ปรู๊ฟ
หมายถึง [ปฺรู๊บ] น. เรียกกระดาษที่ใช้พิมพ์หนังสือ มีคุณภาพตํ่ากว่ากระดาษปอนด์และกระดาษอาร์ต ว่า กระดาษปรู๊ฟ; งานพิมพ์เป็นต้นเพื่อตรวจสอบความถูกต้องเรียบร้อย. (ปาก) ก. พิสูจน์อักษร.
ปรู๋
หมายถึง [ปฺรู๋] ว. ปรื๋อ.
ปรเมศวร์
หมายถึง [ปะระเมด] น. ผู้เป็นใหญ่ยิ่ง คือ พระอิศวร. (ส.).
ปรเมษฐ์
หมายถึง [ปะระเมด, ปอระเมด] น. ผู้สูงสุด คือ พระพรหม. (ส.).
ปรเมหะ
หมายถึง [ปะระ-] น. ชื่อคัมภีร์หมอว่าด้วยโรคเกิดแต่นํ้าเบา (น้ำปัสสาวะ).
ปรโลก
หมายถึง [ปะระ-, ปอระ-] น. โลกหน้า.
ปร่า
หมายถึง [ปฺร่า] ว. ลักษณะของรสที่ไม่กลมกล่อมไม่แน่ชัดว่าเป็นรสอะไร เช่นรสแกงที่มีเครื่องปรุงไม่เหมาะส่วน.
ปร๋อ
หมายถึง [ปฺร๋อ] ว. อาการที่นกบินเร็ว, โดยปริยายหมายความว่า เร็ว, แคล่วคล่อง, ว่องไว, ไม่ติดขัด, เช่น วิ่งปร๋อ พูดไทยได้ปร๋อ.
ปฤงคพ
หมายถึง [ปฺริงคบ] (กลอน) น. ปุงคพ, โคผู้, หมายความว่า ผู้เลิศ, ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า. (ป., ส. ปุงฺคว).
ปฤจฉา
หมายถึง [ปฺริด-] น. คำถาม. (ส.; ป. ปุจฺฉา).
ปฤจฉาคุณศัพท์
หมายถึง (ไว) น. คำคุณศัพท์ที่เป็นคำถาม เช่นคำ “อะไร” ฯลฯ.
ปฤจฉาสรรพนาม
หมายถึง (ไว) น. คำแทนชื่อที่เป็นคำถาม เช่นคำ “ใคร” ฯลฯ.
ปฤษฎางค์
หมายถึง [ปฺริดสะดาง] น. อวัยวะเบื้องหลัง, ส่วนหลัง, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระปฤษฎางค์, พระขนอง ก็ว่า.
ปฤษฎ์
หมายถึง [ปฺริด] น. หลัง, เบื้องหลัง. (ส. ปฺฤษฺ; ป. ปิฏฺ).
ปฤษฐ
หมายถึง [ปฺริดสะถะ] น. หลัง, เบื้องหลัง; พื้นบน; ยอด. (ส.; ป. ปิฏฺ).
ปลก
หมายถึง [ปะหฺลก] ว. อาการที่ยกมือไหว้ถี่ผงก ๆ (ใช้แก่กริยาไหว้ ว่า ไหว้ปลก ๆ).
ปลกเปลี้ย
หมายถึง [ปฺลกเปฺลี้ย] ก. กะปลกกะเปลี้ย.
ปลง
หมายถึง [ปฺลง] ก. เอาลง เช่น ปลงหม้อข้าว, ปล่อยหรือเปลื้องให้พ้นไป (ในลักษณะที่รู้สึกว่าหนักอยู่) เช่น ปลงหาบ; เมื่อใช้ประกอบกับคำอื่น มีความหมายต่าง ๆ.
ปลงกรรมฐาน
หมายถึง [ปฺลงกำมะถาน] ก. พิจารณากรรมฐาน.
ปลงชีวิต
หมายถึง ก. ฆ่า.
ปลงช้าง
หมายถึง ก. ปลดเปลื้องของหนักบนหลังช้างแล้วปล่อยให้พัก.
