ผิว
หมายถึง [ผิวะ] สัน. ถ้าว่า, หากว่า, แม้นว่า. ผิว่า ก็ว่า
ผิว ๆ,ผิวเผิน
หมายถึง ว. ตื้น ๆ, ไม่ลึกซึ้ง.
ผิวจราจร
หมายถึง น. ผิวถนนที่ยวดยานพาหนะแล่นไปมา.
ผิวน้ำ
หมายถึง น. ส่วนบนสุดของนํ้า.
ผิวบาง
หมายถึง ว. แบบบาง, อ่อนแอ, ผู้ดี, ใช้โดยปริยายไปถึงจิตใจด้วย.
ผิวปาก
หมายถึง ก. ห่อริมฝีปากให้แคบพอ แล้วเป่าลมออกให้เกิดเสียงตามที่ต้องการ.
ผิวพรรณ
หมายถึง น. สีเนื้อ.
ผิวหนัง
หมายถึง น. หนังที่เป็นผิวชั้นนอกสุดของคนและสัตว์, หนังกำพร้า ก็เรียก; ชื่อโรคชนิดหนึ่งก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นที่ส่วนต่าง ๆ ของผิวหนัง.
ผิว่า
หมายถึง [ผิว่า] สัน. ถ้าว่า, หากว่า, แม้นว่า. ผิว ก็ว่า
ผี
หมายถึง น. สิ่งที่มนุษย์เชื่อว่าเป็นสภาพลึกลับ มองไม่เห็นตัว แต่อาจจะปรากฏเหมือนมีตัวตนได้ อาจให้คุณหรือโทษได้ มีทั้งดีและร้าย เช่น ผีปู่ย่าตายาย ผีเรือน ผีห่า, เรียกคนที่ตายไปแล้ว; (โบ) เทวดา; (ปาก) โดยปริยายหมายความว่า เลว เช่น คนผี; เรียกบุคคลที่หมกมุ่นในการพนันว่า ผีการพนันเข้าสิง.
ผีกระสือ
หมายถึง น. ผีชนิดหนึ่งที่ถือว่าเข้าสิงในตัวผู้หญิง ชอบกินของโสโครก, คู่กับ ผีกระหัง ซึ่งเป็นผีผู้ชาย. (ดู กระสือ ๑).
ผีกระหัง
หมายถึง น. ผีชนิดหนึ่งที่ถือว่าเข้าสิงในตัวผู้ชาย เชื่อกันว่าเดิมเป็นผู้ชายที่เรียนวิชาอาคมแก่กล้าเข้าก็มีปีกมีหาง จะไปไหนก็ใช้กระด้งต่างปีก สากตำข้าวต่างขา สากกะเบือต่างหาง ชอบกินของโสโครก, คู่กับ ผีกระสือ ซึ่งเป็นผีผู้หญิง.
ผีกองกอย
หมายถึง น. ผีชนิดหนึ่ง เชื่อกันว่ามีตีนเดียว ไม่มีสะบ้าหัวเข่า จึงต้องเดินเขย่งเกงกอย ชอบออกมาดูดเลือดที่หัวแม่เท้าของคนที่นอนหลับพักแรมในป่า.
ผีซ้ำด้ำพลอย
หมายถึง (สำ) ว. ถูกซํ้าเติมเมื่อพลาดพลั้งลงหรือเมื่อคราวเคราะห์ร้าย.
ผีดิบ
หมายถึง น. ผีที่ยังไม่ได้เผา.
ผีตองเหลือง
หมายถึง น. ชนชาติข่าพวกหนึ่ง, ตองเหลือง ก็เรียก.
ผีตะ
หมายถึง ว. มั่งคั่ง, ผึ่งผาย, กว้างขวาง. (ป.).
ผีตากผ้าอ้อม
หมายถึง น. แสงแดดที่สะท้อนกลับมาสว่างในเวลาจวนพลบในบางคราว.
