พุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย ที่ค้นหาบ่อย 100 คำ

มีดังรายการต่อไปนี้

• การไม่ทำบาป นำสุขมาให้

  1

• ขันติคือความอดทน เป็นตบะอย่างยิ่ง

  2

• คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุข

  3

• คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้

  4

• คนควรให้ของที่ควรให้

  5

• คนโง่ คนพาล ไม่ควรเป็นผู้นำ

  6

• คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อ

  7

• คนผู้สดับน้อยนี้ ย่อมแก่ไป เหมือนวัวแก่ อ้วนแต่เนื้อ แต่ปัญญาไม่เจริญ

  8

• คนพาลเท่านั้น ย่อมไม่สรรเสริญทาน

  9

• คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์

  10

• คนมักทำบาปเพราะความหลง

  11

• คนมีปัญญาดีไม่ประมาทในเมื่อผู้อื่นประมาท มักตื่นในเมื่อผู้อื่นหลับ ย่อมละทิ้งผู้ประมาท (คนโง่) เหมือนม้าฝีเท้าเร็ว ทิ้งม้าไม่มีกำลังไปฉะนั้น

  12

• คนมีปัญญาทราม ได้ยศแล้ว ย่อมประพฤติสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์แก่ตน ย่อมปฏิบัติ เพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่น

  13

• คนมีสติ เป็นผู้ประเสริฐทุกวัน

  14

• คนมีสติ ย่อมได้รับความสุข

  15

• คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตน

  16

• คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลก

  17

• คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่ว

  18

• คนห่อกฤษณาด้วยใบไม้ แม้ใบไม้ก็หอมไปด้วยฉันใด การคบกับนักปราชญ์ก็หอมไปด้วยฉันนั้น

  19

• คนห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา แม้หญ้าคาก็พลอยเหม็นเน่าไปด้วยฉันใด การคบกับคนพาลก็เป็นคนพาลฉันนั้น

  20

• คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรก

  21

• คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้น

  22

• คบคนเช่นใดเป็นมิตร เขาก็เป็นคนเช่นนั้น เพราะการอยู่ร่วมกันย่อมเป็นเช่นนั้น

  23

• ควรคบมิตรที่ดี

  24

• ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่น

  25

• ควรทำบุญอันนำสุขมาให้

  26

• ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดี

  27

• ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่ง

  28

• ความดี อันคนชั่วทำยาก

  29

• ความดี อันคนดีทำง่าย

  30

• ความพร้อมเพรียงของปวงชนผู้เป็นหมู่ ยังความเจริญให้สำเร็จ

  31

• ความพร้อมเพรียงของหมู่เป็นสุข และ การสนับสนุนคนผู้พร้อมเพรียงกันก็เป็นสุข, ผู้ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะ

  32

• ความไม่เบียดเบียนกันเป็นสุขในโลก

  33

• ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ

  34

• ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มี

  35

• ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้

  36

• ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง

  37

• คำจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

  38

• ใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำ ดีกว่า

  39

• จงเตือนตน ด้วยตนเอง

  40

• จงเตือนตนด้วย ตนเอง

  41

• จงสามัคคีมีน้ำใจต่อกัน

  42

• ได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ นินทา สรรเสริญ สุข และ ทุกข์ สิ่งเหล่านี้เป็นธรรมดาในหมู่มนุษย์ไม่มีความเที่ยงแม้แน่นอน อย่าเศร้าโศกเลย ท่านจะโศกเศร้าไปทำไม

  43

• ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน

  44

• ถ้าคนพึงทำบาป ก็ไม่ควรทำบาปนั้นบ่อย ๆ ไม่ควรทำความพอใจในบาปนั้น เพราะการสั่งสมบาปนำทุกข์มาให้

  45

• ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยาก

  46

• ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้, แต่อับปัญญา แม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้

  47

• ท่านทั้งหลาย จงยินดีในความไม่ประมาท คอยรักษาจิตของตน จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น

  48

• ท่านทั้งหลายต้องทำความเพียรเอง ตถาคตเป็นแต่ผู้บอก ผู้มีปกติเพ่งพินิจดำเนินไปแล้วจักพ้นจากเครื่องผูกของมาร

  49

• ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

  50

• บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมอง

  51

• บัณฑิตพึงทำความเป็นเพื่อนกับคนมีศรัทธา มีศีลเป็นที่รัก มีปัญญาและเป็นพหุสูต เพราะการสมาคมกับคนดีเป็นความเจริญ

  52

• บัณฑิตไม่พึงคบอสัตบุรุษ พึงคบแต่สัตบุรุษ เพราะอสัตบุรุษย่อมนำไปสู่นรก สัตบุรุษย่อมนำไปสู่สุคติ