ปลงตก
หมายถึง ก. พิจารณาจนเห็นจริงแล้วปล่อยไปตามสภาพ.
ปลงธรรมสังเวช
หมายถึง [ปฺลงทำมะสังเวด] ก. เกิดความสังเวชโดยธรรมเมื่อเห็นความแตกดับของสังขาร (ใช้แก่พระอริยบุคคล).
ปลงธุระ
หมายถึง ก. ทอดธุระ, วางธุระ.
ปลงบริขาร
หมายถึง ก. มอบบริขารให้แก่ผู้อื่นในเวลาใกล้จะตาย (ใช้แก่บรรพชิต).
ปลงผม
หมายถึง ก. โกนผม (ใช้แก่บรรพชิต).
ปลงศพ
หมายถึง ก. เผาผี, จัดการเผาหรือฝังศพให้เสร็จสิ้นไป.
ปลงสังขาร
หมายถึง ก. พิจารณาเห็นว่าเราจะต้องตายเป็นแน่แท้.
ปลงสังเวช
หมายถึง ก. พิจารณาเห็นเป็นเรื่องน่าสลดใจหรือน่าสมเพช.
ปลงอนิจจัง
หมายถึง ก. รู้สึกสังเวชใจว่าไม่น่าจะเป็นถึงเช่นนั้น.
ปลงอาบัติ
หมายถึง ก. แสดงความผิดของตนเพื่อเปลื้องโทษทางวินัย (ใช้แก่พระภิกษุ).
ปลงอายุสังขาร
หมายถึง ก. บอกกำหนดวันสิ้นสุดแห่งอายุ (ใช้แก่พระพุทธเจ้า).
ปลงใจ
หมายถึง ก. ตกลงใจ.
ปลด
หมายถึง [ปฺลด] ก. เอาออก (ใช้แก่สิ่งที่เกี่ยวอยู่ แขวนอยู่ คล้องอยู่ หรือขัดอยู่ เป็นต้น) เช่น ปลดม่านที่แขวนอยู่ ปลดห่วงที่เกี่ยวอยู่ ปลดลูกดุมที่ขัดอยู่; โดยปริยายหมายความว่า ทำให้พ้นจากข้อผูกพันหรือพ้นจากตำแหน่งหน้าที่ เช่น ปลดหนี้ ปลดออกจากราชการ.
ปลดทุกข์
หมายถึง ก. ทำให้หมดทุกข์; (ปาก) เยี่ยว, ขี้.
ปลดปลง
หมายถึง (กลอน) ก. ตาย.
ปลดปล่อย
หมายถึง ก. ปล่อยจากที่คุมขังหรือการผูกมัด, ให้เสรีภาพ.
ปลดระวาง
หมายถึง ก. ปลดจากตำแหน่ง, ปลดจากทำเนียบ, ปลดจากประจำการ; โดยปริยายหมายความว่า หมดหน้าที่.
ปลดหนี้
หมายถึง (กฎ) ก. การที่เจ้าหนี้ยกหนี้ให้แก่ลูกหนี้ อันเป็นเหตุให้หนี้นั้นเป็นอันระงับสิ้นไป.
ปลดออก
หมายถึง (กฎ) น. โทษทางวินัยสถานหนึ่ง ที่ใช้ลงแก่ข้าราชการผู้กระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรง โดยสั่งให้ออกจากราชการ ผู้ถูกลงโทษปลดออกมีสิทธิได้รับบำเหน็จบำนาญเสมือนว่าผู้นั้นลาออก.
ปลดอาวุธ
หมายถึง ก. บังคับให้วางศัสตราวุธเพื่อไม่ให้ใช้ต่อสู้.
ปลดเกษียณ,ปลดเกษียณอายุ
หมายถึง (ปาก) ก. ให้ออกจากราชการหรืองานเพราะเหตุสูงอายุ.
ปลดเปลื้อง
หมายถึง ก. ทำให้หลุดพ้นเพื่อแบ่งเบาหรือให้หมดไป, เปลื้อง ก็ว่า.
ปลดแอก
หมายถึง ก. ทำให้พ้นจากอำนาจหรือการกดขี่, ทำให้เป็นอิสระ.
