ผลการค้นหา

บัณฑิตทั้งหลายกล่าวถึงผู้นิ่งทางกาย นิ่งทางวาจา นิ่งทางใจ ไม่มีอาสวะ ถึงพร้อมด้วยปัญญา ผู้ละสิ่งทั้งปวงได้ ว่าเป็นมุนี

บุญนำสุขมาให้ในเวลาสิ้นชีวิต

บุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ ในโลกหน้า

ผู้มีจิตอันไม่ชุ่มด้วยราคะ มีใจอันโทสะไม่กระทบแล้ว มีบุญและบาปอันละได้แล้ว ตื่นอยู่ ย่อมไม่มีภัย

ผู้มีจิตใจตั้งมั่น ย่อมไม่เบียดเบียนคนอื่น และ แม้ตนเอง

ผู้ติดในส่งที่ยึดถือว่าของเรา ย่อมละความโศกเศร้า ความรำพัน และ ความตระหนี่ไม่ได้ เพราะฉะนั้น มุนีทั้งหลายผู้เห็นความปลอดภัย จึงละความยึดถือไปได้

คนไม่พินิจพิจารณา เป็นคนไม่มีปัญญา

ความรู้ที่เรียนมา เป็นเครื่องพัฒนาปัญญา

ความโกรธเป็นอารมณ์ของคนมีปัญญาทราม

ถ้าได้สหายผู้มีปัญญาปกครองตน พึงพอใจมีสติเที่ยวไปกับเขา

คนมีปัญญา ถึงไร้ทรัพย์ ก็ยังดำรงอยู่ได้

ความพินิจ ไม่มีแก่คนไร้ปัญญา