พันไฉน
หมายถึง ดู พาดไฉน.
พับ
หมายถึง น. เรียกลักษณะผ้าหรือกระดาษที่พับไว้ เช่น ซื้อผ้าในพับ.
ก. ทบ เช่น พับผ้า พับกระดาษ, หักทบ เช่น พับมีด, คู้เข้า เช่น นั่งพับขา; สิ้นกำลังทรงตัว เช่น คอพับ; ตัดบัญชีเป็นสูญ เช่น เป็นพับไป.
ว. ที่ทบหรือหักทบเข้าด้วยกัน เช่น ผ้าพับ มีดพับ.
พับฐาน
หมายถึง (ปาก) ก. เลิกล้ม, ทำลายลงหมด; แพ้อย่างราบคาบ.
พับผ้า
หมายถึง น. เรียกทางหลวงที่วกไปวกมาว่า ทางพับผ้า.
พับเขียง
หมายถึง ก. ห่มผ้าเฉียงบ่า.
พับเพียบ
หมายถึง ว. อาการที่นั่งพับขาให้ปลายเท้าไปทางเดียวกัน.
พับแพนงเชิง
หมายถึง [-พะแนง-] ว. อาการที่นั่งขัดสมาธิ.
พัลลภ
หมายถึง [พันลบ] น. คนสนิท, คนโปรด. (ป., ส. วลฺลภ).
พัลวัน
หมายถึง [พันละ-] ว. อุตลุด, เกี่ยวพันหรือพัวพันกันจนยุ่งเหยิงสับสนแยกไม่ออก, เช่น ตบตีกันเป็นพัลวัน.
พัว
หมายถึง ว. เป็นพวง, ติดกัน.
พัวพัน
หมายถึง ว. เกี่ยวเนื่องกัน, ผูกพันกัน, เกี่ยวโยงพาดพิงถึงกัน, เช่น พัวพันกับคดีทุจริต, พันพัว ก็ว่า.
พัวะ
หมายถึง ว. เสียงดังเช่นนั้น.
พัศดี
หมายถึง [พัดสะ-] น. ผู้บังคับการเรือนจำ, ผู้ปกครองนักโทษ.
พัสดุ
หมายถึง [พัดสะ-] น. สิ่งของต่าง ๆ, เครื่องใช้ไม้สอย, ที่ดิน, บ้านเรือน. (ส. วสฺตุ; ป. วตฺถุ).
พัสดุภัณฑ์
หมายถึง น. สิ่งของที่บรรจุหีบห่อสำหรับส่งจากแห่งหนึ่งไปยังอีกแห่งหนึ่ง.
พัสดุไปรษณีย์
หมายถึง น. หีบห่อบรรจุสิ่งของที่ส่งทางไปรษณีย์ มีขนาดใหญ่และมีนํ้าหนักมากกว่าไปรษณียภัณฑ์อื่น ๆ หุ้มห่อแน่นหนามั่นคง เหมาะแก่สภาพของสิ่งของและระยะทางที่จะส่งไป.
พัสตร์
หมายถึง น. ผ้า, เขียนเป็น พัตร ก็มี. (ส. วสฺตฺร; ป. วตฺถ).
พัสถาน
หมายถึง [พัดสะ-] น. หลักฐาน, มักใช้เข้าคู่กับคำ สมบัติเป็น สมบัติพัสถาน.
พัสเดา
หมายถึง [พัดสะ-] น. ชื่อหวายชนิดหนึ่งใหญ่กว่าหวายตะค้า. (พจน. ๒๔๙๓).
พา
หมายถึง ก. นำไปหรือนำมา.
พาก
หมายถึง น. ชื่อโรคระบาดชนิดหนึ่งที่เกิดแก่สัตว์มีวัวควายเป็นต้น.
