พุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย ที่ค้นหาบ่อย 100 คำ

- มีดังรายการต่อไปนี้

Noพุทธสุภาษิตหมวดหมู่คำบาลีความหมาย
Noพุทธสุภาษิตหมวดหมู่คำบาลีความหมาย
1การไม่ทำบาป นำสุขมาให้หมวดบาป-เวร
2ขันติคือความอดทน เป็นตบะอย่างยิ่งหมวดอดทน
3คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุขหมวดธรรมเบื้องต้น
4คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้หมวดความเพียร
5คนโง่ คนพาล ไม่ควรเป็นผู้นำหมวดธรรมเบื้องต้น
6คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อหมวดบุคคล
7คนผู้สดับน้อยนี้ ย่อมแก่ไป เหมือนวัวแก่ อ้วนแต่เนื้อ แต่ปัญญาไม่เจริญหมวดปัญญา
8คนพาลเท่านั้น ย่อมไม่สรรเสริญทานหมวดทาน
9คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์หมวดความโกรธ
10คนมักทำบาปเพราะความหลงหมวดบาป-เวร
11คนมีปัญญาดีไม่ประมาทในเมื่อผู้อื่นประมาท มักตื่นในเมื่อผู้อื่นหลับ ย่อมละทิ้งผู้ประมาท (คนโง่) เหมือนม้าฝีเท้าเร็ว ทิ้งม้าไม่มีกำลังไปฉะนั้นหมวดความไม่ประมาท
12คนมีปัญญาทราม ได้ยศแล้ว ย่อมประพฤติสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์แก่ตน ย่อมปฏิบัติ เพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่นหมวดปัญญา
13คนมีสติ เป็นผู้ประเสริฐทุกวันหมวดบุคคล
14คนมีสติ ย่อมได้รับความสุขหมวดบุคคล
15คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตนหมวดบาป-เวร
16คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลกหมวดบุคคล
17คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่วหมวดบาป-เวร
18คนห่อกฤษณาด้วยใบไม้ แม้ใบไม้ก็หอมไปด้วยฉันใด การคบกับนักปราชญ์ก็หอมไปด้วยฉันนั้นหมวดคบหา
19คนห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา แม้หญ้าคาก็พลอยเหม็นเน่าไปด้วยฉันใด การคบกับคนพาลก็เป็นคนพาลฉันนั้นหมวดคบหา
20คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรกหมวดธรรมเบื้องต้น
21คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้นหมวดคบหา
22คบคนเช่นใดเป็นมิตร เขาก็เป็นคนเช่นนั้น เพราะการอยู่ร่วมกันย่อมเป็นเช่นนั้นหมวดคบหา
23ควรคบมิตรที่ดีหมวดคบหา
24ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่นหมวดบุคคล
25ควรทำบุญอันนำสุขมาให้หมวดบุญ
26ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายแห่งคนดีหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
27ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดีหมวดธรรม
28ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่งหมวดคบหา
29ความดี อันคนชั่วทำยากหมวดกรรม
30ความดี อันคนดีทำง่ายหมวดกรรม
31ความพร้อมเพรียงของปวงชนผู้เป็นหมู่ ยังความเจริญให้สำเร็จหมวดสามัคคี
32ความพร้อมเพรียงของหมู่เป็นสุข และ การสนับสนุนคนผู้พร้อมเพรียงกันก็เป็นสุข, ผู้ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะหมวดศีล
33ความไม่เบียดเบียนกันเป็นสุขในโลกหมวดความสุข
34ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
35ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มีหมวดตน- ฝึกตน
36ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้หมวดบาป-เวร
37ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่งหมวดบุคคล
38ความสุขอื่น ยิ่งกว่าความสงบไม่มีหมวดธรรมเบื้องต้น
39คำจริงเป็นสิ่งไม่ตายหมวดธรรมเบื้องต้น
40ใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำ ดีกว่าหมวดกรรม
41จงเตือนตน ด้วยตนเองหมวดธรรมเบื้องต้น
42จงเตือนตนด้วย ตนเองหมวดตน- ฝึกตน
43จงสามัคคีมีน้ำใจต่อกันหมวดสามัคคี
44ได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ นินทา สรรเสริญ สุข และ ทุกข์ สิ่งเหล่านี้เป็นธรรมดาในหมู่มนุษย์ไม่มีความเที่ยงแม้แน่นอน อย่าเศร้าโศกเลย ท่านจะโศกเศร้าไปทำไมหมวดพบสุข
45ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตนหมวดตน- ฝึกตน
46ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยากหมวดตน- ฝึกตน
47ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้, แต่อับปัญญา แม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้หมวดปัญญา
48ท่านทั้งหลาย จงยินดีในความไม่ประมาท คอยรักษาจิตของตน จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้นหมวดความไม่ประมาท
49ท่านทั้งหลายต้องทำความเพียรเอง ตถาคตเป็นแต่ผู้บอก ผู้มีปกติเพ่งพินิจดำเนินไปแล้วจักพ้นจากเครื่องผูกของมารหมวดความเพียร
50ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วหมวดกรรม
51บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมองหมวดตน- ฝึกตน
