ผลการค้นหา

เป็นที่รู้กันว่า ตนนี่แหละ ฝึกได้ยาก

พึงนำสมบัติออกด้วยการให้, วัตถุที่ให้แล้วย่อมเป็นอันนำออกดีแล้ว, วัตถุที่ให้แล้วย่อมมีผลเป็นสุข, ส่วนวัตถุที่ยังไม่ได้ให้ก็ไม่เป็นอย่างนั้น

คนผู้ตื่นขึ้นแล้ว ย่อมไม่เห็นอารมณ์ อันประจวบด้วยความฝันฉันใด คนผู้อยู่ ย่อมไม่เห็นชน อันตนรักทำกาละล่วงไปแล้วฉันนั้น

บัณฑิตไม่ประกอบความชั่ว เพราะเห็นแก่ความสุขส่วนตัว

การไม่พบคนชั่วเลย มีความสุขทุกเมื่อ

ผู้มีปัญญาเฉลียวฉลาด ย่อมตั้งตนได้ ด้วยต้นทุนแม้น้อย เหมือนคนก่อไฟน้อยขึ้นฉะนั้น

ปัญญา เปรียบเสมือนเครื่องประดับแห่งตน

รักอื่นเสมอด้วยรักตน นั้นไม่มี

ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มี

อย่าดูหมิ่นความชั่วว่าเล็กน้อย คงจักไม่มีผลมาถึงตัว

คนเรียนน้อย ปัญญาย่อมไม่พัฒนา

ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมถึงความเสื่อมทรัพย์