พากย์
หมายถึง ก. พูดแทนผู้แสดงหรือตามบทบาทของผู้แสดงโขน หนัง หรือภาพยนตร์ เป็นต้น เช่น พากย์โขน พากย์หนังตะลุง พากย์หนังใหญ่ พากย์ภาพยนตร์, บรรยายถ่ายทอดในการแข่งขันกีฬาหรือการแสดงบางอย่าง เช่น พากย์มวย พากย์ฟุตบอล, กล่าวเรื่องราวเป็นทำนองเมื่อเวลาแสดงโขนเล่นหนัง.
น. คำพูด, ภาษา; คำกล่าวเรื่องราวเป็นทำนองเมื่อเวลาแสดงโขนหรือหนังใหญ่เป็นต้น, บทพากย์ ก็ว่า. (ป., ส. วากฺย).
พากย์หนัง
หมายถึง (ปาก) ก. พูดตามบทพากย์ภาพยนตร์, พากย์ ก็ว่า.
พากเพียร
หมายถึง ก. บากบั่น, พยายาม, มุ่งทำไม่ท้อถอย.
พาง
หมายถึง ว. เพียง, เช่น, เหมือน, แทบ, ใช้ว่า ปาง หรือ พ่าง ก็มี.
พาง
หมายถึง น. แผ่นโลหะสำหรับตีบอกเสียง.
พาชี
หมายถึง น. ม้า. (ป.; ส. วาชี).
พาซื่อ
หมายถึง ก. เข้าใจตรง ๆ ตามที่เขาพูด, พลอยหลงเชื่อหรือหลงผิดตามไปด้วย.
พาณ,พาณ-
หมายถึง [พาน, พานนะ-] น. ลูกธนู, ลูกปืน. (ป.; ส. วาณ).
พาณวาร
หมายถึง น. เกราะ. (ส. วาณวาร).
พาณาสน์
หมายถึง น. คันธนู. (ส. วาณาสน).
พาณิช
หมายถึง น. พ่อค้า. (ส., ป. วาณิช).
พาณิชย,พาณิชย-,พาณิชย์
หมายถึง [พานิดชะยะ-, พานิด] น. การค้าขาย; ชื่อกระทรวงที่มีอำนาจหน้าที่เกี่ยวกับการพาณิชย์ และกิจการทางเศรษฐกิจที่เกี่ยวเนื่องกับการพาณิชย์รวมตลอดทั้งการซื้อขายและแลกเปลี่ยนสินค้า การควบคุมและส่งเสริมเกี่ยวกับกิจการค้าและการประกันภัย. (ส. วาณิชฺย; ป. วาณิชฺช).
พาณิชยกรรม
หมายถึง น. การค้า.
พาณิชยการ
หมายถึง น. การค้า.
พาณิชยศาสตร์
หมายถึง น. วิชาว่าด้วยการค้า.
พาณิชยศิลป์
หมายถึง น. ศิลปกรรมประเภทหนึ่งซึ่งสร้างสรรค์ขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ในด้านธุรกิจการค้าโดยเฉพาะ เช่น ศิลปะในการเขียนภาพโฆษณา ศิลปะในการออกแบบเครื่องแต่งกาย.
พาณินี
หมายถึง น. นางละคร, นางระบำ; หญิงเมาสุรา. (ส.).
พาณี
หมายถึง น. เสียง, ถ้อยคำ, ภาษา; เจ้าแม่แห่งวาจา คือ พระสรัสวดี. (ป., ส. วาณี).
พาณโยชน์
หมายถึง น. แล่งธนู. (ส. วาณโยชน).
พาด
หมายถึง ก. ก่าย เช่น ขาพาดหมอนข้าง, ทอด เช่น พาดบันได พาดสะพาน, พิง เช่น เอาบันไดพาดไว้ที่กำแพง, วางทาบลง, วางทาบห้อยลง, เช่น ผ้าขาวม้าพาดบ่า พาดผ้าไว้ที่ราว พาดผ้าสังฆาฏิ.