ปลวก
หมายถึง [ปฺลวก] น. ชื่อแมลงในอันดับ Isoptera รูปร่างคล้ายมด แต่ส่วนท้องกับอกมีขนาดไล่เลี่ยกัน หนวดมีลักษณะเป็นปล้องกลมคล้ายลูกปัด ไม่หักงอเป็นข้อศอกเหมือนมด ส่วนใหญ่ตัวสีขาวหรือครีม ไม่ชอบแสง อาศัยทำรังรวมกันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่บนพื้นหรือใต้ดิน มักจะเอาดินมาสร้างคลุมทางเดิน บางชนิดทำลายไม้ ต้นไม้ ฯลฯ.
ปลวังค,ปลวังค-
หมายถึง [ปะละวังคะ-] (แบบ) น. ลิง เช่น ปลวังคสังวัจฉร. (ส. ปฺลวงฺค).
ปลอก
หมายถึง [ปฺลอก] น. สิ่งที่ทำเป็นวงสำหรับสวมหรือรัดของต่าง ๆ, เครื่องที่ทำสำหรับสวมสิ่งของต่าง ๆ เช่น ปลอกมีด ปลอกหมอน.
ปลอกกระสุน
หมายถึง น. ส่วนของกระสุนปืนที่บรรจุดินปืนและลูกตะกั่ว.
ปลอกคอ
หมายถึง น. สายรัดรอบคอ (มักใช้แก่หมา); โดยปริยายหมายถึงผู้มีอำนาจที่คอยให้ความคุ้มครองหรือช่วยเหลือ.
ปลอกนิ้ว
หมายถึง น. สนับนิ้วมือ, ปลอกมือ ก็ว่า.
ปลอกมีด
หมายถึง น. เรียกแหวนทองเกลี้ยง ๆ มีลักษณะคล้ายปลอกมีดว่า แหวนปลอกมีด.
ปลอกมือ
หมายถึง น. สนับนิ้วมือ, ปลอกนิ้ว ก็ว่า.
ปลอด
หมายถึง [ปฺลอด] ก. พ้นจาก, ปราศจาก, เช่น ปลอดคน ปลอดภัย; ล้วน, แท้ ๆ, เช่น ขาวปลอด ดำปลอด.
ปลอดทหาร
หมายถึง น. เรียกดินแดนหรือเขตที่ไม่มีที่ตั้งกองทหารตามสนธิสัญญาหรือข้อตกลงว่า เขตปลอดทหาร.
ปลอดภัย
หมายถึง ก. พ้นภัย.
ปลอดโปร่ง
หมายถึง ว. ผ่องใสปราศจากความขุ่นมัว.
ปลอบ,ปลอบโยน
หมายถึง [ปฺลอบ] ก. พูดเอาอกเอาใจให้คลายอารมณ์ขุ่นหมอง.
ปลอบขวัญ
หมายถึง ก. ปลอบโยนหรือบำรุงขวัญให้มีกำลังใจ.
ปลอม
หมายถึง [ปฺลอม] ก. ทำให้เหมือนคนอื่นหรือสิ่งอื่น เพื่อให้หลงผิดว่าเป็นคนนั้นหรือสิ่งนั้น เช่น ปลอมตัว.
ว. ไม่แท้หรือไม่จริงตามสภาพของสิ่งนั้น เช่น ฟันปลอม ผมปลอม.
ปลอมปน
หมายถึง ก. เอาของเลวไปผสมกับของดีเพื่อให้เข้าใจว่าเป็นของดี.
ปลอมแปลง
หมายถึง [-แปฺลง] ก. ทำเลียนแบบให้ดูเหมือนของจริง.
ปละ
หมายถึง [ปะละ] น. ชื่อมาตรานํ้าหนักมคธ ๑๐๐ ปละ เป็น ๑ ตุลา, ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. (ป., ส.).
ปละ
หมายถึง [ปฺละ] ก. ปล่อย, ละทิ้ง, ละเลย, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปล่อย เป็น ปล่อยปละ.
ว. เรียกควายที่เจ้าของปล่อยให้เที่ยวไปตามลำพังว่า ควายปละ.
