พุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย ที่ค้นหาบ่อย 100 คำ

- มีดังรายการต่อไปนี้

Noพุทธสุภาษิตหมวดหมู่
Noพุทธสุภาษิตหมวดหมู่
1การไม่ทำบาป นำสุขมาให้หมวดบาป-เวร
2ขันติคือความอดทน เป็นตบะอย่างยิ่งหมวดอดทน
3คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุขหมวดธรรมเบื้องต้น
4คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้หมวดความเพียร
5คนโง่ คนพาล ไม่ควรเป็นผู้นำหมวดธรรมเบื้องต้น
6คนนั่งนิ่ง เขาก็นินทา คนพูดมาก เขาก็นินทา แม้แต่คนพูดพอประมาณ เขาก็นินทา คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลกหมวดบุคคล
7คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อหมวดบุคคล
8คนพาลเท่านั้น ย่อมไม่สรรเสริญทานหมวดทาน
9คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์หมวดความโกรธ
10คนมักทำบาปเพราะความหลงหมวดบาป-เวร
11คนมีปัญญาดีไม่ประมาทในเมื่อผู้อื่นประมาท มักตื่นในเมื่อผู้อื่นหลับ ย่อมละทิ้งผู้ประมาท (คนโง่) เหมือนม้าฝีเท้าเร็ว ทิ้งม้าไม่มีกำลังไปฉะนั้นหมวดความไม่ประมาท
12คนมีสติ เป็นผู้ประเสริฐทุกวันหมวดบุคคล
13คนมีสติ ย่อมได้รับความสุขหมวดบุคคล
14คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตนหมวดบาป-เวร
15คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลกหมวดบุคคล
16คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่วหมวดบาป-เวร
17คนห่อกฤษณาด้วยใบไม้ แม้ใบไม้ก็หอมไปด้วยฉันใด การคบกับนักปราชญ์ก็หอมไปด้วยฉันนั้นหมวดคบหา
18คนห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา แม้หญ้าคาก็พลอยเหม็นเน่าไปด้วยฉันใด การคบกับคนพาลก็เป็นคนพาลฉันนั้นหมวดคบหา
19คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรกหมวดธรรมเบื้องต้น
20คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้นหมวดคบหา
21คบคนเช่นใดเป็นมิตร เขาก็เป็นคนเช่นนั้น เพราะการอยู่ร่วมกันย่อมเป็นเช่นนั้นหมวดคบหา
22ควรคบมิตรที่ดีหมวดคบหา
23ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่นหมวดบุคคล
24ควรทำบุญอันนำสุขมาให้หมวดบุญ
25ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายแห่งคนดีหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
26ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดีหมวดธรรม
27ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่งหมวดคบหา
28ความดี อันคนชั่วทำยากหมวดกรรม
29ความดี อันคนดีทำง่ายหมวดกรรม
30ความพร้อมเพรียงของปวงชนผู้เป็นหมู่ ยังความเจริญให้สำเร็จหมวดสามัคคี
31ความพร้อมเพรียงของหมู่เป็นสุข และ การสนับสนุนคนผู้พร้อมเพรียงกันก็เป็นสุข, ผู้ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะหมวดศีล
32ความไม่เบียดเบียนกันเป็นสุขในโลกหมวดความสุข
33ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
34ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มีหมวดตน- ฝึกตน
35ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้หมวดบาป-เวร
36ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่งหมวดบุคคล
37ความสุขอื่น ยิ่งกว่าความสงบไม่มีหมวดธรรมเบื้องต้น
38ความอดทน เป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์หมวดอดทน
39ความอดทนเป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์ ความอดทนเป็นตบะของผู้พากเพียร ความอดทนเป็นกำลังของนักพรต ความอดทนนำประโยชน์สุขมาให้หมวดอดทน
40คำจริงเป็นสิ่งไม่ตายหมวดธรรมเบื้องต้น
41ใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำ ดีกว่าหมวดกรรม
42จงเตือนตน ด้วยตนเองหมวดธรรมเบื้องต้น
43จงเตือนตนด้วย ตนเองหมวดตน- ฝึกตน
44จงสามัคคีมีน้ำใจต่อกันหมวดสามัคคี
45ได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ นินทา สรรเสริญ สุข และ ทุกข์ สิ่งเหล่านี้เป็นธรรมดาในหมู่มนุษย์ไม่มีความเที่ยงแม้แน่นอน อย่าเศร้าโศกเลย ท่านจะโศกเศร้าไปทำไมหมวดพบสุข
46ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตนหมวดตน- ฝึกตน
47ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยากหมวดตน- ฝึกตน
48ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้, แต่อับปัญญา แม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้หมวดปัญญา
49ท่านทั้งหลาย จงยินดีในความไม่ประมาท คอยรักษาจิตของตน จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้นหมวดความไม่ประมาท
50ท่านทั้งหลายต้องทำความเพียรเอง ตถาคตเป็นแต่ผู้บอก ผู้มีปกติเพ่งพินิจดำเนินไปแล้วจักพ้นจากเครื่องผูกของมารหมวดความเพียร
51ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วหมวดกรรม