พาดควาย
หมายถึง ว. เรียกลักษณะการห่มผ้าของพระอย่างหนึ่ง คือเอาจีวรจีบเข้าแล้วพาดบ่า แล้วคาดรัดประคดอก ว่า ห่มพาดควาย.
พาดพิง
หมายถึง ก. เกี่ยวโยงไปถึง เช่น ให้การพาดพิงถึงผู้อื่น.
พาดหัวข่าว
หมายถึง ก. เก็บความสำคัญของข่าว นำมาตีพิมพ์เป็นหัวเรื่องโดยใช้ตัวอักษรขนาดใหญ่ผิดปรกติเพื่อให้เกิดความสนใจ, เรียกข่าวเช่นนั้นว่า ข่าวพาดหัว.
พาดไฉน
หมายถึง [-ฉะไหฺน] น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Enkleia siamensis Nervling ในวงศ์ Thymelaeaceae ใช้ทำยาได้, พันไฉน ก็เรียก.
พาต
หมายถึง น. ลม. (ป., ส. วาต).
พาท
หมายถึง น. คำพูด, ถ้อยคำ. (ป., ส. วาท).
พาทย์
หมายถึง (กลอน) น. เครื่องประโคม. (ส. วาทฺย).
พาธ,พาธา
หมายถึง น. ความเบียดเบียน, ความทุกข์. (ป., ส.).
พาน
หมายถึง น. ฐานของนมหรือเต้านมเกิดเป็นไตแข็งขึ้นเริ่มอาการแห่งความเป็นหนุ่มสาว, เรียกอาการของนมหรือเต้านมที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า นมขึ้นพาน หรือ นมแตกพาน.
พาน
หมายถึง ว. ทำท่าว่า เช่น พานจะเป็นลม พานจะตาย พานจะโกรธ, พี่ก็พานแก่ชราหูตามัว. (สังข์ทอง).
พาน
หมายถึง น. ภาชนะมีเชิงประเภทหนึ่ง มีหลายชนิด บางชนิดมีรูปทรงคล้ายจาน บางชนิดมีรูปทรงคล้ายขัน เชิงมีรูปร่างต่าง ๆ กัน ใช้สำหรับใส่สิ่งของมีดอกไม้ธูปเทียนเป็นต้น.
พาน
หมายถึง ก. พบปะ มักใช้เข้าคู่กับคำ พบ เป็น พบพาน หรือ พานพบ, เช่น ไม่ได้พบพานเสียนาน; ขวาง, กีดขวาง, ขึงขวาง, เช่น เอาเชือกมาพานไว้ เมื่อคนมาปะทะก็จะล้มลง, กั้นไว้ เช่น พานคนข้างหลังไว้, ระให้หมดไป เช่น เอาไม้กวาดพานหยากไย่.
พาน
หมายถึง น. ตอน, บั้น, (ใช้แก่สิ่งของบางชนิด) เช่น พานท้ายปืน พานท้ายเรือ.
พานกลีบบัว
หมายถึง น. พานที่ริมปากทำเป็นรูปกลีบบัวโดยรอบ.
พานปากกระจับ
หมายถึง น. พานขนาดเล็ก ปากเป็นรูปวงรี ทำเป็นรูปกลีบบัวคลี่ออกคล้ายฝักกระจับ.
พานพระขันหมาก,พระขันหมาก
หมายถึง (โบ; ราชา) น. พานมีรูปทรงคล้ายพานแว่นฟ้า ทำด้วยทองคำ จำหลักลวดลายลงยาสี เป็นเครื่องราชูปโภค ใช้เฉพาะพระเจ้าแผ่นดิน ในพานประกอบด้วย ตลับพู่ใส่ขี้ผึ้ง ๑ มังสี ๒ สำหรับใส่หมากเจียน ๑ หมากทั้งลูก ๑ ซองพลู ๒ สำหรับใส่พลูจีบ ๑ พลูทั้งใบ ๑ ตลับใส่กระวาน ๑ ตลับใส่ยาฝอย ๑ และพระแสงกรรบิด ๑, พานพระศรี ก็ว่า.