ปลัก
หมายถึง [ปฺลัก] น. แอ่งที่เป็นโคลนเลน เช่น ปลักควาย.
ปลัง
หมายถึง [ปฺลัง] น. ชื่อไม้เถาชนิด Basella alba L. ในวงศ์ Basellaceae ใบอวบนํ้า เถาและใบสีเขียวอ่อนหรือแดง มียางเป็นเมือก ผลสุกสีม่วงดำ ยอดและดอกอ่อนกินได้และใช้ทำยาได้, ผักปลัง ก็เรียก, พายัพเรียก ปั๋ง.
ปลัด
หมายถึง [ปะหฺลัด] น. ผู้มีตำแหน่งหน้าที่รองจากผู้ที่มีตำแหน่งหน้าที่เหนือตนโดยตรง เช่น ปลัดกระทรวง ปลัดจังหวัด; ตำแหน่งพระฐานานุกรมเหนือสมุห์.
ปลัดขิก
หมายถึง [ปะหฺลัด-] น. รูปจำลองอวัยวะเพศชาย มักทำด้วยไม้ ใช้เป็นเครื่องรางของขลัง, อ้ายขิก ไอ้ขิก หรือ ขุนเพ็ด ก็เรียก.
ปลั่ง
หมายถึง [ปฺลั่ง] ว. ผ่องใส, มีนํ้านวล, มักใช้เข้าคู่กับคำ เปล่ง เป็น เปล่งปลั่ง.
ปลั๊ก,ปลั๊กไฟ
หมายถึง [ปฺลั๊ก] น. อุปกรณ์ไฟฟ้ามีขาโลหะ ๒ ขา (บางแบบมี ๓ ขา) ปลายข้างหนึ่งของแต่ละขาตรึงอยู่กับวัตถุหุ้ม ซึ่งเป็นฉนวนไฟฟ้า ใช้เสียบเข้ากับเต้ารับเพื่อให้กระแสไฟฟ้าเคลื่อนที่ผ่านเข้าสู่เครื่องใช้ไฟฟ้าได้ครบวงจร, เต้าเสียบ ก็เรียก. (อ. plug).
ปลา
หมายถึง [ปฺลา] น. ชื่อสัตว์น้ำเลือดเย็นมีกระดูกสันหลัง ร่างกายแบ่งเป็นส่วนหัว ลำตัว และหาง ส่วนใหญ่หายใจทางเหงือกยกเว้นปลาปอด มีครีบใช้ช่วยในการเคลื่อนไหว บางชนิดมีเกล็ด บางชนิดไม่มี รูปร่างลักษณะ ขนาด และพฤติกรรมแตกต่างกันมากมาย พบในแหล่งนํ้าทั่วไป.
ปลา
หมายถึง น. ชื่องูในสกุล Enhydris และ Homalopsis วงศ์ Colubridae กินปลา ที่รู้จักกันดี คือ งูสายรุ้ง (E. enhydris).
ปลาก
หมายถึง [ปฺลาก] (โบ) น. ที่, ฝ่าย, ข้าง.
ปลากริม
หมายถึง น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งต้ม ใส่กะทิและนํ้าตาล.
ปลาข้องเดียวกัน
หมายถึง (สำ) น. คนที่อยู่ร่วมกันหรือเป็นพวกเดียวกัน.
ปลาจีน
หมายถึง น. ชื่อปลานํ้าจืดขนาดใหญ่หลายชนิดในวงศ์ Cyprinidae โดยเฉพาะที่ชาวจีนจากประเทศจีนได้นำเข้ามาเลี้ยงเพื่อใช้เป็นอาหาร เช่น ปลาเฉาฮื้อ (Ctenopharyngodon idellus) ปลาซ่งฮื้อ (Aristichthys nobilis) ปลาเล่งฮื้อ (Hypophthalmichthys molitrix) ทั้งยังอาจหมายถึงปลาหลีฮื้อ หรือ ปลาไน (Cyprinus carpio) ด้วย.
ปลาจ่อม
หมายถึง น. ปลาเล็ก ๆ ที่หมักด้วยเกลือและข้าวคั่วเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องจิ้ม.