ผีตายทั้งกลม
หมายถึง น. หญิงที่ตายในขณะที่ลูกยังอยู่ในท้อง.
ผีตายโหง
หมายถึง น. คนที่ตายผิดธรรมดาโดยอาการร้ายเช่นถูกฆ่าตาย ตกน้ำตาย.
ผีถึงป่าช้า
หมายถึง (สำ) ต้องยอมทำด้วยความจำใจหรือไม่มีทางเลือก.
ผีถ้วยแก้ว
หมายถึง น. เรียกการเล่นทรงเจ้าเข้าผีวิธีหนึ่ง โดยผู้เล่นเอานิ้วแตะที่ถ้วยแก้วแล้วถ้วยแก้วจะเคลื่อนไปตามตัวอักษรต่าง ๆ ให้ผู้เล่นอ่านเอาความได้.
ผีทะเล
หมายถึง (ปาก) ว. เลวมาก เช่น คนผีทะเล.
ผีบุญ
หมายถึง น. ผู้อวดคุณวิเศษว่ามีฤทธิ์ทำได้ต่าง ๆ อย่างผีสางเทวดาให้คนหลงเชื่อ.
ผีบ้านไม่ดี ผีป่าก็พลอย
หมายถึง (สำ) น. คนในบ้านเป็นใจช่วยให้คนนอกบ้านเข้ามาทำความเสียหายได้.
ผีปอบ
หมายถึง น. ผีชนิดหนึ่งเชื่อกันว่าสิงอยู่ในตัวคน กินตับไตไส้พุงจนหมดแล้วออกไป คนนั้นก็ตาย.
ผีพุ่งไต้
หมายถึง น. เทหวัตถุแข็งจากอวกาศ มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งประกอบด้วยหินเป็นส่วนใหญ่ อีกชนิดหนึ่งประกอบด้วยเหล็กเป็นส่วนใหญ่ เมื่อเคลื่อนที่ผ่านบรรยากาศสู่ผิวโลก จะลุกไหม้ให้แสงสว่างจ้าเนื่องจากเสียดสีกับอากาศ ถ้ามีขนาดเล็กก็จะไหม้หมดก่อนถึงผิวโลก ถ้ามีขนาดใหญ่ก็จะตกถึงผิวโลกและเรียกว่า อุกกาบาต, ดาวตก ก็เรียก.
ผีฟ้า
หมายถึง (ถิ่น-อีสาน, พายัพ) น. เทวดาพวกหนึ่ง.
ผีสัง,ผีสาง
หมายถึง น. ผี, บางทีใช้นำหน้าชื่อคนที่ตายแล้ว เช่น ผีสางยายเขียว ผีสางตาขำ.
ผีหลอก
หมายถึง ดู คางคก ๒.
ผีหลอก
หมายถึง น. เรือแจวจับสัตว์นํ้าในลำคลองและลำนํ้าชนิดหนึ่ง จับได้ทั้งปลาและกุ้ง กราบเรือด้านหนึ่งติดแผ่นกระดานทาสีขาว ปล่อยริมข้างหนึ่งให้ลงนํ้า กราบอีกด้านหนึ่งมีตาข่ายกันมิให้ปลาและกุ้งกระโดดข้าม ใช้จับเวลากลางคืน ปลาตกใจจะกระโดดเข้ามาหาเรือเอง.
ผีห่า
หมายถึง (ปาก) น. ผีจำพวกหนึ่งถือกันว่าทำให้เกิดโรคระบาดอย่างร้ายแรงเช่น อหิวาตกโรค กาฬโรค, เรียกโรคเช่นนั้นว่า โรคห่า.
ผีอำ
หมายถึง ก. อาการที่ปรากฏเมื่อเวลานอนเคลิ้มไปว่ามีคนปลุกปลํ้าหรือยึดคร่าให้มีอาการเหนื่อยหอบจนตื่นขึ้น.