พานพระศรี
หมายถึง (ราชา) น. พานใส่หมากพลูของพระเจ้าแผ่นดิน, โบราณเรียก พานพระขันหมาก หรือ พระขันหมาก.
พานร
หมายถึง [พานอน] น. ลิง. (ป., ส. วานร).
พานรินทร์
หมายถึง [พานะริน] (กลอน) น. พญาลิง, ลิง.
พานเรศ
หมายถึง [พานะเรด] (กลอน) น. พญาลิง, ลิง.
พานแว่นฟ้า
หมายถึง น. พานที่ซ้อนกัน ๒ ชั้น ชนิดหนึ่งประดับมุกหรือกระจกเป็นต้น ใบบนเป็นพานทรงสูงซ้อนกันอยู่บนตะลุ่ม อีกชนิดหนึ่งทำด้วยโลหะจำหลักลายกะไหล่ทอง ใบบนเป็นพานเล็กซ้อนอยู่บนพานใหญ่.
พาม
หมายถึง ว. ซ้าย, ข้างซ้าย, เช่น ดยรดาษหน้าหลังหลาม ทงงทักษิณพามพิพิธ. (ม. คำหลวง). (ป., ส. วาม).
พาย
หมายถึง น. เครื่องมือสำหรับพุ้ยนํ้าให้เรือเดิน ทำด้วยไม้ มีด้ามกลมยาวประมาณ ๒ ศอกสำหรับจับ ด้านที่ใช้พุ้ยน้ำมีลักษณะแบน, ถ้าลอกลวดเป็นคิ้วตลอดกลางใบพาย เรียกว่า พายคิ้ว, ถ้าด้ามสั้น ใบป้อม เพื่อให้จับได้ถนัด เรียกว่า พายทุย, เรียกไม้แบน ๆ ที่มีรูปคล้ายพาย เช่น พายกวนขนม.
ก. เอาพายพุ้ยนํ้าให้เรือเดิน.
พายม้า
หมายถึง น. ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่ง หัวเรือและท้ายเรือเรียวงอนขึ้นพองาม มีไม้หูกระต่ายติดขวางอยู่ทั้งหัวและท้ายเรือ ตรงกลางลำป่องออก ใช้งานในแถบภาคกลาง, ใช้ว่า ไพม้า หรือ พลายม้า ก็มี.
พายัพ
หมายถึง ว. ตะวันตกเฉียงเหนือ. (ส. วายวฺย ว่า ของวายุ).
พายุ
หมายถึง น. ลมแรง. (ป., ส. วายุ ว่า ลม).
พายุดีเปรสชัน
หมายถึง น. พายุหมุนที่มีกำลังอ่อน ทำให้ฝนตกปานกลางถึงตกหนัก เกิดขึ้นในละติจูดกลางหรือละติจูดสูง มีความเร็วลมสูงสุดใกล้บริเวณศูนย์กลางไม่เกิน ๓๓ นอต หรือ ๖๑ กิโลเมตรต่อชั่วโมง. (อ. depression).
พายุทอร์นาโด
หมายถึง น. พายุประจำถิ่นขนาดเล็ก แต่มีความรุนแรงมาก มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง ๒-๓ กิโลเมตร บริเวณศูนย์กลางพายุมีความกดอากาศต่ำมาก จึงทำให้อากาศรอบนอกที่พัดเข้าหาศูนย์กลางพายุมีความเร็วสูงมาก เมื่อเริ่มเกิดเมฆจะม้วนตัวเป็นรูปกรวยหรืองวงยื่นออกมาจากฐานเมฆ ส่วนมากเกิดในบริเวณตอนกลางของสหรัฐอเมริกา และทางตะวันตกของออสเตรเลีย, ลมงวง หรือ ลมงวงช้าง ก็เรียก.
