พุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย ที่ค้นหาบ่อย 200 คำ

- มีดังรายการต่อไปนี้

Noพุทธสุภาษิตหมวดหมู่
Noพุทธสุภาษิตหมวดหมู่
1การกู้หนี้ เป็นทุกข์ในโลกหมวดทุกข์-พ้นทุกข์
2การฝึกจิตที่ข่มยาก ที่เบา มักตกไปในอารมณ์ที่น่าใคร่ เป็นความดี, เพราะว่าจิตที่ฝึกแล้ว นำสุขมาให้หมวดจิต
3การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ก่อให้เกิดทุกข์หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
4การไม่คบคนชั่วเป็นมิตร เป็นมงคลอันอุดมยิ่งหมวดธรรมเบื้องต้น
5การไม่ทำบาป นำสุขมาให้หมวดบาป-เวร
6การเลือกให้ พระสุคตทรงสรรเสริญหมวดทาน
7กาลเวลาย่อมกลืนกินสรรพสัตว์ทั้งหลาย พร้อมกันไปกับตัวมันเองหมวดชีวิต-ความตาย
8ขันติคือความอดทน เป็นตบะอย่างยิ่งหมวดอดทน
9ขึ้นชื่อว่าศิลปะ แม้เช่นใดเช่นหนึ่ง ก็ยังประโยชน์ให้สำเร็จได้หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
10คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุขหมวดธรรมเบื้องต้น
11คนเกียจคร้านย่อมไม่พบทางด้วยปัญญาหมวดปัญญา
12คนโกรธย่อมฆ่าได้แม้มารดาของตนหมวดธรรมเบื้องต้น
13คนขยัน พึงไม่ให้ประโยชน์ที่มาถึงแล้วผ่านไปโดยเปล่าหมวดความเพียร
14คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้หมวดความเพียร
15คนแข็งกระด้างก็มีเวรหมวดบุคคล
16คนควรให้ของที่ควรให้หมวดทาน
17คนโง่ คนพาล ไม่ควรเป็นผู้นำหมวดธรรมเบื้องต้น
18คนโง่ ไม่ควรเป็นผู้นำหมวดบุคคล
19คนดี ชอบช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่นหมวดทาน
20คนใดเป็นนักเลงหญิง นักเลงสุรา และนักเลงการพนัน ย่อมล้างผลาญทรัพย์ที่ตนได้แล้ว ๆ , ข้อนั้นเป็นเหตุแห่งผู้ฉิบหายหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
21คนใดมีจิตไม่ท้อถอย มีใจไม่หดหู่ บำเพ็ญกุศลธรรมเพื่อบรรลุที่เกษมจากโยคะ พึงบรรลุธรรมเป็นที่สิ้นสังโยชน์ทั้งปวงได้หมวดจิต
22คนที่ผลัดวันประกันพรุ่งนี้ ย่อมเสื่อม ยิ่งผลัดวันมะรืนนี้ ก็ยิ่งเสื่อมหมวดความเพียร
23คนนั่งนิ่ง เขาก็นินทา คนพูดมาก เขาก็นินทา แม้แต่คนพูดพอประมาณ เขาก็นินทา คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลกหมวดบุคคล
24คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อหมวดบุคคล
25คนพาลเท่านั้น ย่อมไม่สรรเสริญทานหมวดทาน
26คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์หมวดความโกรธ
27คนมักทำบาปเพราะความหลงหมวดบาป-เวร
28คนมีปัญญา พึงสร้างเกาะที่น้ำหลากมาให้ท่วมไม่ได้ ด้วยความหมั่น ความไม่ประมาท ความสำรวม และความข่มใจหมวดความไม่ประมาท
29คนมีปัญญาดีไม่ประมาทในเมื่อผู้อื่นประมาท มักตื่นในเมื่อผู้อื่นหลับ ย่อมละทิ้งผู้ประมาท (คนโง่) เหมือนม้าฝีเท้าเร็ว ทิ้งม้าไม่มีกำลังไปฉะนั้นหมวดความไม่ประมาท
30คนมีปัญญาทราม ได้ยศแล้ว ย่อมประพฤติสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์แก่ตน ย่อมปฏิบัติ เพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่นหมวดปัญญา
31คนมีสติ เป็นผู้ประเสริฐทุกวันหมวดบุคคล
32คนมีสติ ย่อมได้รับความสุขหมวดบุคคล
33คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตนหมวดบาป-เวร
34คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลกหมวดบุคคล
35คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่วหมวดบาป-เวร
36คนห่อกฤษณาด้วยใบไม้ แม้ใบไม้ก็หอมไปด้วยฉันใด การคบกับนักปราชญ์ก็หอมไปด้วยฉันนั้นหมวดคบหา
37คนห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา แม้หญ้าคาก็พลอยเหม็นเน่าไปด้วยฉันใด การคบกับคนพาลก็เป็นคนพาลฉันนั้นหมวดคบหา
38คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรกหมวดธรรมเบื้องต้น
39คนอกตัญญูค่อยจับผิดอยู่เป็นนิตย์ ขะทำให้เขาพอใจไม่ได้ ถึงจะให้แผ่นดินทั้งหมดแก่เขา ผู้มีปกติมองหาโทษอยู่เสมอ ก็จะทำให้เขาพอใจไม่ได้ คนอกตัญญู
40คบคนเช่นใด ก็เป็นคนเช่นนั้นหมวดคบหา
41คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้นหมวดคบหา
42คบคนเช่นใดเป็นมิตร เขาก็เป็นคนเช่นนั้น เพราะการอยู่ร่วมกันย่อมเป็นเช่นนั้นหมวดคบหา
43ควรคบมิตรที่ดีหมวดคบหา
44ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่นหมวดบุคคล
45ควรทำบุญอันนำสุขมาให้หมวดบุญ
46ควรระแวงในศัตรู แม้ในมิตรก็ไม่ควรไว้ใจหมวดคบหา
47ควรระแวงภัยที่ควรระแวง พึงระวังภัยที่ยังไม่มาถึง ผู้ฉลาดย่อมมองดูโลกทั้ง 2 เพราะกลัวต่ออนาคตหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
48ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายของคนดีหมวดธรรมเบื้องต้น
49ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายแห่งคนดีหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
50ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดีหมวดธรรม
51ความโกรธเป็นดังสนิมศัสตราในโลกหมวดความโกรธ
52ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่งหมวดคบหา
53ความจนเป็นทุกข์ในโลกหมวดทุกข์-พ้นทุกข์
54ความดี อันคนชั่วทำยากหมวดกรรม
55ความดี อันคนดีทำง่ายหมวดกรรม
56ความตายย่อมมีแก่ผู้เกิดหมวดชีวิต-ความตาย
57ความเป็นสหายไม่มีในคนพาลหมวดมิตร
58ความผิดของผู้อื่นเห็นง่าย ฝ่ายของตนเห็นยากหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
59ความพร้อมเพรียงของปวงชนผู้เป็นหมู่ ยังความเจริญให้สำเร็จหมวดสามัคคี
60ความพร้อมเพรียงของหมู่คณะย่อมนำสุขมาให้หมวดธรรมเบื้องต้น
61ความพร้อมเพรียงของหมู่เป็นสุข และ การสนับสนุนคนผู้พร้อมเพรียงกันก็เป็นสุข, ผู้ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะหมวดศีล
62ความเพียรของหมู่ชนผู้พร้อมเพรียงกันทำให้เกิดสุขหมวดสามัคคี
63ความไม่เบียดเบียนกันเป็นสุขในโลกหมวดความสุข
64ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
65ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มีหมวดตน- ฝึกตน
66ความโลภเป็นอันตรายแห่งธรรมทั้งหลายหมวดกิเลส
67ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้หมวดบาป-เวร
68ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่งหมวดบุคคล
69ความสำรวมในที่ทั้งปวง เป็นดี ท่านว่าศีล เป็นความดีหมวดศีล