ผีเข้าผีออก
หมายถึง (สำ) ว. เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย, ไม่คงที่.
ผีเพลีย
หมายถึง น. ดิถีวันห้ามไม่ให้แรกนา.
ผีเรือน
หมายถึง น. ผีที่อยู่ประจำเรือน.
ผีเรือนไม่ดี ผีป่าก็พลอย
หมายถึง (สำ) น. คนในบ้านเป็นใจช่วยให้คนนอกบ้านเข้ามาทำความเสียหายได้.
ผีเสื้อ
หมายถึง น. ชื่อปลาทะเลทุกชนิดในวงศ์ Chaetodontidae ยกเว้นปลาโนรี (Heniochus spp.) ลำตัวสั้น กว้าง แบนข้างมาก ปากเล็ก บางชนิดปากยื่นยาวเป็นท่ออยู่ปลายสุดของหัว เกล็ดสากมือคลุมถึงบนครีบหลัง ครีบก้น และครีบหาง สีสวยสด มักเป็นบั้ง แถบ หรือจุดคละกันหลายสี อาศัยอยู่ตามแนวหินปะการัง ขนาดยาวตั้งแต่ ๑๐-๓๐ เซนติเมตร.
ผีเสื้อ
หมายถึง น. ชื่อแมลงทุกชนิดในอันดับ Lepidoptera มีปีกเป็นแผ่นบาง ๒ คู่ ลำตัว ปีก และขาปกคลุมด้วยเกล็ดขนาดเล็กมาก คล้ายฝุ่นเมื่อมองด้วยตาเปล่า เกล็ดเหล่านี้ทำให้เกิดสีต่าง ๆ กัน ปากเป็นงวงยาวม้วนเข้าอยู่ใต้หัวได้ มีทั้งชนิดหากินในเวลากลางวัน เรียกผีเสื้อกลางวัน, พายัพเรียก กะเบ้อ กำเบ้อ ก่ำเบ้อ หรือ อีเบ้อ, และชนิดหากินในเวลากลางคืน เรียก ผีเสื้อกลางคืน, พายัพเรียก แมงกาย.
ผีเสื้อน้อย
หมายถึง (ถิ่น-พายัพ) น. ต้นคนทีสอ. (ดู คนทีสอ).
ผีเสื้อน้ำ
หมายถึง น. เทวดาที่รักษาน่านนํ้า, เสื้อนํ้า ก็เรียก.
ผีเสื้อยักษ์
หมายถึง น. ชื่อผีเสื้อขนาดใหญ่หลายชนิด เช่น ชนิด Attacus atlas ในวงศ์ Saturniidae ตัวเมียเมื่อกางปีก วัดจากขอบปีกหนึ่งถึงอีกขอบปีกหนึ่งยาวได้ถึง ๒๑-๒๕ เซนติเมตร ลำตัวยาว ๔-๕ เซนติเมตร กว้าง ๑.๕-๒ เซนติเมตร ลำตัวและอกคลุมด้วยขนสีนํ้าตาลแดง ปีกสีนํ้าตาลแดงมีลวดลายโดยเฉพาะบริเวณเกือบกึ่งกลางปีกมีลักษณะบางใสรูปคล้ายใบโพ.
ผีเสื้อยักษ์
หมายถึง น. ผีหรืออมนุษย์จำพวกหนึ่งที่เป็นยักษ์.
ผีเสื้อราตรี
หมายถึง (ปาก) น. เรียกผู้หญิงที่มีอาชีพให้บริการในสถานบันเทิงในเวลากลางคืน.
ผีเสื้อสมุทร
หมายถึง น. ยักษ์พวกหนึ่ง เชื่อกันว่าสิงอยู่ในทะเล.