52บัณฑิตพึงทำความเป็นเพื่อนกับคนมีศรัทธา มีศีลเป็นที่รัก มีปัญญาและเป็นพหุสูต เพราะการสมาคมกับคนดีเป็นความเจริญหมวดคบหา
53บัณฑิตไม่พึงคบอสัตบุรุษ พึงคบแต่สัตบุรุษ เพราะอสัตบุรุษย่อมนำไปสู่นรก สัตบุรุษย่อมนำไปสู่สุคติหมวดคบหา
54บัณฑิตย่อมไม่แสดงอาการขึ้นลงหมวดบุคคล
55บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาทหมวดความไม่ประมาท
56บุคคลควรเตือนกัน ควรสอนกัน และ ป้องกันจากคนไม่ดี เพราะเขาย่อมเป็นที่รักของคนดี แต่ไม่เป็นที่รักของคนไม่ดีหมวดธรรม
57บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น ผู้ทำกรรมดี ย่อมได้ผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้ผลชั่วหมวดกรรม
58ปราชญ์ พึงรักษาศีลหมวดธรรมสีลํ รกฺเขยฺย เมธาวี
59ปราชญ์ผู้ให้ความสุข ย่อมได้รับความสุขหมวดทาน
60ปัญญา ย่อมเกิดเพราะการฝึกฝนหมวดการศึกษา
61ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์หมวดธรรมเบื้องต้น
62ผู้คบคนชั่ว ย่อมถึงความสุขโดยส่วนเดียวไม่ได้ เขาย่อมยังตนให้ประสบโทษ เหมือนกิ้งก่าเข้าฝูงเหี้ยฉะนั้นหมวดคบหา
63ผู้เคารพผู้อื่น ย่อมมีความเคารพตนเองหมวดบุคคล
64ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญหมวดบุคคล
65ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนย่อมสำนึก (คุณของเขา) ได้ ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมเจริญหมวดกรรม
66ผู้ใดเกียจคร้าน มีความเพียรเลว พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี แต่ผู้ปรารถนาความเพียรมั่นคง มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าผู้นั้นหมวดความเพียร
67ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าหมวดความประมาท
68ผู้ตั้งใจศึกษา ย่อมได้ปัญญาหมวดการศึกษา
69ผู้ประมาท เหมือนคนตายแล้วหมวดความประมาท
70ผู้มีจิตอันไม่ชุ่มด้วยราคะ มีใจอันโทสะไม่กระทบแล้ว มีบุญและบาปอันละได้แล้ว ตื่นอยู่ ย่อมไม่มีภัยหมวดจิต
71ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยากหมวดตน- ฝึกตน
72ผู้มีปัญญา ถึงพร้อมด้วยความรู้ ฉลาดในวิธีจัดการงาน รู้กาลและรู้สมัย เขาพึงอยู่ในราชการได้หมวดปัญญา
73ผู้ไม่ประมาท ย่อมไม่ตายหมวดความไม่ประมาท
74ผู้ให้ ย่อมผูกไมตรีไว้ได้หมวดทาน
75ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขาหมวดทาน
76ผู้ให้สิ่งที่เลิศ ย่อมได้สิ่งที่เลิศอีกหมวดทาน
77ผู้ให้สิ่งประเสริฐ ย่อมถึงฐานะที่ประเสริฐหมวดทาน
78พึงชนะคนไม่ดีด้วยความดีหมวดการชนะ
79พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจหมวดความโกรธ
80พึงรักษาความดีของคนไว้ ดังเกลือรักษาความเค็มหมวดกรรม
81พึงละเว้นบาปทั้งหลายหมวดบาป-เวร
82พึงศึกษาความสามัคคี ความสามัคคีนั้น ท่านผู้รู้ทั้งหลาย สรรญเสริญแล้ว ผู้ยินดีในสามัคคี ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะหมวดสามัคคี
83พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง)หมวดธรรมเบื้องต้น
84พูดอย่างไร ทำได้อย่างนั้นหมวดธรรมเบื้องต้น
85เพราะความไว้ใจภัยจึงตามมาหมวดคบหา
86ฟังด้วยดี ย่อมได้ปัญญาหมวดธรรมเบื้องต้น
87ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลดีงาม ตั้งความดำริไว้ให้ดี คอยรักษาจิตใจของตนหมวดความไม่ประมาท
88มีมิตรเลวมีเพื่อนเลว ย่อมมีมารยาทเลวและที่เที่ยวเลวหมวดมิตร
89เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้หมวดกรรม
90เมื่อผู้อื่นทำความดีให้ ทำประโยชน์ให้ก่อน แต่เราไม่สำนึกบุญคุณ เมื่อมีกิจเกิดขึ้นภายหลัง จะหาผู้ช่วยทำไม่ได้หมวดกิเลส
91เมื่อให้ บุญก็เพิ่มขึ้นหมวดทาน
92ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กินหมวดบาป-เวร
93โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป, สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียวหมวดจิต
94เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรหมวดบาป-เวร
95สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
96สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุขหมวดกรรม
97สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นหมวดธรรม
98เหย้าเรือนที่ปกครองไม่ดี นำทุกข์มาให้หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
99อย่าปล่อยกาลเวลาให้ล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์หมวดความเพียร
100อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์หมวดธรรมเบื้องต้น
พูดคุย

พูดคุย

ร่วมให้กำลังใจหรือติชม

หมวดหมู่ตามตัวอักษร

หมวดหมู่ตามตัวอักษร

แยกคำศัพท์ เรียงตามตัวอักษรให้หาง่ายๆ

หมวดหมู่ย่อย

หมวดหมู่ย่อย

แยกคำศัพท์ ตามประเภท ลักษณะของคำ