ตัวกรองผลการค้นหา
ความอยาก ละได้ยากในโลก
ภิกษุผู้มีธรรมเป็นเครื่องอยู่อย่างนี้ มีสติ ไม่ประมาท ละความนับถือมั่นว่าของเราได้แล้วเที่ยวไป เป็นผู้รู้ พึงละชาติ ชรา โสกะ ปริเทวะ และทุกข์ ในโลกนี้ได้
ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมละกุศลเสีย
โลกอันจิตย่อมนำไป
ความโกรธย่อมทำจิตให้กำเริบ
เมื่อจิตไม่เศร้าหมองแล้ว สุคติเป็นอันหวังได้
เมื่อจิตเศร้าหมองแล้ว ทุคติเป็นอันต้องหวัง
ธรรมทั้งหลาย มีจิตนำหน้า
ผู้ติดในส่งที่ยึดถือว่าของเรา ย่อมละความโศกเศร้า ความรำพัน และ ความตระหนี่ไม่ได้ เพราะฉะนั้น มุนีทั้งหลายผู้เห็นความปลอดภัย จึงละความยึดถือไปได้
จิตเกื้อกูลที่อบรมบริบูรณ์ดีแล้ว เป็นจิตหาประมาณมิได้, กรรมใดที่ทำแล้วพอประมาณ กรรมนั้นจักไม่เหลือในจิตนั้น
สติกำหนดลมหายใจเข้าออก อันผู้ใดไม่อบรมให้บริบูรณ์, ทั้งกายทั้งจิตของผู้นั้นก็หวั่นไหว
คนโง่รู้สึกว่าตนโง่ จะเป็นผู้ฉลาดเพราะเหตุนั้นได้บ้าง