70ความสุขอื่น ยิ่งกว่าความสงบไม่มีหมวดธรรมเบื้องต้น
71ความอดทน นำมาซึ่งประโยชน์สุขหมวดอดทน
72ความอดทน เป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์หมวดอดทน
73ความอดทน เป็นตปะ (ตบะ) ของผู้พากเพียรหมวดอดทน
74ความอดทนเป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์ ความอดทนเป็นตบะของผู้พากเพียร ความอดทนเป็นกำลังของนักพรต ความอดทนนำประโยชน์สุขมาให้หมวดอดทน
75ค่อย ๆ เก็บรวบรวมทรัพย์ ดังปลวกก่อจอมปลวกหมวดความเพียร
76คำจริงเป็นสิ่งไม่ตายหมวดธรรมเบื้องต้น
77ใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำ ดีกว่าหมวดกรรม
78ฆ่าความโกรธได้ อยู่เป็นสุขหมวดความโกรธ
79จงเตือนตน ด้วยตนเองหมวดธรรมเบื้องต้น
80จงเตือนตนด้วย ตนเองหมวดตน- ฝึกตน
81จงมีความพยายามในหน้าที่ของตนหมวดความเพียร
82จงสามัคคีมีน้ำใจต่อกันหมวดสามัคคี
83จิตจอดอยู่กับใคร ถึงไกลกัน ก็เหมือนอยู่ชิดใกล้ ใจหมางเมินใคร ถึงใกล้กัน ก็เหมือนอยู่แสนไกลหมวดคบหา
84ชนะตนนั่นแหละประเสริฐกว่าหมวดธรรมเบื้องต้น
85ชื่อว่าที่ลับ ไม่มีในโลกหมวดตน- ฝึกตน
86ชื่อว่าที่ลับของผู้ทำบาปกรรม ไม่มีในโลกหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
87ดอกบัว เกิดและเจริญงอกงามในน้ำแต่ไม่ติดน้ำ ทั้งส่งกลิ่นหอม ชื่นชูใจให้รื่นรมย์ฉันใด พระพุทธเจ้าทรงเกิดในโลก และอยู่ในโลก แต่ไม่ติดโลก เหมือนบัวไม่ติดน้ำฉันนั้นหมวดพบสุข
88ได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ นินทา สรรเสริญ สุข และ ทุกข์ สิ่งเหล่านี้เป็นธรรมดาในหมู่มนุษย์ไม่มีความเที่ยงแม้แน่นอน อย่าเศร้าโศกเลย ท่านจะโศกเศร้าไปทำไมหมวดพบสุข
89ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตนหมวดตน- ฝึกตน
90ถ้าคนพึงทำบาป ก็ไม่ควรทำบาปนั้นบ่อย ๆ ไม่ควรทำความพอใจในบาปนั้น เพราะการสั่งสมบาปนำทุกข์มาให้หมวดกรรม
91ถ้าประสบสุขทุกข์ เพราะบุญบาปที่ทำไว้ก่อนเป็นเหตุ ชื่อว่าเปลื้องบาปเก่าที่ทำไว้ ดุจเปลื้องหนี้ฉะนั้นหมวดกรรม
92ถ้าพึงเห็นสุขอันไพบูลย์ เพราะยอมเสียสละสุขส่วนน้อย ผู้มีปัญญาเล็งเห็นสุขอันไพบูลย์ ก็ควรสละสุขส่วนน้อยเสียหมวดปัญญา
93ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยากหมวดตน- ฝึกตน
94ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้, แต่อับปัญญา แม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้หมวดปัญญา
95ทั้งคนมี ทั้งคนจน ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้าหมวดชีวิต-ความตาย
96ท่านทั้งหลาย จงยินดีในความไม่ประมาท คอยรักษาจิตของตน จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้นหมวดความไม่ประมาท
97ท่านทั้งหลายจงเห็นความเกียจคร้านว่าเป็นภัย และ เห็นการปรารภความเพียรว่าปลอดภัย แล้วปรารภความเพียรเถิด นี้เป็นพุทธานุศาสนีหมวดความเพียร
98ท่านทั้งหลายต้องทำความเพียรเอง ตถาคตเป็นแต่ผู้บอก ผู้มีปกติเพ่งพินิจดำเนินไปแล้วจักพ้นจากเครื่องผูกของมารหมวดความเพียร
99ท่านว่า ทานและการรบ เสมอกันหมวดทาน
100ทำกรรมใดแล้วร้อนใจภายหลัง กรรมที่ทำแล้วนั้นไม่ดีหมวดกรรม
101ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วหมวดกรรม
