1. Home
  2. พุทธสุภาษิต
  3. รวมพุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย 200 คำ

ค้นหา พุทธสุภาษิต

รวมพุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย 200 คำ

# พุทธสุภาษิต หมวดหมู่
1 การกู้หนี้ เป็นทุกข์ในโลก หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
2 การกู้หนี้ เป็นทุกข์ในโลก หมวดธรรมเบื้องต้น
3 การฝึกจิตที่ข่มยาก ที่เบา มักตกไปในอารมณ์ที่น่าใคร่ เป็นความดี, เพราะว่าจิตที่ฝึกแล้ว นำสุขมาให้ หมวดจิต
4 การเลือกให้ พระสุคตทรงสรรเสริญ หมวดทาน
5 การไม่ทำบาป นำสุขมาให้ หมวดบาป-เวร
6 กาลเวลาย่อมกลืนกินสรรพสัตว์ทั้งหลาย พร้อมกันไปกับตัวมันเอง หมวดชีวิต-ความตาย
7 ขันติคือความอดทน เป็นตบะอย่างยิ่ง หมวดอดทน
8 ขึ้นชื่อว่าศิลปะ แม้เช่นใดเช่นหนึ่ง ก็ยังประโยชน์ให้สำเร็จได้ หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
9 คนขยัน พึงไม่ให้ประโยชน์ที่มาถึงแล้วผ่านไปโดยเปล่า หมวดความเพียร
10 คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้ หมวดธรรมเบื้องต้น
11 คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้ หมวดความเพียร
12 คนควรให้ของที่ควรให้ หมวดทาน
13 คนดี ชอบช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น หมวดทาน
14 คนที่ผลัดวันประกันพรุ่งนี้ ย่อมเสื่อม ยิ่งผลัดวันมะรืนนี้ ก็ยิ่งเสื่อม หมวดความเพียร
15 คนนั่งนิ่ง เขาก็นินทา คนพูดมาก เขาก็นินทา แม้แต่คนพูดพอประมาณ เขาก็นินทา คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลก หมวดบุคคล
16 คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อ หมวดบุคคล
17 คนพาลเท่านั้น ย่อมไม่สรรเสริญทาน หมวดทาน
18 คนมักทำบาปเพราะความหลง หมวดบาป-เวร
19 คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์ หมวดความโกรธ
20 คนมีปัญญา พึงสร้างเกาะที่น้ำหลากมาให้ท่วมไม่ได้ ด้วยความหมั่น ความไม่ประมาท ความสำรวม และความข่มใจ หมวดความไม่ประมาท
21 คนมีปัญญาดีไม่ประมาทในเมื่อผู้อื่นประมาท มักตื่นในเมื่อผู้อื่นหลับ ย่อมละทิ้งผู้ประมาท (คนโง่) เหมือนม้าฝีเท้าเร็ว ทิ้งม้าไม่มีกำลังไปฉะนั้น หมวดความไม่ประมาท
22 คนมีปัญญาทราม ได้ยศแล้ว ย่อมประพฤติสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์แก่ตน ย่อมปฏิบัติ เพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่น หมวดปัญญา
23 คนมีสติ ย่อมได้รับความสุข หมวดบุคคล
24 คนมีสติ เป็นผู้ประเสริฐทุกวัน หมวดบุคคล
25 คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตน หมวดบาป-เวร
26 คนย่อมบริสุทธิ์ด้วยปัญญา หมวดปัญญา
27 คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่ว หมวดบาป-เวร
28 คนห่อกฤษณาด้วยใบไม้ แม้ใบไม้ก็หอมไปด้วยฉันใด การคบกับนักปราชญ์ก็หอมไปด้วยฉันนั้น หมวดคบหา
29 คนห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา แม้หญ้าคาก็พลอยเหม็นเน่าไปด้วยฉันใด การคบกับคนพาลก็เป็นคนพาลฉันนั้น หมวดคบหา
30 คนอกตัญญูค่อยจับผิดอยู่เป็นนิตย์ ขะทำให้เขาพอใจไม่ได้ ถึงจะให้แผ่นดินทั้งหมดแก่เขา ผู้มีปกติมองหาโทษอยู่เสมอ ก็จะทำให้เขาพอใจไม่ได้ คนอกตัญญู อกตัญญุสสะ โปสัสสะ นิจจัง วิวะ...