ปลาชา
หมายถึง น. ปลาที่จวนจะตายอยู่แล้ว.
ปลาดาว
หมายถึง ดู ดาวทะเล.
ปลาดำปลาแดง
หมายถึง น. เครื่องเล่นการพนันอย่างหนึ่ง ใช้ไม้ ๓ อัน ทาสีดำ สีแดง และสีขาว เจ้ามือกำไม้ทั้ง ๓ อันไว้ แล้วใช้ความไวปัดไม้อันหนึ่งลงในกล่อง ให้ลูกค้าแทงสี ถ้าแทงผิดเจ้ามือกิน, ไม้ดำไม้แดง หรือ อีดำอีแดง ก็เรียก.
ปลาต
หมายถึง [ปะลาด] ก. หนีไป. (ป.).
ปลาตกน้ำตัวโต
หมายถึง (สำ) น. สิ่งที่เสียหรือสูญหายไปมักดูมีค่ามากเกินความเป็นจริง.
ปลาตะเพียน
หมายถึง น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์โรหิณี มี ๗ ดวง, ดาวพราหมี หรือ ดาวคางหมู ก็เรียก; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์เรวดี มี ๑๖ ดวง, ดาวนาง ก็เรียก; เครื่องแขวนเหนือเปลให้เด็กดูทำด้วยใบตาลเป็นต้น.
ปลาติดหลังแห
หมายถึง (สำ) น. คนที่พลอยได้รับเคราะห์กรรมร่วมกับผู้อื่น ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีส่วนพัวพันด้วย, ปลาติดร่างแห ก็ว่า.
ปลาตู้
หมายถึง น. ปลาที่เลี้ยงไว้ดูเล่นในตู้กระจก มักเป็นปลาที่มีรูปร่างสวยงามมีสีสันต่าง ๆ.
ปลาทอง
หมายถึง น. ชื่อปลาน้ำจืดชนิด Carassius auratus ในวงศ์ Cyprinidae เลี้ยงเป็นปลาสวยงาม มีเกล็ดสีเหลืองหรือสีส้ม, ปลาเงินปลาทอง ก็เรียก.
ปลาทอง
หมายถึง น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.
ปลาบ
หมายถึง [ปฺลาบ] ว. อาการที่รู้สึกแล่นวาบเข้าหัวใจ เช่น เจ็บปลาบ เสียวปลาบ, โดยปริยายใช้เรียกโรคที่มีอาการเช่นนั้น.
ปลาบ
หมายถึง [ปฺลาบ] น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Commelinaceae เช่น ชนิด Commelina benghalensis L. ดอกสีนํ้าเงิน, ชนิด Cyanotis axillaris Roem. et Schult. ดอกสีม่วง, ชนิด Murdannia nudiflora Brenan ดอกสีม่วงอ่อน.
ปลาบปลื้ม
หมายถึง ก. มีความรู้สึกยินดีแล่นวาบเข้าในใจ.
ปลาบิน
หมายถึง ดู นกกระจอก ๒.
ปลาฝา
หมายถึง ดู ตะพาบ, ตะพาบนํ้า.
ปลาม้ำ
หมายถึง น. ปลาร้าญวน ทำด้วยปลาดิบหมักเกลือ ใส่ข้าวคั่ว ใช้เป็นเครื่องจิ้ม.
ปลาย
หมายถึง [ปฺลาย] น. ตอนยอด, ตอนที่สุด.
ปลายข้าว
หมายถึง น. ข้าวสารที่เมล็ดแตกหรือแหลก.
ปลายตีน
หมายถึง น. ด้านปลายเท้าของผู้นอน, ตรงข้ามกับ หัวนอน.
ปลายทาง
หมายถึง น. สุดทาง.
ปลายนาการ
หมายถึง [ปะลายะนากาน] ก. หนีไป. (ป.).
ปลายน้ำ
หมายถึง น. สุดลำนํ้า.
ปลายมือ
หมายถึง น. บั้นปลายของชีวิต.
ว. ในที่สุด.
ปลายอ้อปลายแขม
หมายถึง (สำ) ว. ที่ยังอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้, ที่ยังอยู่ห่างไกล.
