ภูริ,ภูริ,ภูรี
หมายถึง น. ความฉลาด, ปัญญา. (ป.).
ภูรโลก
หมายถึง [พูระโลก] น. ชื่อแผ่นดินเมื่อพูดเกี่ยวกับฟ้าและสวรรค์. (ส.).
ภูว,ภูว-
หมายถึง [พูวะ-] น. แผ่นดิน. (ส. ภุว).
ภูวดล
หมายถึง น. พื้นแผ่นดิน. (ป.).
ภูวน,ภูวน-
หมายถึง [-วะนะ-] น. โลก, แผ่นดิน. (ส., ป. ภุวน).
ภูวนตรัย,ภูวนัตตรัย
หมายถึง น. โลกสาม. (ส.).
ภูวนาถ
หมายถึง น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูวเนตร
หมายถึง น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูวไนย
หมายถึง น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูษณ,ภูษณ-
หมายถึง [พูสะนะ-] น. เครื่องประดับ. (ส.; ป. ภูสน).
ภูษณพาส
หมายถึง น. เครื่องแต่งตัวและเสื้อผ้า. (ส. ภูษณวาส).
ภูษา
หมายถึง น. เครื่องนุ่งห่ม, ผ้าทรง. (ส.; ป. ภูสา ว่า เครื่องประดับ).
ภูษามาลา
หมายถึง น. ข้าราชการในราชสำนักมีหน้าที่ถวายทรงพระเครื่องใหญ่ ถวายพระกลด ถวายสุกำ ทำสุกำ เปลื้องเครื่องสุกำศพพระบรมศพ พระศพ และเปลื้องเครื่องสุกำศพที่ได้รับพระราชทานโกศ เป็นต้น เรียกว่า เจ้าพนักงานภูษามาลา, โบราณมีหน้าที่ถวายเครื่องต้นด้วย, ในกฎหมายตราสามดวงเรียกแยกเป็น พนักงานพระภูษา พนักงานพระมาลา.
ภูษาโยง
หมายถึง น. แถบผ้าที่โยงจากปากโกศหรือหีบศพสำหรับคลี่ทอดไปยังพระสงฆ์เมื่อทำพิธีกรรม เช่น บังสุกุล หรือโยงจากราชรถประดิษฐานพระโกศไปยังรถนำหน้าพระศพ.
ภูษิต
หมายถึง ก. ประดับ, แต่ง. (ส.; ป. ภูสิต).
ภูเขา
หมายถึง น. พื้นที่ที่มีระดับสูงขึ้นจากบริเวณรอบ ๆ ตั้งแต่ ๖๐๐ เมตรขึ้นไป.
ภูเขาน้ำแข็ง
หมายถึง น. ก้อนนํ้าแข็งขนาดใหญ่ที่แตกจากธารนํ้าแข็งแถบขั้วโลกล่องลอยไปในทะเล.
ภูเขาไฟ
หมายถึง น. ภูเขาที่เกิดขึ้นโดยการปะทุของหินหนืดร้อนแรงดันสูงใต้เปลือกโลก.
ภูเตศวร
หมายถึง น. พระศิวะ. (ส.).
ภูเนตุ
หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.)
ภูเบนทร์
หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.)
ภูเบศ
หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.)
ภูเบศวร์
หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.)
ภูโช
หมายถึง น. งวงช้าง เช่น ภูโชพรายแพร่งเหลื้อม โสภา เพรอศแฮ. (ยวนพ่าย). (ป., ส. ภุช).