ผีเสื้อเงิน
หมายถึง น. ชื่อปลาทะเลชนิด Monodactylus argenteus ในวงศ์ Monodactylidae ลำตัวสั้นมาก รูปไข่แบนข้าง ครีบหลังและครีบก้นยาวพื้นลำตัวและครีบสีเทาเงิน มีแถบสีดำพาดขวางผ่านตา ๑ แถบและอีกแถบโค้งผ่านแผ่นปิดเหงือกไปยังขอบหน้าของครีบหลังและครีบก้น ขนาดยาวได้ถึง ๒๕ เซนติเมตร อยู่ในนํ้าจืดได้, โสร่งแขก ก็เรียก.
ผีเสื้อเมือง
หมายถึง น. เทวดาที่รักษาบ้านเมือง, พระเสื้อเมือง หรือ เสื้อเมือง ก็เรียก, (โบ) พระเชื้อเมือง.
ผีแถน
หมายถึง น. ผีฟ้า.
ผีโขมด
หมายถึง น. ผีชนิดหนึ่งในพวกผีกระสือหรือผีโพง เห็นเป็นแสงเรืองวาวในเวลากลางคืน ทำให้หลงผิดนึกว่ามีคนถือไฟหรือจุดไฟอยู่ข้างหน้า พอเข้าไปใกล้ก็หายไป. (ดู โขมด ๑).
ผีโป่ง
หมายถึง น. ผีที่อยู่ในป่าโป่ง.
ผีโป่งค่าง
หมายถึง ดู โป่งค่าง.
ผีโพง
หมายถึง น. ผีชนิดหนึ่งกล่าวกันว่าชอบกินของสดคาว.
ผีไม่มีศาล
หมายถึง (สำ) ว. ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง.
ผี้ว์
หมายถึง สัน. ผิว, ผิว่า, ถ้าว่า, หากว่า, แม้นว่า.
ผึง
หมายถึง ว. เสียงดังเช่นนั้น เช่น เชือกขาดดังผึง; อาการที่เป็นไปอย่างรวดเร็วทันทีทันใด เช่น ขาดผึง ดีดผึง; ใช้ประกอบคำ แห้ง ว่า แห้งผึง หมายความว่า แห้งสนิท เช่น ปลักควายแห้งผึง.
ผึ่ง
หมายถึง น. ชื่อเครื่องมือสำหรับถากไม้ชนิดหนึ่ง รูปคล้ายจอบ.
ผึ่ง
หมายถึง ก. เอาไว้หรือให้อยู่อย่างเปิดเผย เพื่อให้ได้รับแดด ลม นํ้าค้าง เป็นต้น เช่น ผึ่งแดด ผึ่งลม.
ว. ที่กางออก, ที่ผายออก, เช่น อกผายไหล่ผึ่ง; แสดงท่าทางว่าเป็นคนสำคัญหรือใหญ่โต, มักใช้ประกอบคำอื่น เช่น ทำผึ่ง นั่งผึ่ง วางผึ่ง.
ผึ่งผาย
หมายถึง ว. มีรูปตรงไหล่กางอย่างสง่า ไม่คู้ค้อม, มีท่าทางเป็นสง่าผ่าเผย.
ผึ้ง
หมายถึง น. ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Apidae มีปีกบางใส ๒ คู่ ปีกคู่หลังเล็กกว่าปีกคู่หน้า ปากใช้ทั้งกัดอาหารและดูดกินของเหลวได้ ท้องปล้องแรกที่ติดกับอกเล็กมาก ปล้องที่ ๒ มีขนาดไล่เลี่ยกัน ปล้องที่เหลือมีขนาดไล่เลี่ยกับอก ยกเว้นปล้องสุดท้ายที่มีขนาดเล็กกว่า มีขนปกคลุมตามลำตัว รวมตัวอยู่เป็นฝูง แบ่งชั้นวรรณะ เก็บเกสรและนํ้าหวานดอกไม้มาทำนํ้าผึ้ง เช่น ผึ้งหลวง (Apis dorsata) ผึ้งโพรง (A. cerana) ผึ้งมิ้ม (A. florea) ผึ้งเลี้ยง (A. mellifera) ผึ้งหอยโข่ง (Trigona spp.) และหลายชนิดในวงศ์ Megachilidae ซึ่งเป็นผึ้งที่อาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่รวมตัวเป็นฝูง ไม่แบ่งชั้นวรรณะ ได้แก่ ผึ้งกรวย เช่น ชนิด Megachile griseopicta และผึ้งหลอด เช่น ชนิด Chalicodoma atrata, เผิ้ง ก็เรียก.