31 คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุข หมวดธรรมเบื้องต้น
32 คนเกียจคร้านย่อมไม่พบทางด้วยปัญญา หมวดปัญญา
33 คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรก หมวดธรรมเบื้องต้น
34 คนแข็งกระด้างก็มีเวร หมวดบุคคล
35 คนโกรธย่อมฆ่าได้แม้มารดาของตน หมวดธรรมเบื้องต้น
36 คนโง่ คนพาล ไม่ควรเป็นผู้นำ หมวดธรรมเบื้องต้น
37 คนโง่ ไม่ควรเป็นผู้นำ หมวดบุคคล
38 คนใดมีจิตไม่ท้อถอย มีใจไม่หดหู่ บำเพ็ญกุศลธรรมเพื่อบรรลุที่เกษมจากโยคะ พึงบรรลุธรรมเป็นที่สิ้นสังโยชน์ทั้งปวงได้ หมวดจิต
39 คนใดเป็นนักเลงหญิง นักเลงสุรา และนักเลงการพนัน ย่อมล้างผลาญทรัพย์ที่ตนได้แล้ว ๆ , ข้อนั้นเป็นเหตุแห่งผู้ฉิบหาย หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
40 คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลก หมวดบุคคล
41 คบคนเช่นใด ก็เป็นคนเช่นนั้น หมวดคบหา
42 คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้น หมวดคบหา
43 คบคนเช่นใดเป็นมิตร เขาก็เป็นคนเช่นนั้น เพราะการอยู่ร่วมกันย่อมเป็นเช่นนั้น หมวดคบหา
44 ควรคบมิตรที่ดี หมวดคบหา
45 ควรทำบุญอันนำสุขมาให้ หมวดบุญ
46 ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่น หมวดบุคคล
47 ควรระแวงภัยที่ควรระแวง พึงระวังภัยที่ยังไม่มาถึง ผู้ฉลาดย่อมมองดูโลกทั้ง 2 เพราะกลัวต่ออนาคต หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
48 ควรระแวงในศัตรู แม้ในมิตรก็ไม่ควรไว้ใจ หมวดคบหา
49 ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายของคนดี หมวดธรรมเบื้องต้น
50 ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายแห่งคนดี หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
51 ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดี หมวดธรรม
52 ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่ง หมวดคบหา
53 ความจนเป็นทุกข์ในโลก หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
54 ความดี อันคนชั่วทำยาก หมวดกรรม
55 ความดี อันคนดีทำง่าย หมวดกรรม
56 ความตายย่อมมีแก่ผู้เกิด หมวดชีวิต-ความตาย
57 ความผิดของผู้อื่นเห็นง่าย ฝ่ายของตนเห็นยาก หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
58 ความพร้อมเพรียงของปวงชนผู้เป็นหมู่ ยังความเจริญให้สำเร็จ หมวดสามัคคี
59 ความพร้อมเพรียงของหมู่คณะย่อมนำสุขมาให้ หมวดธรรมเบื้องต้น
60 ความพร้อมเพรียงของหมู่เป็นสุข และ การสนับสนุนคนผู้พร้อมเพรียงกันก็เป็นสุข, ผู้ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะ หมวดศีล
61 ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มี หมวดตน- ฝึกตน
62 ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง หมวดบุคคล
63 ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้ หมวดบาป-เวร
64 ความสำรวมในที่ทั้งปวง เป็นดี ท่านว่าศีล เป็นความดี หมวดศีล
65 ความสุขอื่น ยิ่งกว่าความสงบไม่มี หมวดธรรมเบื้องต้น
66 ความอดทน นำมาซึ่งประโยชน์สุข หมวดอดทน
67 ความอดทน เป็นตปะ (ตบะ) ของผู้พากเพียร หมวดอดทน
68 ความอดทน เป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์ หมวดอดทน
