ค้นหาพุทธสุภาษิต

พุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย ที่ค้นหาบ่อย 100 คำ

Noพุทธสุภาษิตหมวดหมู่
Noพุทธสุภาษิตหมวดหมู่
1คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่วหมวดบาป-เวร
2ผู้ให้สิ่งที่เลิศ ย่อมได้สิ่งที่เลิศอีกหมวดทาน
3บัณฑิตพึงทำความเป็นเพื่อนกับคนมีศรัทธา มีศีลเป็นที่รัก มีปัญญาและเป็นพหุสูต เพราะการสมาคมกับคนดีเป็นความเจริญหมวดคบหา
4คำจริงเป็นสิ่งไม่ตายหมวดธรรมเบื้องต้น
5ผู้ให้ ย่อมผูกไมตรีไว้ได้หมวดทาน
6ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่นหมวดบุคคล
7พูดอย่างไร ทำได้อย่างนั้นหมวดธรรมเบื้องต้น
8ปราชญ์ พึงรักษาศีลหมวดธรรม
9ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดีหมวดธรรม
10ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์หมวดธรรมเบื้องต้น
11เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรหมวดบาป-เวร
12ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้, แต่อับปัญญา แม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้หมวดปัญญา
13ความดี อันคนชั่วทำยากหมวดกรรม
14บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น ผู้ทำกรรมดี ย่อมได้ผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้ผลชั่วหมวดกรรม
15คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้นหมวดคบหา
16เมื่อให้ บุญก็เพิ่มขึ้นหมวดทาน
17การไม่ทำบาป นำสุขมาให้หมวดบาป-เวร
18ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วหมวดกรรม
19คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุขหมวดธรรมเบื้องต้น
20คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรกหมวดธรรมเบื้องต้น
21ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
22เหย้าเรือนที่ปกครองไม่ดี นำทุกข์มาให้หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
23ปราชญ์ผู้ให้ความสุข ย่อมได้รับความสุขหมวดทาน
24เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้หมวดกรรม
25คนพาลเท่านั้น ย่อมไม่สรรเสริญทานหมวดทาน
26บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมองหมวดตน- ฝึกตน
27คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตนหมวดบาป-เวร
28จงเตือนตน ด้วยตนเองหมวดธรรมเบื้องต้น
29คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์หมวดความโกรธ
30บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาทหมวดความไม่ประมาท
31จงสามัคคีมีน้ำใจต่อกันหมวดสามัคคี
32พึงละเว้นบาปทั้งหลายหมวดบาป-เวร
33ได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ นินทา สรรเสริญ สุข และ ทุกข์ สิ่งเหล่านี้เป็นธรรมดาในหมู่มนุษย์ไม่มีความเที่ยงแม้แน่นอน อย่าเศร้าโศกเลย ท่านจะโศกเศร้าไปทำไมหมวดพบสุข
34คนมีสติ ย่อมได้รับความสุขหมวดบุคคล
35ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยากหมวดตน- ฝึกตน
36คนห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา แม้หญ้าคาก็พลอยเหม็นเน่าไปด้วยฉันใด การคบกับคนพาลก็เป็นคนพาลฉันนั้นหมวดคบหา
37ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขาหมวดทาน
38คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้หมวดความเพียร
39คนโง่ คนพาล ไม่ควรเป็นผู้นำหมวดธรรมเบื้องต้น
40พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง)หมวดธรรมเบื้องต้น
41อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์หมวดธรรมเบื้องต้น
42ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตนหมวดตน- ฝึกตน
43ท่านทั้งหลาย จงยินดีในความไม่ประมาท คอยรักษาจิตของตน จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้นหมวดความไม่ประมาท
44ผู้ใดเกียจคร้าน มีความเพียรเลว พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี แต่ผู้ปรารถนาความเพียรมั่นคง มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าผู้นั้นหมวดความเพียร
45ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้หมวดบาป-เวร
46คนมักทำบาปเพราะความหลงหมวดบาป-เวร
47ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าหมวดความประมาท
48สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุขหมวดกรรม
49ผู้มีปัญญา ถึงพร้อมด้วยความรู้ ฉลาดในวิธีจัดการงาน รู้กาลและรู้สมัย เขาพึงอยู่ในราชการได้หมวดปัญญา
50ผู้เคารพผู้อื่น ย่อมมีความเคารพตนเองหมวดบุคคล
51คนมีสติ เป็นผู้ประเสริฐทุกวันหมวดบุคคล
52ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญหมวดบุคคล
53คบคนเช่นใดเป็นมิตร เขาก็เป็นคนเช่นนั้น เพราะการอยู่ร่วมกันย่อมเป็นเช่นนั้นหมวดคบหา
54ควรทำบุญอันนำสุขมาให้หมวดบุญ
55พึงรักษาความดีของคนไว้ ดังเกลือรักษาความเค็มหมวดกรรม
56คนห่อกฤษณาด้วยใบไม้ แม้ใบไม้ก็หอมไปด้วยฉันใด การคบกับนักปราชญ์ก็หอมไปด้วยฉันนั้นหมวดคบหา
57ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่งหมวดบุคคล
58ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยากหมวดตน- ฝึกตน
59ควรคบมิตรที่ดีหมวดคบหา
60ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มีหมวดตน- ฝึกตน
61คนมีปัญญาดีไม่ประมาทในเมื่อผู้อื่นประมาท มักตื่นในเมื่อผู้อื่นหลับ ย่อมละทิ้งผู้ประมาท (คนโง่) เหมือนม้าฝีเท้าเร็ว ทิ้งม้าไม่มีกำลังไปฉะนั้นหมวดความไม่ประมาท
62ฟังด้วยดี ย่อมได้ปัญญาหมวดธรรมเบื้องต้น
63จงเตือนตนด้วย ตนเองหมวดตน- ฝึกตน
64โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป, สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียวหมวดจิต
65คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลกหมวดบุคคล
66ใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำ ดีกว่าหมวดกรรม
67ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่งหมวดคบหา
68ขันติคือความอดทน เป็นตบะอย่างยิ่งหมวดอดทน
69บุคคลควรเตือนกัน ควรสอนกัน และ ป้องกันจากคนไม่ดี เพราะเขาย่อมเป็นที่รักของคนดี แต่ไม่เป็นที่รักของคนไม่ดีหมวดธรรม
70คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อหมวดบุคคล
71มีมิตรเลวมีเพื่อนเลว ย่อมมีมารยาทเลวและที่เที่ยวเลวหมวดมิตร
72พึงศึกษาความสามัคคี ความสามัคคีนั้น ท่านผู้รู้ทั้งหลาย สรรญเสริญแล้ว ผู้ยินดีในสามัคคี ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะหมวดสามัคคี
73ความดี อันคนดีทำง่ายหมวดกรรม
74ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนย่อมสำนึก (คุณของเขา) ได้ ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมเจริญหมวดกรรม
75ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กินหมวดบาป-เวร
76ผู้ให้สิ่งประเสริฐ ย่อมถึงฐานะที่ประเสริฐหมวดทาน
77ความพร้อมเพรียงของหมู่เป็นสุข และ การสนับสนุนคนผู้พร้อมเพรียงกันก็เป็นสุข, ผู้ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะหมวดศีล
78พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจหมวดความโกรธ
79ความพร้อมเพรียงของปวงชนผู้เป็นหมู่ ยังความเจริญให้สำเร็จหมวดสามัคคี
80สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นหมวดธรรม
81ความสุขอื่น ยิ่งกว่าความสงบไม่มีหมวดธรรมเบื้องต้น
82ผู้คบคนชั่ว ย่อมถึงความสุขโดยส่วนเดียวไม่ได้ เขาย่อมยังตนให้ประสบโทษ เหมือนกิ้งก่าเข้าฝูงเหี้ยฉะนั้นหมวดคบหา
83บัณฑิตย่อมไม่แสดงอาการขึ้นลงหมวดบุคคล
84ความไม่เบียดเบียนกันเป็นสุขในโลกหมวดความสุข
85ท่านทั้งหลายต้องทำความเพียรเอง ตถาคตเป็นแต่ผู้บอก ผู้มีปกติเพ่งพินิจดำเนินไปแล้วจักพ้นจากเครื่องผูกของมารหมวดความเพียร
86ผู้ประมาท เหมือนคนตายแล้วหมวดความประมาท
87ผู้ไม่ประมาท ย่อมไม่ตายหมวดความไม่ประมาท
88ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลดีงาม ตั้งความดำริไว้ให้ดี คอยรักษาจิตใจของตนหมวดความไม่ประมาท
89ความอดทนเป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์ ความอดทนเป็นตบะของผู้พากเพียร ความอดทนเป็นกำลังของนักพรต ความอดทนนำประโยชน์สุขมาให้หมวดอดทน
90ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายแห่งคนดีหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
91อย่าปล่อยกาลเวลาให้ล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์หมวดความเพียร
92สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
93ผู้ไหว้ ย่อมได้รับการไหว้ตอบหมวดบุคคล
94ความอดทน เป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์หมวดอดทน
95เมื่อผู้อื่นทำความดีให้ ทำประโยชน์ให้ก่อน แต่เราไม่สำนึกบุญคุณ เมื่อมีกิจเกิดขึ้นภายหลัง จะหาผู้ช่วยทำไม่ได้หมวดกิเลส
96พึงชนะคนไม่ดีด้วยความดีหมวดการชนะ
97คนนั่งนิ่ง เขาก็นินทา คนพูดมาก เขาก็นินทา แม้แต่คนพูดพอประมาณ เขาก็นินทา คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลกหมวดบุคคล
98เมื่อมีจิตใจไม่หนักแน่น เห็นคนใจเบา มักประทุษร้ายมิตร ผู้มีความประพฤติกลับกลอกเป็นนิตย์ ย่อมไม่มีความสุขหมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
99โทษคนอื่น เห็นง่าย แต่โทษตนเองเห็นยากหมวดตน- ฝึกตน
100เพราะความไว้ใจภัยจึงตามมาหมวดคบหา

หมวดหมู่ตามตัวอักษร

หมวดหมู่ย่อย