ผึ้ง
หมายถึง ดู รากกล้วย.
ผึ้งรวง
หมายถึง ดู พรวด ๒.
ผืน
หมายถึง น. เรียกสิ่งที่มีลักษณะแบนเป็นแผ่นอย่างผ้า หนังหรือเสื่อ เป็นต้น มีขนาดเต็มตามกำหนดและอาจม้วนหรือพับได้เช่นผ้านุ่ง ผ้าห่ม เสื่อ พรม และหนัง ว่า ผืนผ้า ผืนหนัง เป็นต้น; ใช้เป็นลักษณนาม เช่น ผ้า ๓ ผืน เสื่อ ๒ ผืน; เรียกแผ่นดินทั้งหมดหรือส่วนใดส่วนหนึ่ง เช่น ผืนแผ่นดิน แผ่นดินผืนนี้ ที่ดินผืนนั้น.
ผื่น
หมายถึง น. เม็ดตุ่มหรือแถบที่ผุดขึ้นเป็นพืดบนผิวหนัง.
ผุ
หมายถึง ก. กร่อนอย่างฟันผุ, ร่วนหรือยุ่ย เช่น กระดูกผุ ไม้ผุ.
ผุด
หมายถึง ก. โผล่, ทะลึ่งหรือสูงเด่นขึ้นมาปรากฏอยู่เหนือพื้นดินพื้นนํ้าเป็นต้น เช่น ปลาผุด ตอผุด อย่าได้ผุดได้เกิด.
ผุดผาด
หมายถึง ว. งามน่ารัก, ผ่องใส.
ผุดผาย,ผุดผ้าย
หมายถึง ก. ลุกไป.
ผุดผ่อง
หมายถึง ว. ผ่องใส, เป็นนํ้านวล.
ผุดลุกผุดนั่ง
หมายถึง ก. เดี๋ยวลุกเดี๋ยวนั่ง, มีอาการลุกลนนั่งนิ่งไม่ได้นาน.
ผุยผง
หมายถึง น. ละอองละเอียด, ผงละเอียด.
ผุสราคา
หมายถึง [ผุดสะ-] น. บุษปราค.
ผูก
หมายถึง ก. เอาเชือกเป็นต้นสอดคล้องกันให้เกิดเป็นเงื่อน เพื่อทำให้มั่นหรือติดต่อกันในตัวหรือกับสิ่งอื่น เช่น ผูกเชือก ผูกลวด ผูกโบ, ติดต่อหรือติดพันกันแน่นกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ผูกใจ ผูกโกรธ ผูกมิตร, ประกอบเข้า เช่น ผูกประโยค ผูกปริศนา ผูกลาย, ติดพันกันด้วยเรื่องสิทธิและหน้าที่ตามที่ตกลงกัน เช่น ผูกตลาด ผูกท่า; คุ้มครอง (ใช้ในการเล่นหมากรุก) เช่น เอาม้าผูกโคน เอาเรือผูกม้า; ขมวด เช่น ผูกคิ้วนิ่วหน้าไม่พาที. (นิ. นรินทร์); จอง เช่น ผูกเวร; ตรงข้ามกับ แก้.
น. ลักษณนามเรียกหนังสือใบลานที่ร้อยหูไว้มัดหนึ่ง ๆ ว่า คัมภีร์เทศนาผูกหนึ่ง.