102ทำไม่ได้ อย่าพูดหมวดธรรม
103ทุกข์เท่านั้นเกิดขึ้น ทุกข์ย่อมตั้งอยู่ และเสื่อมไป นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรเกิด นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรดับหมวดธรรม
104โทษคนอื่น เห็นง่าย แต่โทษตนเองเห็นยากหมวดตน- ฝึกตน
105นิพพาน เป็นสุขอย่างยิ่งหมวดทุกข์-พ้นทุกข์
106นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่งหมวดความสุข
107บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมองหมวดตน- ฝึกตน
108บัณฑิตพึงทำความเป็นเพื่อนกับคนมีศรัทธา มีศีลเป็นที่รัก มีปัญญาและเป็นพหุสูต เพราะการสมาคมกับคนดีเป็นความเจริญหมวดคบหา
109บัณฑิตไม่ควรทำความเป็นเพื่อนกับคนส่อเสียด คนมักโกรธ คนตระหนี่ และคนเพลิดเพลินในสมบัติ เพราะการสมาคมกับคนชั่ว เป็นความเลวทรามหมวดคบหา
110บัณฑิตไม่พึงคบอสัตบุรุษ พึงคบแต่สัตบุรุษ เพราะอสัตบุรุษย่อมนำไปสู่นรก สัตบุรุษย่อมนำไปสู่สุคติหมวดคบหา
111บัณฑิตย่อมบันเทิงในความไม่ประมาทหมวดความไม่ประมาท
112บัณฑิตย่อมฝึกตนหมวดธรรมเบื้องต้น
113บัณฑิตย่อมไม่แสดงอาการขึ้นลงหมวดบุคคล
114บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาทหมวดความไม่ประมาท
115บาปกรรม ที่ทำแล้วย่อมไม่มีเปลี่ยนแปลง เหมือนนมสดที่รีดในวันนั้น, บาปย่อมตามเผาคนเขลา เหมือนไฟที่เถ้ากลบไว้หมวดบาป-เวร
116บาปไม่มี แก่ผู้ไม่ทำหมวดบาป-เวร
117บุคคลควรเตือนกัน ควรสอนกัน และ ป้องกันจากคนไม่ดี เพราะเขาย่อมเป็นที่รักของคนดี แต่ไม่เป็นที่รักของคนไม่ดีหมวดธรรม
118บุคคลไม่ควรลืมตนหมวดตน- ฝึกตน
119บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น ผู้ทำกรรมดี ย่อมได้ผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้ผลชั่วหมวดกรรม
120บุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ ในโลกหน้าหมวดบุญ
121ประโยชน์ทั้งหลาย ย่อมล่วงเลยคนผู้ทอดทิ้งการงาน ด้วยอ้างว่าหนาวนัก ร้อนนัก เย็นเสียแล้วหมวดกรรม
122ปราชญ์ พึงรักษาศีลหมวดธรรม
123ปราชญ์ผู้ให้ความสุข ย่อมได้รับความสุขหมวดทาน
124ปัญญา เปรียบเสมือนเครื่องประดับแห่งตนหมวดการศึกษา
125ปัญญา ย่อมเกิดเพราะการฝึกฝนหมวดการศึกษา
126ปัญญาประเสริฐกว่าทรัพย์หมวดปัญญา
127ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์หมวดธรรมเบื้องต้น
128เปล่งวาจางามยังประโยชน์ให้สำเร็จหมวดวาจา
129ผู้เกลียดธรรม เป็นผู้เสื่อมหมวดบุคคล
130ผู้คบคนชั่ว ย่อมถึงความสุขโดยส่วนเดียวไม่ได้ เขาย่อมยังตนให้ประสบโทษ เหมือนกิ้งก่าเข้าฝูงเหี้ยฉะนั้นหมวดคบหา
131ผู้เคารพผู้อื่น ย่อมมีความเคารพตนเองหมวดบุคคล
132ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญหมวดบุคคล
133ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนย่อมสำนึก (คุณของเขา) ได้ ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมเจริญหมวดกรรม
134ผู้ใดเกียจคร้าน มีความเพียรเลว พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี แต่ผู้ปรารถนาความเพียรมั่นคง มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าผู้นั้นหมวดความเพียร
135ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าหมวดความประมาท
136ผู้ใดยกย่องตน และดูหมิ่นผู้อื่น เป็นคนเลว เพราะการถือตัวเอง พึงรู้ว่าผู้นั้นเป็นคนเลวหมวดบุคคล
137ผู้ตั้งใจศึกษา ย่อมได้ปัญญาหมวดการศึกษา
138ผู้ถึงพร้อมด้วยศีล มีปัญญา มีใจมั่นคงดีแล้วปรารภความเพียร ตั้งตนไว้ในธรรม ในกาลทุกเมื่อ ย่อมข้ามโอฆะที่ข้ามได้ยากหมวดความเพียร
139ผู้ประทุษร้ายมิตรเป็นคนเลวแท้หมวดมิตร
140ผู้ประพฤติดี ย่อมฝึกตนอยู่เป็นนิจหมวดตน- ฝึกตน
141ผู้ประมาท เหมือนคนตายแล้วหมวดความประมาท
142ผู้ปรารถนาความสุขที่มั่นคง พึงเว้นมิตรชั่วเสีย คบแต่บุคคลสูงสุด และพึงตั้งอยู่ในโอวาทของท่านหมวดคบหา
143ผู้ฝึกตนได้เป็นผู้ประเสริฐสุดในหมู่มนุษย์หมวดธรรมเบื้องต้น
144ผู้มีจิตสงบ มีปัญญาเครื่องรักษาตัว มีสติ เป็นผู้เพ่งพินิจ ไม่เยื่อใยในกาม ย่อมเห็นธรรมโดยชอบหมวดธรรม
145ผู้มีจิตอันไม่ชุ่มด้วยราคะ มีใจอันโทสะไม่กระทบแล้ว มีบุญและบาปอันละได้แล้ว ตื่นอยู่ ย่อมไม่มีภัยหมวดจิต
146ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยากหมวดตน- ฝึกตน
147ผู้มีปัญญา ถึงพร้อมด้วยความรู้ ฉลาดในวิธีจัดการงาน รู้กาลและรู้สมัย เขาพึงอยู่ในราชการได้หมวดปัญญา
148ผู้มีปัญญา พึงรักษาจิตที่เห็นได้ยากนัก ละเอียดนัก มักตกไปในอารมณ์ที่น่าใคร่, เพราะว่าจิตที่คุ้มครองแล้วนำสุขมาให้หมวดจิต
149ผู้มีปัญญาทราม มีจิตใจกระด้าง ถึงฟังคำสอนของพระชินเจ้า ก็ยังห่างไกลจากพระสัทธรรม เหมือนดินกับฟ้าหมวดธรรม
150ผู้ไม่ประมาท ย่อมไม่ตายหมวดความไม่ประมาท
151ผู้ให้ ย่อมผูกไมตรีไว้ได้หมวดทาน
152ผู้ให้ของชอบใจ ย่อมได้ของชอบใจ ผู้ให้ของเลิศ ย่อมได้ของเลิศ ผู้ให้ของดี ย่อมได้ของดี ผู้ให้ของประเสริฐ ย่อมถึงฐานะอันประเสริฐหมวดทาน
153ผู้ให้ข้าว ชื่อว่าให้กำลัง ผู้ให้ผ้า ชื่อว่าให้ผิวพรรณ ผู้ให้ยานพาหณะ ชื่อว่าให้ความสุข ผู้ให้ประทีปโคมไฟ ชื่อว่าให้จักษุหมวดทาน
154ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขาหมวดทาน
155ผู้ให้สิ่งที่เลิศ ย่อมได้สิ่งที่เลิศอีกหมวดทาน
156ผู้ให้สิ่งประเสริฐ ย่อมถึงฐานะที่ประเสริฐหมวดทาน
157ผู้ไหว้ ย่อมได้รับการไหว้ตอบหมวดบุคคล
158พวกโจร เป็นเสนียดของโลกหมวดบุคคล
159พึงขวนขวายในเป้าหมายของตนหมวดตน- ฝึกตน
160พึงชนะคนโกรธ ด้วยความไม่โกรธหมวดธรรมเบื้องต้น
161พึงชนะคนพูดปดด้วยคำจริงหมวดการชนะ
162พึงชนะคนไม่ดีด้วยความดีหมวดการชนะ
163พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจหมวดความโกรธ
164พึงรักษาความดีของคนไว้ ดังเกลือรักษาความเค็มหมวดกรรม
165พึงละเว้นบาปทั้งหลายหมวดบาป-เวร
166พึงศึกษาความสามัคคี ความสามัคคีนั้น ท่านผู้รู้ทั้งหลาย สรรญเสริญแล้ว ผู้ยินดีในสามัคคี ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะหมวดสามัคคี
167พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง)หมวดธรรมเบื้องต้น
168พูดอย่างไร ทำได้อย่างนั้นหมวดธรรมเบื้องต้น
169เพราะความไว้ใจภัยจึงตามมาหมวดคบหา
170ฟังด้วยดี ย่อมได้ปัญญาหมวดธรรมเบื้องต้น
171ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลดีงาม ตั้งความดำริไว้ให้ดี คอยรักษาจิตใจของตนหมวดความไม่ประมาท
172ภิกษุยินดีในความไม่ประมาท หรือเห็นภัยในความประมาท ย่อมเผาสังโยชน์น้อยใหญ่ไป เหมือนไฟไหม้เชื้อน้อยใหญ่ไปฉะนั้นหมวดความไม่ประมาท
173มีมิตรเลวมีเพื่อนเลว ย่อมมีมารยาทเลวและที่เที่ยวเลวหมวดมิตร
174มีศัตรูเป็นบัณฑิต ดีกว่ามีมิตรเป็นคนพาลหมวดคบหา
175เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้หมวดกรรม
176เมื่อผู้อื่นทำความดีให้ ทำประโยชน์ให้ก่อน แต่เราไม่สำนึกบุญคุณ เมื่อมีกิจเกิดขึ้นภายหลัง จะหาผู้ช่วยทำไม่ได้หมวดกิเลส
177เมื่อมีจิตใจไม่หนักแน่น เห็นคนใจเบา มักประทุษร้ายมิตร ผู้มีความประพฤติกลับกลอกเป็นนิตย์ ย่อมไม่มีความสุขหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
178เมื่อให้ บุญก็เพิ่มขึ้นหมวดทาน
179ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กินหมวดบาป-เวร
180ไม่ควรเสพธรรมที่เลว ไม่ควรอยู่กับความประมาท ไม่ควรเสพมิจฉาทิฏฐิ ไม่ควรเป็นคนรกโลกหมวดธรรม
181ลูกที่ไม่เลี้ยงพ่อแม่เมื่อแก่เฒ่า ไม่นับว่าเป็นลูกหมวดมิตร
182โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป, สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียวหมวดจิต
183โลภะ โทสะ โมหะ เกิดจากตัวเอง ย่อมเบียดเบียนผู้มีใจชั่ว ดุจขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่ฉะนั้นหมวดกิเลส
184เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรหมวดบาป-เวร
185ศีล พึงรู้ได้ด้วยการอยู่ร่วมกันหมวดธรรม
186ศีลยังประโยชน์ให้สำเร็จตราบเท่าชราหมวดศีล
187สติ เป็นธรรมเครื่องตื่นอยู่ในโลกหมวดบุคคล
188สังขาร เป็นทุกข์อย่างยิ่งหมวดทุกข์-พ้นทุกข์
189สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
190สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุขหมวดกรรม
191สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดาหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
192สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นหมวดธรรม
193หิริและโอตตัปปะ ย่อมรักษาโลกไว้เป็นอันดีหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
194เหย้าเรือนที่ปกครองไม่ดี นำทุกข์มาให้หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
195อย่าปล่อยกาลเวลาให้ล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์หมวดความเพียร
196อย่ารำพึงถึงความหลัง อย่ามัวหวังถึงอนาคตหมวดความเพียร
197อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์หมวดธรรมเบื้องต้น
198อยู่ร่วมกับปราชญ์นำสุขมาให้ เหมือนสมาคมกับญาติหมวดคบหา
199อริยมรรคย่อมบริสุทธิ์ เมื่อขับไล่ความหลับ ความเกียจคร้าน ความบิดขี้เกียจ ความไม่ยินดี และ ความเมาอาหารนั้นได้ด้วยความเพียรหมวดความเพียร
200อ่อนไป ก็ถูกเขาหมิ่น แข็งไป ก็มีภัยเวรหมวดบุคคล

พูดคุย

ร่วมให้กำลังใจหรือติชม

หมวดหมู่ตามตัวอักษร

แยกคำศัพท์ เรียงตามตัวอักษรให้หาง่ายๆ

หมวดหมู่ย่อย

แยกคำศัพท์ ตามประเภท ลักษณะของคำ