ความสันโดษด้วยปัจจัยตามมีตามได้ นำสุขมาให้

พุทธสุภาษิต หมวด "หมวดบุคคล" เหมือนกับ "ความสันโดษด้วยปัจจัยตามมีตามได้ นำสุขมาให้"   ได้แก่

กลิ่นของสัตบุรุษย่อมหวนทวนลมได้	กวีเป็นที่อาศัยแห่งคาถาทั้งหลาย
กษัตริย์ พราหมณ์ แพศย์ ศูทร จัณจาล และ คนงานชั้นต่ำทั้งปวง สงบเสงี่ยมแล้ว ฝึกตนแล้ว ก็ปรินิพพานเหมือนกันหมด	กามทั้งหลายมีความยินดีน้อย มีทุกข์มาก บัณฑิตรู้ดังนี้แล้ว ไม่ใยดีในกามแม้เป็นทิพย์
การบำเพ็ญประโยชน์โดยไม่ฉลาดในประโยชน์ จะนำความสุขมาให้ไม่ได้เลย ผู้มีปัญญาทราม ย่อมพร่าประโยชน์ ดุจลิงเฝ้าสวนฉะนั้น	ขุมกำลังของคนพาล คือการจ้องหาโทษของคนอื่น ขุมกำลังของบัณฑิต คือการไตร่ตรองโดยพินิจ
คนจะชื่อว่าเป็นผู้ใหญ่ เพียงเพราะมีผมหงอกก็หาไม่ ถึงวัยของเขาจะหง่อม ก็เรียกว่าแก่เปล่า	คนจะประเสริฐ ก็เพราะการกระทำ และ ความประพฤติ
คนฉลาด ย่อมละบาป	คนซื่อตรง ไม่พูดคลาดความจริง
คนทรามปัญญาได้ยศแล้ว ย่อมประพฤติแต่การอันไม่เกิดคุณค่าแก่ตน ปฏิบัติแต่ในทางที่เบียดเบียน ทั้งตน และ คนอื่น	คนที่ถูกนินทาอย่างเดียว หรือ ได้รับการสรรเสริญอย่างเดียว ไม่เคยมีมา แล้วจักไม่มีต่อไป ถึงในขณะนี้ก็ไม่มี
คนนั่งนิ่ง เขาก็นินทา คนพูดมาก เขาก็นินทา แม้แต่คนพูดพอประมาณ เขาก็นินทา คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลก	คนบางจำพวกเหล่าใดไม่สำรวมในกาม ยังไม่ปราศจากราคะ เป็นผู้บริโภคกามในโลกนี้, คนเหล่านั้นถูกตัณหาครอบงำ ลอยไปตามกระแส (ตัณหา) ต้องเป็นผู้เข้าถึงชาติชราร่ำไป
คนผู้ตื่นขึ้นแล้ว ย่อมไม่เห็นอารมณ์ อันประจวบด้วยความฝันฉันใด คนผู้อยู่ ย่อมไม่เห็นชน อันตนรักทำกาละล่วงไปแล้วฉันนั้น	คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อ
คนมีปัญญา ย่อมแนะนำในทางที่ควรแนะนำ	คนมีปัญญา ย่อมไม่ประกอบในทางอันไม่ใช่ธุระ
คนมีปัญญาทราม ย่อมทำความประทุษร้าย	คนมีปัญญาทราม ย่อมประกอบการอันไม่ใช่ธุระ
ดู พุทธสุภาษิต หมวด "หมวดบุคคล" ทั้งหมด