พายุนอกโซนร้อน
หมายถึง น. พายุโซนร้อนที่เคลื่อนที่ไปในละติจูดสูง ๆ ในบริเวณนอกโซนร้อนหรือที่เกิดขึ้นนอกโซนร้อน.
พายุฝุ่น
หมายถึง น. พายุที่เกิดเนื่องจากแผ่นดินร้อนจัด กระแสอากาศยกตัวขึ้นสู่เบื้องบน มวลอากาศที่อยู่ข้างเคียงจึงเคลื่อนตัวเข้ามาแทนที่ มักเกิดในบริเวณที่เป็นทะเลทรายในฤดูร้อน.
พายุฟ้าคะนอง
หมายถึง น. พายุที่มีทั้งฟ้าแลบ ฟ้าร้อง ลมกระโชกแรง และมีฝนตกหนัก บางครั้งมีลูกเห็บตกลงมาด้วย.
พายุหมุน
หมายถึง น. ลมแรงที่พัดเวียนเข้าหาบริเวณศูนย์กลางที่มีความกดอากาศต่ำกว่าบริเวณที่อยู่โดยรอบมาก.
พายุเฮอริเคน
หมายถึง น. พายุที่มีความเร็วลมเช่นเดียวกับพายุไต้ฝุ่น แต่เกิดในมหาสมุทรแอตแลนติก ทะเลแคริบเบียน อ่าวเม็กซิโก และภาคตะวันออกของมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ, ลมสลาตัน ก็เรียก.
พายุโซนร้อน
หมายถึง น. พายุหมุนที่มีกำลังปานกลาง ก่อตัวขึ้นในบริเวณทะเลหรือมหาสมุทรในโซนร้อนใกล้เส้นศูนย์สูตร มีความเร็วลมรอบบริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๓๔ นอต หรือ ๖๓ กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่ไม่ถึง ๖๔ นอต หรือ ๑๑๘ กิโลเมตรต่อชั่วโมง.
พายุไซโคลน
หมายถึง น. พายุหมุนที่มีกำลังแรงจัด ทำให้มีฝนตกหนักมาก เกิดขึ้นในมหาสมุทรอินเดีย ทะเลอาหรับ และอ่าวเบงกอล มีความเร็วลมใกล้บริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๖๕ นอต หรือ ๑๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงขึ้นไป.
พายุไต้ฝุ่น
หมายถึง น. พายุหมุนที่มีกำลังแรงจัด ทำให้มีฝนตกหนักมาก เกิดขึ้นในบริเวณภาคตะวันตกของมหาสมุทรแปซิฟิกและในทะเลจีน มีความเร็วลมใกล้บริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๖๕ นอต หรือ ๑๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงขึ้นไป. (จ.).
พายเรือคนละที
หมายถึง (สำ) ก. ทำงานไม่ประสานกัน.
พายเรือทวนน้ำ
หมายถึง (สำ) ก. ทำด้วยความยากลำบาก.
พายเรือในหนอง
หมายถึง (สำ) ก. คิด ทำ หรือพูดวกวนกลับไปกลับมา.
พายเรือในอ่าง
หมายถึง (สำ) ก. คิด ทำ หรือพูดวกวนกลับไปกลับมา.
พารณ,พารณะ
หมายถึง [พารน, พาระนะ] น. ช้าง. (ป., ส. วารณ).
พารา
หมายถึง น. เมือง, เขียนเป็น ภารา ก็มี.
พาราฟิน
หมายถึง (เคมี) น. สารประกอบอินทรีย์ประเภทหนึ่งซึ่งมีสูตร CnH2n+2 ในเมื่อ n = 1, 2, 3, ... ในปัจจุบันเรียกสารประกอบประเภทนี้ว่า อัลเคน (alkane). (อ. paraffin); ชื่อนํ้ามันประเภทหนึ่ง ซึ่งมีขีดเดือดอยู่ระหว่าง ๒๐๐ °-๓๐๐ °ซ. เป็นสารผสมของสารประกอบอินทรีย์ซึ่งมีสูตร CnH2n+2 ในเมื่อ n = 12-16 ได้มาจากการนำนํ้ามันปิโตรเลียมมากลั่น ใช้ประโยชน์เป็นเชื้อเพลิงได้, นํ้ามันก๊าด ก็เรียก. (อ. paraffin oil); ชื่อของแข็งประเภทหนึ่ง ลักษณะสีขาวโปร่งแสง หลอมละลายระหว่าง ๕๐ °-๖๐ °ซ.