ผูกกระได
หมายถึง ก. ทอดสะพานเข้าไปสืบข่าว เช่น ก็ให้ผูกกระไดข่าวคอย. (ลอ).
ผูกขวัญ
หมายถึง ก. เอาเส้นด้ายผูกข้อมือเด็กแล้วกล่าวเรียกขวัญว่า “ขวัญเอ๋ย มาอยู่กับเนื้อกับตัว” แล้วกล่าวให้พรต่อไปตามสมควร.
ผูกขาด
หมายถึง ก. สงวนสิทธิไว้แต่ผู้เดียว.
ผูกดวง
หมายถึง (โหร) ก. นำเครื่องหมายแทนพระเคราะห์มี อาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธ เสาร์ พฤหัสบดี ศุกร์ เป็นต้น บรรจุลงในดวงตามช่องจักรราศีทั้ง ๑๒ ที่โคจรมาสถิตตามวัน เดือน ปี และเวลาตกฟากของเจ้าของชะตานั้น ดูว่าอาทิตย์ตกอยู่ในราศีใด แล้วเอาองศาอาทิตย์ของวันเกิดเจ้าของชะตามาคำนวณว่า เมื่อเวลา ๖.๐๐ นาฬิกา อาทิตย์อยู่ในราศีดังกล่าวมาแล้วนานเท่าใด เรียกว่า อดีตอุทัย และเวลาเหลืออีกนานเท่าใดจึงจะพ้นไปจากราศีนั้น เรียกว่า อนาคตอุทัย แล้วเอาเวลาตกฟากตั้งลบด้วย ๖.๐๐ นาฬิกา และอนาคตอุทัย ต่อไปเอาอันโตนาทีของราศีถัด ๆ ไปลบทีละราศี ถ้าเวลาหรือเลขที่เหลือไม่พอให้อันโตนาทีของราศีใดลบได้ ลัคนาก็อยู่ที่ราศีนั้น การผูกดวงนี้เพื่อทำนายโชคชะตาเป็นต้น.
ผูกดอก
หมายถึง (โบ) ก. ทำหนังสือสัญญาเป็นลูกจ้างรับเงินล่วงหน้าแล้วให้ดอกเบี้ยแทนรับใช้การงาน.
ผูกปิ่นโต
หมายถึง ก. ว่าจ้างให้ทำอาหารใส่ปิ่นโตส่งให้ตามที่ตกลงกัน, (ปาก) ว่าปิ่นโต, กินปิ่นโต ก็ว่า.
ผูกพัทธสีมา
หมายถึง น. เรียกพิธีสังฆกรรมที่สงฆ์กำหนดเขตแดนขึ้น โดยมีหินเป็นต้นเป็นเครื่องหมาย ว่า พิธีผูกพัทธสีมา.
ผูกพัน
หมายถึง (การคลัง) ก่อหนี้สินผูกมัดรัฐบาลให้ต้องจ่ายในงบประมาณแผ่นดินต่อ ๆ ไป เช่น หนี้ผูกพัน งบประมาณผูกพัน รายจ่ายผูกพัน
ผูกพัน
หมายถึง มีความเป็นห่วงกังวลเพราะรักใคร่ เป็นต้น
ผูกพัน
หมายถึง ก่อให้เกิดพันธะที่จะต้องปฏิบัติตาม
ผูกภาษี
หมายถึง (โบ) ก. ว่าเหมาการเก็บภาษีไปทำเองแล้วให้เงินแก่หลวงตามสัญญา.
ผูกมัด
หมายถึง ก. ผูกพันไว้แน่น.
ผูกหู
หมายถึง ก. ทำเครื่องหมายกำหนดไว้เพื่อกรรมสิทธิ์หรือประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่ง, กำหนดไว้, จองไว้.