52โทษคนอื่น เห็นง่าย แต่โทษตนเองเห็นยากหมวดตน- ฝึกตน
53บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมองหมวดตน- ฝึกตน
54บัณฑิตพึงทำความเป็นเพื่อนกับคนมีศรัทธา มีศีลเป็นที่รัก มีปัญญาและเป็นพหุสูต เพราะการสมาคมกับคนดีเป็นความเจริญหมวดคบหา
55บัณฑิตย่อมไม่แสดงอาการขึ้นลงหมวดบุคคล
56บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาทหมวดความไม่ประมาท
57บุคคลควรเตือนกัน ควรสอนกัน และ ป้องกันจากคนไม่ดี เพราะเขาย่อมเป็นที่รักของคนดี แต่ไม่เป็นที่รักของคนไม่ดีหมวดธรรม
58บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น ผู้ทำกรรมดี ย่อมได้ผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้ผลชั่วหมวดกรรม
59ปราชญ์ พึงรักษาศีลหมวดธรรม
60ปราชญ์ผู้ให้ความสุข ย่อมได้รับความสุขหมวดทาน
61ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์หมวดธรรมเบื้องต้น
62ผู้คบคนชั่ว ย่อมถึงความสุขโดยส่วนเดียวไม่ได้ เขาย่อมยังตนให้ประสบโทษ เหมือนกิ้งก่าเข้าฝูงเหี้ยฉะนั้นหมวดคบหา
63ผู้เคารพผู้อื่น ย่อมมีความเคารพตนเองหมวดบุคคล
64ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญหมวดบุคคล
65ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนย่อมสำนึก (คุณของเขา) ได้ ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมเจริญหมวดกรรม
66ผู้ใดเกียจคร้าน มีความเพียรเลว พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี แต่ผู้ปรารถนาความเพียรมั่นคง มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าผู้นั้นหมวดความเพียร
67ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าหมวดความประมาท
68ผู้ประมาท เหมือนคนตายแล้วหมวดความประมาท
69ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยากหมวดตน- ฝึกตน
70ผู้มีปัญญา ถึงพร้อมด้วยความรู้ ฉลาดในวิธีจัดการงาน รู้กาลและรู้สมัย เขาพึงอยู่ในราชการได้หมวดปัญญา
71ผู้ไม่ประมาท ย่อมไม่ตายหมวดความไม่ประมาท
72ผู้ให้ ย่อมผูกไมตรีไว้ได้หมวดทาน
73ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขาหมวดทาน
74ผู้ให้สิ่งที่เลิศ ย่อมได้สิ่งที่เลิศอีกหมวดทาน
75ผู้ให้สิ่งประเสริฐ ย่อมถึงฐานะที่ประเสริฐหมวดทาน
76ผู้ไหว้ ย่อมได้รับการไหว้ตอบหมวดบุคคล
77พึงชนะคนไม่ดีด้วยความดีหมวดการชนะ
78พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจหมวดความโกรธ
79พึงรักษาความดีของคนไว้ ดังเกลือรักษาความเค็มหมวดกรรม
80พึงละเว้นบาปทั้งหลายหมวดบาป-เวร
81พึงศึกษาความสามัคคี ความสามัคคีนั้น ท่านผู้รู้ทั้งหลาย สรรญเสริญแล้ว ผู้ยินดีในสามัคคี ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะหมวดสามัคคี
82พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง)หมวดธรรมเบื้องต้น
83พูดอย่างไร ทำได้อย่างนั้นหมวดธรรมเบื้องต้น
84เพราะความไว้ใจภัยจึงตามมาหมวดคบหา
85ฟังด้วยดี ย่อมได้ปัญญาหมวดธรรมเบื้องต้น
86ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลดีงาม ตั้งความดำริไว้ให้ดี คอยรักษาจิตใจของตนหมวดความไม่ประมาท
87มีมิตรเลวมีเพื่อนเลว ย่อมมีมารยาทเลวและที่เที่ยวเลวหมวดมิตร
88เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้หมวดกรรม
89เมื่อผู้อื่นทำความดีให้ ทำประโยชน์ให้ก่อน แต่เราไม่สำนึกบุญคุณ เมื่อมีกิจเกิดขึ้นภายหลัง จะหาผู้ช่วยทำไม่ได้หมวดกิเลส
90เมื่อมีจิตใจไม่หนักแน่น เห็นคนใจเบา มักประทุษร้ายมิตร ผู้มีความประพฤติกลับกลอกเป็นนิตย์ ย่อมไม่มีความสุขหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
91เมื่อให้ บุญก็เพิ่มขึ้นหมวดทาน
92ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กินหมวดบาป-เวร
93โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป, สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียวหมวดจิต
94เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรหมวดบาป-เวร
95สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
96สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุขหมวดกรรม
97สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นหมวดธรรม
98เหย้าเรือนที่ปกครองไม่ดี นำทุกข์มาให้หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
99อย่าปล่อยกาลเวลาให้ล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์หมวดความเพียร
100อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์หมวดธรรมเบื้องต้น

พูดคุย

ร่วมให้กำลังใจหรือติชม

หมวดหมู่ตามตัวอักษร

แยกคำศัพท์ เรียงตามตัวอักษรให้หาง่ายๆ

หมวดหมู่ย่อย

แยกคำศัพท์ ตามประเภท ลักษณะของคำ