  53

• บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท

  54

• บาปกรรม ที่ทำแล้วย่อมไม่มีเปลี่ยนแปลง เหมือนนมสดที่รีดในวันนั้น, บาปย่อมตามเผาคนเขลา เหมือนไฟที่เถ้ากลบไว้

  55

• บุคคลควรเตือนกัน ควรสอนกัน และ ป้องกันจากคนไม่ดี เพราะเขาย่อมเป็นที่รักของคนดี แต่ไม่เป็นที่รักของคนไม่ดี

  56

• บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น ผู้ทำกรรมดี ย่อมได้ผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้ผลชั่ว

  57

• ประโยชน์ทั้งหลาย ย่อมล่วงเลยคนผู้ทอดทิ้งการงาน ด้วยอ้างว่าหนาวนัก ร้อนนัก เย็นเสียแล้ว

  58

• ปราชญ์ พึงรักษาศีลสีลํ รกฺเขยฺย เมธาวี

  59

• ปราชญ์ผู้ให้ความสุข ย่อมได้รับความสุข

  60

• ปัญญา ย่อมเกิดเพราะการฝึกฝน

  61

• ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์

  62

• ผู้คบคนชั่ว ย่อมถึงความสุขโดยส่วนเดียวไม่ได้ เขาย่อมยังตนให้ประสบโทษ เหมือนกิ้งก่าเข้าฝูงเหี้ยฉะนั้น

  63

• ผู้เคารพผู้อื่น ย่อมมีความเคารพตนเอง

  64

• ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญ

  65

• ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนย่อมสำนึก (คุณของเขา) ได้ ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมเจริญ

  66

• ผู้ใดเกียจคร้าน มีความเพียรเลว พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี แต่ผู้ปรารถนาความเพียรมั่นคง มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าผู้นั้น

  67

• ผู้ใดมีความไร้ศีลธรรมครอบคลุม เหมือนย่านทรายคลุมไม้สาละ ผู้นั้นชื่อว่าทำตนเหมือนถูกผู้ร้ายคุมตัว

  68

• ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่า

  69

• ผู้ตั้งใจศึกษา ย่อมได้ปัญญา

  70

• ผู้ปรารถนาความสุขที่มั่นคง พึงเว้นมิตรชั่วเสีย คบแต่บุคคลสูงสุด และพึงตั้งอยู่ในโอวาทของท่าน

  71

• ผู้มีจิตอันไม่ชุ่มด้วยราคะ มีใจอันโทสะไม่กระทบแล้ว มีบุญและบาปอันละได้แล้ว ตื่นอยู่ ย่อมไม่มีภัย

  72

• ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก

  73

• ผู้มีปัญญา ถึงพร้อมด้วยความรู้ ฉลาดในวิธีจัดการงาน รู้กาลและรู้สมัย เขาพึงอยู่ในราชการได้

  74

• ผู้ไม่ประมาท ย่อมไม่ตาย

  75

• ผู้หมั่นในการงาน ไม่ประมาท เป็นผู้รอบคอบ จัดการงานเรียบร้อย, จึงควรอยู่ในราชการ

  76

• ผู้ให้ ย่อมผูกไมตรีไว้ได้

  77

• ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขา

  78

• ผู้ให้สิ่งที่เลิศ ย่อมได้สิ่งที่เลิศอีก

  79

• ผู้ให้สิ่งประเสริฐ ย่อมถึงฐานะที่ประเสริฐ

  80

• พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจ

  81

• พึงรักษาความดีของคนไว้ ดังเกลือรักษาความเค็ม

  82

• พึงละเว้นบาปทั้งหลาย

  83

• พึงศึกษาความสามัคคี ความสามัคคีนั้น ท่านผู้รู้ทั้งหลาย สรรญเสริญแล้ว ผู้ยินดีในสามัคคี ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะ

  84

• พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง)

  85

• พูดอย่างไร ทำได้อย่างนั้น

  86

• ฟังด้วยดี ย่อมได้ปัญญา

  87

• มีมิตรเลวมีเพื่อนเลว ย่อมมีมารยาทเลวและที่เที่ยวเลว

  88

• เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้

  89

• เมื่อผู้อื่นทำความดีให้ ทำประโยชน์ให้ก่อน แต่เราไม่สำนึกบุญคุณ เมื่อมีกิจเกิดขึ้นภายหลัง จะหาผู้ช่วยทำไม่ได้

  90

• เมื่อให้ บุญก็เพิ่มขึ้น

  91

• ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กิน

  92

• โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป, สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียว

  93

• เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร

  94

• สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอ

  95

• สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุข

  96

• สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น

  97

• เหย้าเรือนที่ปกครองไม่ดี นำทุกข์มาให้

  98

• อย่าปล่อยกาลเวลาให้ล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์

  99

• อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์

  100