69 ความอดทนเป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์ ความอดทนเป็นตบะของผู้พากเพียร ความอดทนเป็นกำลังของนักพรต ความอดทนนำประโยชน์สุขมาให้ หมวดอดทน
70 ความเป็นสหายไม่มีในคนพาล หมวดมิตร
71 ความโกรธเป็นดังสนิมศัสตราในโลก หมวดความโกรธ
72 ความโลภเป็นอันตรายแห่งธรรมทั้งหลาย หมวดกิเลส
73 ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
74 ความไม่เบียดเบียนกันเป็นสุขในโลก หมวดความสุข
75 คำจริงเป็นสิ่งไม่ตาย หมวดธรรมเบื้องต้น
76 ค่อย ๆ เก็บรวบรวมทรัพย์ ดังปลวกก่อจอมปลวก หมวดความเพียร
77 จงมีความพยายามในหน้าที่ของตน หมวดความเพียร
78 จงสามัคคีมีน้ำใจต่อกัน หมวดสามัคคี
79 จงเตือนตน ด้วยตนเอง หมวดธรรมเบื้องต้น
80 จงเตือนตนด้วย ตนเอง หมวดตน- ฝึกตน
81 จิตจอดอยู่กับใคร ถึงไกลกัน ก็เหมือนอยู่ชิดใกล้ ใจหมางเมินใคร ถึงใกล้กัน ก็เหมือนอยู่แสนไกล หมวดคบหา
82 ชนะตนนั่นแหละประเสริฐกว่า หมวดธรรมเบื้องต้น
83 ชื่อว่าที่ลับ ไม่มีในโลก หมวดตน- ฝึกตน
84 ชื่อว่าที่ลับของผู้ทำบาปกรรม ไม่มีในโลก หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
85 ดอกบัว เกิดและเจริญงอกงามในน้ำแต่ไม่ติดน้ำ ทั้งส่งกลิ่นหอม ชื่นชูใจให้รื่นรมย์ฉันใด พระพุทธเจ้าทรงเกิดในโลก และอยู่ในโลก แต่ไม่ติดโลก เหมือนบัวไม่ติดน้ำฉันนั้น หมวดพบสุข
86 ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน หมวดตน- ฝึกตน
87 ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้, แต่อับปัญญา แม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้ หมวดปัญญา
88 ถ้าคนพึงทำบาป ก็ไม่ควรทำบาปนั้นบ่อย ๆ ไม่ควรทำความพอใจในบาปนั้น เพราะการสั่งสมบาปนำทุกข์มาให้ หมวดกรรม
89 ถ้าประสบสุขทุกข์ เพราะบุญบาปที่ทำไว้ก่อนเป็นเหตุ ชื่อว่าเปลื้องบาปเก่าที่ทำไว้ ดุจเปลื้องหนี้ฉะนั้น หมวดกรรม
90 ถ้าพึงเห็นสุขอันไพบูลย์ เพราะยอมเสียสละสุขส่วนน้อย ผู้มีปัญญาเล็งเห็นสุขอันไพบูลย์ ก็ควรสละสุขส่วนน้อยเสีย หมวดปัญญา
91 ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยาก หมวดตน- ฝึกตน
92 ทั้งคนมี ทั้งคนจน ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้า หมวดชีวิต-ความตาย
93 ทำกรรมใดแล้วร้อนใจภายหลัง กรรมที่ทำแล้วนั้นไม่ดี หมวดกรรม
94 ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว หมวดกรรม
95 ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว หมวดธรรมเบื้องต้น
96 ทำไม่ได้ อย่าพูด หมวดธรรม
97 ทุกข์เท่านั้นเกิดขึ้น ทุกข์ย่อมตั้งอยู่ และเสื่อมไป นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรเกิด นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรดับ หมวดธรรม
98 ท่านทั้งหลาย จงยินดีในความไม่ประมาท คอยรักษาจิตของตน จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น หมวดความไม่ประมาท
99 ท่านทั้งหลายจงเห็นความเกียจคร้านว่าเป็นภัย และ เห็นการปรารภความเพียรว่าปลอดภัย แล้วปรารภความเพียรเถิด นี้เป็นพุทธานุศาสนี หมวดความเพียร
100 ท่านทั้งหลายต้องทำความเพียรเอง ตถาคตเป็นแต่ผู้บอก ผู้มีปกติเพ่งพินิจดำเนินไปแล้วจักพ้นจากเครื่องผูกของมาร หมวดความเพียร
