ของกิน หมายถึง น. ของสําหรับกิน.
ขาทนียะ หมายถึง [ขาทะ-] (แบบ) น. อาหารควรเคี้ยว, มักใช้เข้าคู่กับคำ โภชนียะ เป็น ขาทนียโภชนียะ หมายความว่า อาหารที่ควรเคี้ยวและอาหารที่ควรบริโภค. (ป.).
ธัญญาหาร หมายถึง น. อาหารคือข้าว. (ป.).
นิตยภัต หมายถึง น. อาหารหรือค่าอาหารที่ถวายภิกษุสามเณรเป็นนิตย์. (ส. นิตฺย + ป. ภตฺต).
ผลาหาร หมายถึง [ผะลาหาน] น. อาหารคือลูกไม้.
ภักขะ หมายถึง น. เหยื่อ, อาหาร. (ป. ภกฺข; ส. ภกฺษ).
ภักษาหาร หมายถึง น. เหยื่อ, อาหาร, อาหารที่กินประจํา, เช่น เนื้อเป็นภักษาหารของเสือ หญ้าเป็นภักษาหารของวัว.
ภัตตาหาร หมายถึง น. อาหารสําหรับภิกษุสามเณรฉัน. (ป. ภตฺต + อาหาร).
ภิกษาหาร หมายถึง น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ส.; ป. ภิกฺขาหาร).
ภุกตาหาร หมายถึง น. อาหารที่กินแล้ว; ผู้กินอาหารแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺตาหาร).
วิฆาส หมายถึง น. เดน, อาหารเหลือ. (ป.).
สมพล หมายถึง [-พน] น. เลกของขุนนางที่ปกครองหัวเมือง; (โบ) แบบวิธีเลขไทยในการฝึกหัดให้คูณคล่อง.
สุธา หมายถึง น. นํ้าอมฤต, อาหารทิพย์.
เสบียง หมายถึง [สะเบียง] น. อาหารที่จะเอาไปกินระหว่างเดินทางไกล, อาหารที่เก็บไว้สำหรับบริโภค, มักใช้เข้าคู่กับคำ อาหาร เป็น เสบียงอาหาร, เขียนว่า สะเบียง ก็มี.
เสบียงกรัง หมายถึง น. อาหารที่เก็บไว้กินได้นาน ๆ, อาหารรองรัง, เช่น ในยามสงครามต้องเตรียมเสบียงกรังไว้มาก ๆ.
โภชนียะ หมายถึง (แบบ) น. อาหารควรบริโภค. (ป., ส.).