ผู้
หมายถึง น. คำใช้แทนบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับสนองพระบรมราชโองการ หรือใช้แทนคำว่า คน เช่น ผู้นั้น ผู้นี้ ทุกผู้ทุกนาม หรือใช้แทนสิ่งที่ถือเสมือนคน เช่น ศาลเป็นผู้ตัดสิน; คำใช้ประกอบคำกริยาหรือประกอบคำวิเศษณ์ให้เป็นนามขึ้น เช่น ผู้กิน ผู้ดี.
ว. คำบอกเพศ หมายความว่า ตัวผู้ เช่น ม้าผู้ วัวผู้.
ส. ที่, ซึ่ง, เช่น บุคคลผู้กระทำความดีย่อมได้รับความสุข.
ผู้กว้างขวาง
หมายถึง (ปาก) น. นักเลงใหญ่, ผู้มีอิทธิพล.
ผู้ก่อการร้าย
หมายถึง น. บุคคลที่ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ต่อรัฐบาลและพยายามก่อความไม่สงบขึ้นในที่ต่าง ๆ.
ผู้ขนส่ง
หมายถึง (กฎ) น. บุคคลผู้รับขนส่งของหรือคนโดยสารเพื่อบำเหน็จเป็นทางค้าปรกติของตน. (อ. carrier).
ผู้ขับขี่
หมายถึง (กฎ) น. ผู้ขับรถ ผู้ประจำเครื่องอุปกรณ์การขนส่งตามกฎหมายว่าด้วยการขนส่ง ผู้ลากเข็นยานพาหนะ.
ผู้คน
หมายถึง น. คนทั่วไป.
ผู้คุม
หมายถึง น. เจ้าพนักงานผู้ควบคุมดูแลนักโทษ.
ผู้ค้ำประกัน
หมายถึง น. ผู้ให้คำรับรองต่อเจ้าหนี้เพื่อชำระหนี้ในเมื่อลูกหนี้ไม่ชำระหนี้นั้น; (กฎ) ผู้ที่ทำสัญญาผูกพันตนต่อเจ้าหนี้ เพื่อชำระหนี้ในเมื่อลูกหนี้ไม่ชำระหนี้นั้น.
ผู้จัดการ
หมายถึง น. บุคคลที่มีหน้าที่บริหารและควบคุมดูแลกิจการ.
ผู้จัดการมรดก
หมายถึง (กฎ) น. บุคคลที่ตั้งขึ้นโดยพินัยกรรมหรือโดยคำสั่งศาลให้มีสิทธิและหน้าที่ที่จะทำการอันจำเป็น เพื่อให้การเป็นไปตามคำสั่งแจ้งชัดหรือโดยปริยายแห่งพินัยกรรม และเพื่อจัดการมรดกโดยทั่วไป หรือเพื่อแบ่งปันทรัพย์มรดก.
ผู้ชาย
หมายถึง น. ชาย.
ผู้ชายพายเรือ
หมายถึง (สำ) น. ผู้ชายทั่วไป เช่น ผู้ชายพายเรืออยู่เต็มไป. (ขุนช้างขุนแผน), ผู้ชายรายเรือ ก็ว่า เช่น ดิฉันเป็นผู้หญิงสาว ไม่เหมือนผู้ชายรายเรือ. (มิตรสภา).
ผู้ชำนาญการพิเศษ
หมายถึง (กฎ) น. ผู้มีความชำนาญพิเศษในการใด ๆ เช่น ในทางวิทยาศาสตร์ ศิลปะ ฝีมือ พาณิชยการ การแพทย์ หรือกฎหมายต่างประเทศ ซึ่งความเห็นของผู้นั้นอาจมีประโยชน์ในการวินิจฉัยคดีในการสอบสวน ไต่สวนมูลฟ้องหรือพิจารณาคดีอาญาไม่ว่าผู้นั้นจะมีอาชีพในการนั้นหรือไม่ก็ตาม.
ผู้ญาณ
หมายถึง (โบ) น. พยาน.
ผู้ดี
หมายถึง น. คนที่เกิดในตระกูลดี, คนที่มีมารยาทดีงาม.