101 ท่านว่า ทานและการรบ เสมอกัน หมวดทาน
102 นิพพาน เป็นสุขอย่างยิ่ง หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
103 นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง หมวดความสุข
104 บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมอง หมวดตน- ฝึกตน
105 บัณฑิตพึงทำความเป็นเพื่อนกับคนมีศรัทธา มีศีลเป็นที่รัก มีปัญญาและเป็นพหุสูต เพราะการสมาคมกับคนดีเป็นความเจริญ หมวดคบหา
106 บัณฑิตย่อมบันเทิงในความไม่ประมาท หมวดความไม่ประมาท
107 บัณฑิตย่อมฝึกตน หมวดธรรมเบื้องต้น
108 บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท หมวดความไม่ประมาท
109 บัณฑิตย่อมไม่แสดงอาการขึ้นลง หมวดบุคคล
110 บัณฑิตไม่ควรทำความเป็นเพื่อนกับคนส่อเสียด คนมักโกรธ คนตระหนี่ และคนเพลิดเพลินในสมบัติ เพราะการสมาคมกับคนชั่ว เป็นความเลวทราม หมวดคบหา
111 บัณฑิตไม่พึงคบอสัตบุรุษ พึงคบแต่สัตบุรุษ เพราะอสัตบุรุษย่อมนำไปสู่นรก สัตบุรุษย่อมนำไปสู่สุคติ หมวดคบหา
112 บาปกรรม ที่ทำแล้วย่อมไม่มีเปลี่ยนแปลง เหมือนนมสดที่รีดในวันนั้น, บาปย่อมตามเผาคนเขลา เหมือนไฟที่เถ้ากลบไว้ หมวดบาป-เวร
113 บาปไม่มี แก่ผู้ไม่ทำ หมวดบาป-เวร
114 บุคคลควรเตือนกัน ควรสอนกัน และ ป้องกันจากคนไม่ดี เพราะเขาย่อมเป็นที่รักของคนดี แต่ไม่เป็นที่รักของคนไม่ดี หมวดธรรม
115 บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น ผู้ทำกรรมดี ย่อมได้ผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้ผลชั่ว หมวดกรรม
116 บุคคลไม่ควรลืมตน หมวดตน- ฝึกตน
117 บุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ ในโลกหน้า หมวดบุญ
118 ประโยชน์ทั้งหลาย ย่อมล่วงเลยคนผู้ทอดทิ้งการงาน ด้วยอ้างว่าหนาวนัก ร้อนนัก เย็นเสียแล้ว หมวดกรรม
119 ปราชญ์ พึงรักษาศีล หมวดธรรม สีลํ รกฺเขยฺย เมธาวี
120 ปราชญ์ผู้ให้ความสุข ย่อมได้รับความสุข หมวดทาน
121 ปัญญา ย่อมเกิดเพราะการฝึกฝน หมวดการศึกษา
122 ปัญญา เปรียบเสมือนเครื่องประดับแห่งตน หมวดการศึกษา
123 ปัญญา เป็นแสงสว่างในโลก หมวดปัญญา
124 ปัญญาประเสริฐกว่าทรัพย์ หมวดปัญญา
125 ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์ หมวดธรรมเบื้องต้น
126 ผู้คบคนชั่ว ย่อมถึงความสุขโดยส่วนเดียวไม่ได้ เขาย่อมยังตนให้ประสบโทษ เหมือนกิ้งก่าเข้าฝูงเหี้ยฉะนั้น หมวดคบหา
127 ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญ หมวดบุคคล
128 ผู้ตั้งใจศึกษา ย่อมได้ปัญญา หมวดการศึกษา
129 ผู้ถึงพร้อมด้วยศีล มีปัญญา มีใจมั่นคงดีแล้วปรารภความเพียร ตั้งตนไว้ในธรรม ในกาลทุกเมื่อ ย่อมข้ามโอฆะที่ข้ามได้ยาก หมวดความเพียร
130 ผู้ประทุษร้ายมิตรเป็นคนเลวแท้ หมวดมิตร
131 ผู้ประพฤติดี ย่อมฝึกตนอยู่เป็นนิจ หมวดตน- ฝึกตน
132 ผู้ประมาท เหมือนคนตายแล้ว หมวดความประมาท
133 ผู้ปรารถนาความสุขที่มั่นคง พึงเว้นมิตรชั่วเสีย คบแต่บุคคลสูงสุด และพึงตั้งอยู่ในโอวาทของท่าน หมวดคบหา
134 ผู้ฝึกตนได้เป็นผู้ประเสริฐสุดในหมู่มนุษย์ หมวดธรรมเบื้องต้น
135 ผู้มีจิตสงบ มีปัญญาเครื่องรักษาตัว มีสติ เป็นผู้เพ่งพินิจ ไม่เยื่อใยในกาม ย่อมเห็นธรรมโดยชอบ หมวดธรรม