เป็นสารผสมของสารประกอบอินทรีย์ซึ่งมีสูตร CnH2n+2 ในเมื่อ n = 20-30 ใช้ประโยชน์ทำเทียนไข กระดาษไข ยาขัด เป็นต้น. (อ. paraffin wax).
พาร์เซก
หมายถึง น. หน่วยที่ใช้วัดระยะทางในจักรวาล ๑ พาร์เซก มีค่าเท่ากับระยะทาง ๒๐๖,๒๖๕ เท่าของ ๑ หน่วยดาราศาสตร์ หรือประมาณ ๓.๒๖ ปีแสง หรือประมาณ ๓.๐๘๔ ๑๐๑๖ เมตร. (อ. parsec).
พาล
หมายถึง น. ขน. (ป., ส.).
พาล,พาล,พาลา
หมายถึง (กลอน) ว. อ่อน, เด็ก, รุ่น. (ส., ป.); ชั่วร้าย, เกเร, เกะกะ, เช่น คนพาล.
ก. หาเรื่องทำให้วุ่นวาย, หาเรื่องทำให้เดือดร้อน, เช่น พาลหาเรื่อง พาลหาเหตุ.
น. คนชั่วร้าย, คนเกเร, เช่น คบคนพาลพาลพาไปหาผิด. (ป.).
พาลกระแชง
หมายถึง (ปาก) ก. พาลหาเรื่องทำให้วุ่นวาย.
พาลรีพาลขวาง
หมายถึง (สำ) ว. ชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาท.
พาลี
หมายถึง น. เรียกรอยเป็นชั้น ๆ ที่โคนเขาวัวและควาย.
พาลีหลายหน้า
หมายถึง (สำ) ว. กลับกลอก, ไม่ซื่อสัตย์.
พาลุก
หมายถึง น. ทราย. (ป., ส. วาลุก).
พาส
หมายถึง ก. นุ่งห่ม; อยู่. (ป., ส. วาส ว่า ที่อยู่, เครื่องนุ่งห่ม).
พาสนา
หมายถึง [พาดสะหฺนา] น. วาสนา.
พาสน์
หมายถึง น. การนุ่งห่ม, เครื่องนุ่งห่ม; การอยู่; การอบ, การทำให้หอม. (ป., ส. วาสน).
พาสุกรี
หมายถึง [-กฺรี] น. พญานาค. (ป., ส. วาสุกิ).
พาหนะ
หมายถึง [-หะนะ] น. เครื่องนำไป, เครื่องขับขี่, สัตว์สำหรับขี่บรรทุกหรือลากเข็นมีช้าง ม้า โค กระบือเป็นต้น เรียกว่า สัตว์พาหนะ, ยานต่าง ๆ มีรถและเรือเป็นต้น เรียกว่า ยานพาหนะ. (ป., ส. วาหน).
พาหะ
หมายถึง น. ตัวนำ เช่น ยุงก้นปล่องเป็นพาหะไข้มาลาเรีย; (กฎ) คนหรือสัตว์ซึ่งไม่มีอาการของโรคติดต่อปรากฏ แต่ร่างกายมีเชื้อโรคนั้นซึ่งอาจติดต่อถึงผู้อื่นได้.
พาหะ,พาหะ,พาหา
หมายถึง น. แขน. (ดู พาหุ). (ป., ส.).
พาหิรกะ,พาหิระ
หมายถึง [-หิระกะ] ว. ภายนอก. (ป.).