ภู่
หมายถึง น. ชื่อแมลงหลายชนิดซึ่งมีรูปร่างลักษณะคล้ายผึ้ง ต่างกันที่ขนปกคลุมลำตัวมีลักษณะเป็นแฉก ไม่เป็นขนเดี่ยว ๆ อวัยวะของปากคู่หนึ่งยื่นยาวออกมาคล้ายหนวด ขาหลังตรงบริเวณส้นเท้ามีหนามแหลมข้างละ ๑ อัน ไม่มีถุงเก็บเกสรเหมือนผึ้ง มักอาศัยอยู่โดดเดี่ยว เป็นคู่ หรือรวม ๒-๓ คู่ แต่ไม่เป็นกลุ่มใหญ่เหมือนผึ้งที่พบบ่อยอยู่ในสกุล Xylocopa วงศ์ Xylocopidae เช่น ชนิด X. latipes และ ชนิด X. caeruleus, แมลงภู่ ก็เรียก.
เภกะ,เภคะ
หมายถึง น. กบ (สัตว์). (ป., ส.).
เภตรา
หมายถึง [เพตฺรา] น. เรือ, เรือสำเภา. (เทียบ ส. วาหิตฺร, เภฏ ว่า เรือ).
เภท
หมายถึง น. การแบ่ง, การแตกแยก, การทำลาย, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส, เช่น สามัคคีเภท สังฆเภท; ส่วน, ภาค; ความแตกต่าง, ความแปลก; ชนิด, อย่าง.
ก. แตก, หัก, ทำลาย, พัง. (ป., ส.).
เภทภัย
หมายถึง [เพดไพ] น. ภัยต่าง ๆ.
เภทุบาย
หมายถึง น. อุบายที่ทำให้เขาแตกกัน, เล่ห์เหลี่ยม, กลอุบาย.
เภรวะ
หมายถึง [-ระ-] น. ความขลาด, ความกลัว. (ป.).
เภริ,เภรี
หมายถึง น. กลอง เช่น อินทเภรี ชัยเภรี, บางทีใช้เป็น ไภรี หรือ ไภริน ก็มี. (ป.).
เภสัช,เภสัช-
หมายถึง [เพสัด, เพสัดชะ-] น. ยาแก้โรค. (ป. เภสชฺช; ส. ไภษชฺย).
เภสัชกร
หมายถึง [เพสัดชะกอน] น. แพทย์ปรุงยา, ผู้ที่ได้รับใบอนุญาตให้เป็นผู้ประกอบโรคศิลปะสาขาเภสัชกรรม.
เภสัชกรรม
หมายถึง [เพสัดชะกำ] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียมเครื่องยา ตัวยาจากธรรมชาติหรือการสังเคราะห์ให้เป็นยาสำเร็จรูป.
เภสัชพฤกษศาสตร์
หมายถึง [เพสัดชะพฺรึกสะสาด] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยพืชที่ใช้เป็นยา.
เภสัชวิทยา
หมายถึง [เพสัดชะวิดทะยา, เพสัดวิดทะยา] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยฤทธิ์ของยาหรือของสารที่มีต่อสิ่งมีชีวิต.
เภสัชศาสตร์
หมายถึง [เพสัดชะสาด] น. วิทยาศาสตร์แขนงหนึ่งว่าด้วยกระบวนการต่าง ๆ เกี่ยวกับเรื่องยาบำบัด บรรเทา หรือป้องกันโรค.
เภสัชอุตสาหกรรม
หมายถึง [เพสัดอุดสาหะกำ] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียมยาระดับอุตสาหกรรม.
เภสัชเคมี
หมายถึง [เพสัด-] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียม การสังเคราะห์ การวิเคราะห์ และการทำสารเคมีที่ใช้เป็นยาให้ได้มาตรฐาน.
เภสัชเพลา
หมายถึง [เพสัดเพ-] น. หมากพลูบุหรี่ที่ถวายพระ.
เภสัชเวท
หมายถึง [เพสัดชะเวด] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยยาที่ได้จากพืช สัตว์ และแร่ธาตุโดยตรง หรือสารที่เกิดจากสิ่งเหล่านั้น, วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยสมุนไพร.
โภค-
หมายถึง [โพคะ-, โพกคะ-] น. สมบัติ เช่น ถึงพร้อมด้วยโภคะ. ก. กิน, ใช้สอย. (ป., ส.).