136 ผู้มีจิตอันไม่ชุ่มด้วยราคะ มีใจอันโทสะไม่กระทบแล้ว มีบุญและบาปอันละได้แล้ว ตื่นอยู่ ย่อมไม่มีภัย หมวดจิต
137 ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก หมวดตน- ฝึกตน
138 ผู้มีปัญญา ถึงพร้อมด้วยความรู้ ฉลาดในวิธีจัดการงาน รู้กาลและรู้สมัย เขาพึงอยู่ในราชการได้ หมวดปัญญา
139 ผู้มีปัญญา พึงรักษาจิตที่เห็นได้ยากนัก ละเอียดนัก มักตกไปในอารมณ์ที่น่าใคร่, เพราะว่าจิตที่คุ้มครองแล้วนำสุขมาให้ หมวดจิต
140 ผู้มีปัญญาทราม มีจิตใจกระด้าง ถึงฟังคำสอนของพระชินเจ้า ก็ยังห่างไกลจากพระสัทธรรม เหมือนดินกับฟ้า หมวดธรรม
141 ผู้เกลียดธรรม เป็นผู้เสื่อม หมวดบุคคล
142 ผู้เคารพผู้อื่น ย่อมมีความเคารพตนเอง หมวดบุคคล
143 ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนย่อมสำนึก (คุณของเขา) ได้ ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมเจริญ หมวดกรรม
144 ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนแต่ไม่รู้สึก (คุณของเขา) ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมฉิบหาย หมวดกรรม
145 ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่า หมวดความประมาท
146 ผู้ใดเกียจคร้าน มีความเพียรเลว พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี แต่ผู้ปรารถนาความเพียรมั่นคง มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าผู้นั้น หมวดความเพียร
147 ผู้ให้ ย่อมผูกไมตรีไว้ได้ หมวดทาน
148 ผู้ให้ข้าว ชื่อว่าให้กำลัง ผู้ให้ผ้า ชื่อว่าให้ผิวพรรณ ผู้ให้ยานพาหณะ ชื่อว่าให้ความสุข ผู้ให้ประทีปโคมไฟ ชื่อว่าให้จักษุ หมวดทาน
149 ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขา หมวดทาน
150 ผู้ให้สิ่งที่เลิศ ย่อมได้สิ่งที่เลิศอีก หมวดทาน
151 ผู้ให้สิ่งประเสริฐ ย่อมถึงฐานะที่ประเสริฐ หมวดทาน
152 ผู้ไม่ประมาท ย่อมไม่ตาย หมวดความไม่ประมาท
153 ผู้ไหว้ ย่อมได้รับการไหว้ตอบ หมวดบุคคล
154 พวกโจร เป็นเสนียดของโลก หมวดบุคคล
155 พึงขวนขวายในเป้าหมายของตน หมวดตน- ฝึกตน
156 พึงชนะคนพูดปดด้วยคำจริง หมวดการชนะ
157 พึงชนะคนโกรธ ด้วยความไม่โกรธ หมวดธรรมเบื้องต้น
158 พึงชนะคนไม่ดีด้วยความดี หมวดการชนะ
159 พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจ หมวดความโกรธ
160 พึงรักษาความดีของคนไว้ ดังเกลือรักษาความเค็ม หมวดกรรม
161 พึงละเว้นบาปทั้งหลาย หมวดบาป-เวร
162 พึงศึกษาความสามัคคี ความสามัคคีนั้น ท่านผู้รู้ทั้งหลาย สรรญเสริญแล้ว ผู้ยินดีในสามัคคี ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะ หมวดสามัคคี
163 พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง) หมวดธรรมเบื้องต้น
164 พูดอย่างไร ทำได้อย่างนั้น หมวดธรรมเบื้องต้น
165 ฟังด้วยดี ย่อมได้ปัญญา หมวดธรรมเบื้องต้น
166 ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลดีงาม ตั้งความดำริไว้ให้ดี คอยรักษาจิตใจของตน หมวดความไม่ประมาท
167 ภิกษุยินดีในความไม่ประมาท หรือเห็นภัยในความประมาท ย่อมเผาสังโยชน์น้อยใหญ่ไป เหมือนไฟไหม้เชื้อน้อยใหญ่ไปฉะนั้น หมวดความไม่ประมาท
168 มีมิตรเลวมีเพื่อนเลว ย่อมมีมารยาทเลวและที่เที่ยวเลว หมวดมิตร
169 มีศัตรูเป็นบัณฑิต ดีกว่ามีมิตรเป็นคนพาล หมวดคบหา
