ผลการค้นหา

โทสะมีความโกรธเป็นสมุฏฐาน

พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจ

ผู้เกิดความโกรธแล้ว เป็นผู้ฉิบหาย

ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมไม่มีที่พำนักสักนิดเดียว (เพราะความโกรธได้เข้าพำนักหมดสิ้นแล้ว)

คนไม่พินิจพิจารณา เป็นคนไม่มีปัญญา

คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้น

คนที่ร้องไห้ถึงคนตาย เขาก็จะต้องตายด้วย

คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรก

คนประมาท เสมือนคนตายแล้ว

ตอนเช้ายังเห็นกันอยู่มากคน พอตกเห็นบางคนก็ไม่เห็น เมื่อเย็น ยังเห็นกันอยู่มากคน ตกถึงเช้า บางคนก็ไม่เห็น

พราหมณ์ .. พระอริยเจ้าย่อมสรรเสริญผู้ฆ่าความโกรธ ซึ่งมีโคนเป็นพิษ ปลายหวาน, เพราะคนตัดความโกรธนั้นได้แล้ว ย่อมไม่เศร้าโศก

คนใดมักหลับ มักคุย และไม่ขยัน เกียจคร้าน มีความมุทะลุ ข้อนั้น เป็นเหตุของผู้ฉิบหาย