โภค
หมายถึง [โพก] น. สมบัติ เช่น ถึงพร้อมด้วยโภคะ. ก. กิน, ใช้สอย. (ป., ส.).
โภคทรัพย์
หมายถึง [โพกคะ-] น. ทรัพย์สิ่งของที่ใช้อุปโภคบริโภค.
โภคภัณฑ์
หมายถึง [โพกคะ-] น. เครื่องอุปโภคบริโภค.
โภคยทรัพย์
หมายถึง [โพกคะยะ-] (กฎ; เลิก) น. สังหาริมทรัพย์ซึ่งเมื่อใช้ย่อมเสียภาวะเสื่อมสลายไปในทันใดเพราะการใช้นั้น หรือซึ่งใช้ไปในที่สุดย่อมสิ้นเปลืองหมดไป.
โภคะ
หมายถึง [โพคะ] น. สมบัติ เช่น ถึงพร้อมด้วยโภคะ. ก. กิน, ใช้สอย. (ป., ส.).
โภคิน,โภคี
หมายถึง น. ผู้บริโภค; งู, นาค; คนมั่งมี, คนมีสมบัติ; นายบ้าน. (ป., ส.).
โภช,โภชย์
หมายถึง [โพด] น. ของควรบริโภค. (ป. โภชฺช; ส. โภชฺย).
โภชก
หมายถึง [-ชก] น. นายบ้าน, ผู้ใหญ่บ้าน, เช่น คามโภชก ว่า กำนัน, นายอำเภอ.
โภชน,โภชน-,โภชนะ
หมายถึง [โพชะนะ-, โพดชะนะ] น. อาหาร; การกิน, การกินข้าว. (ป., ส.).
โภชนะห้า
หมายถึง [โพชะนะห้า] น. ข้าว ๕ อย่าง คือ ข้าวสุก (ข้าวมัน หรือ ข้าวผัด ก็นับเข้า) ขนมสด (ขนมที่จะบูดเมื่อล่วงเวลาแล้ว เช่น แป้งจี่ ขนมด้วง ขนมครก) ขนมแห้ง (ที่ไม่บูด เช่น จันอับ ขนมปัง) ปลา (รวมทั้งหอย กุ้ง และสัตว์นํ้าเหล่าอื่นที่ใช้เป็นอาหาร) เนื้อ (เนื้อของสัตว์บกและนกที่ใช้เป็นอาหาร).
โภชนากร
หมายถึง [โพชะนา-, โพดชะนา-] น. ผู้ที่มีความรู้เรื่องโภชนาการแล้วสามารถให้ความรู้และคำแนะนำในเรื่องอาหารแก่บุคคลอื่นต่อไปได้.
โภชนาการ
หมายถึง [โพชะนา-, โพดชะนา-] น. วิทยาศาสตร์ประยุกต์แขนงหนึ่ง ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างอาหารกับกระบวนการต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพและการเจริญเติบโตของสิ่งมีชีวิต.
โภชนาหาร
หมายถึง [โพชะนา-, โพดชะนา-] น. สารองค์ประกอบสำคัญของอาหารที่ทำให้อาหารมีคุณค่าในการบำรุงเลี้ยงร่างกาย ได้แก่ คาร์โบไฮเดรต ไขมัน โปรตีน แร่ธาตุ วิตามิน และนํ้า.
โภชนียะ
หมายถึง (แบบ) น. อาหารควรบริโภค. (ป., ส.).
โภไคย,โภไคศวรรย์
หมายถึง น. ทรัพย์สมบัติ. (ป. โภเคยฺย; ส. โภไคศฺวรฺย).
ไภริน,ไภรี
หมายถึง น. เภรี, กลอง.
ไภษัชคุรุ
หมายถึง [ไพสัดชะ-] น. พระนามพระโพธิสัตว์องค์หนึ่งในพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน; ชื่อพระกริ่ง.
ไภษัชย์
หมายถึง น. เภสัช, ยาแก้โรค. (ส.; ป. เภสชฺช).