170 ศีล พึงรู้ได้ด้วยการอยู่ร่วมกัน หมวดธรรม
171 ศีลยังประโยชน์ให้สำเร็จตราบเท่าชรา หมวดศีล
172 สติ เป็นธรรมเครื่องตื่นอยู่ในโลก หมวดบุคคล
173 สังขาร เป็นทุกข์อย่างยิ่ง หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
174 สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอ หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
175 สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมไม่ได้สุข หมวดกรรม
176 สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุข หมวดกรรม
177 สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น หมวดธรรม
178 สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
179 หิริและโอตตัปปะ ย่อมรักษาโลกไว้เป็นอันดี หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
180 อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์ หมวดธรรมเบื้องต้น
181 อยู่ร่วมกับปราชญ์นำสุขมาให้ เหมือนสมาคมกับญาติ หมวดคบหา
182 อย่าปล่อยกาลเวลาให้ล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์ หมวดความเพียร
183 อย่ารำพึงถึงความหลัง อย่ามัวหวังถึงอนาคต หมวดความเพียร
184 อริยมรรคย่อมบริสุทธิ์ เมื่อขับไล่ความหลับ ความเกียจคร้าน ความบิดขี้เกียจ ความไม่ยินดี และ ความเมาอาหารนั้นได้ด้วยความเพียร หมวดความเพียร
185 อ่อนไป ก็ถูกเขาหมิ่น แข็งไป ก็มีภัยเวร หมวดบุคคล
186 เปล่งวาจางามยังประโยชน์ให้สำเร็จ หมวดวาจา
187 เพราะความไว้ใจภัยจึงตามมา หมวดคบหา
188 เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้ หมวดกรรม
189 เมื่อผู้อื่นทำความดีให้ ทำประโยชน์ให้ก่อน แต่เราไม่สำนึกบุญคุณ เมื่อมีกิจเกิดขึ้นภายหลัง จะหาผู้ช่วยทำไม่ได้ หมวดกิเลส
190 เมื่อมีจิตใจไม่หนักแน่น เห็นคนใจเบา มักประทุษร้ายมิตร ผู้มีความประพฤติกลับกลอกเป็นนิตย์ ย่อมไม่มีความสุข หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
191 เมื่อให้ บุญก็เพิ่มขึ้น หมวดทาน
192 เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร หมวดบาป-เวร
193 เหย้าเรือนที่ปกครองไม่ดี นำทุกข์มาให้ หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
194 โทษคนอื่น เห็นง่าย แต่โทษตนเองเห็นยาก หมวดตน- ฝึกตน
195 โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป, สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียว หมวดจิต
196 โลภะ โทสะ โมหะ เกิดจากตัวเอง ย่อมเบียดเบียนผู้มีใจชั่ว ดุจขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่ฉะนั้น หมวดกิเลส
197 ใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำ ดีกว่า หมวดกรรม
198 ได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ นินทา สรรเสริญ สุข และ ทุกข์ สิ่งเหล่านี้เป็นธรรมดาในหมู่มนุษย์ไม่มีความเที่ยงแม้แน่นอน อย่าเศร้าโศกเลย ท่านจะโศกเศร้าไปทำไม หมวดพบสุข
199 ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กิน หมวดบาป-เวร
200 ไม่ควรเสพธรรมที่เลว ไม่ควรอยู่กับความประมาท ไม่ควรเสพมิจฉาทิฏฐิ ไม่ควรเป็นคนรกโลก หมวดธรรม

เมนูแนะนำ

Vocab cloud

ดูตามหมวดหมู่