1. Home
  2. พุทธสุภาษิต
  3. รวมพุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย 100 คำ

ค้นหา พุทธสุภาษิต

รวมพุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย 100 คำ

# พุทธสุภาษิต หมวดหมู่
1 การไม่ทำบาป นำสุขมาให้ หมวดบาป-เวร
2 ขันติคือความอดทน เป็นตบะอย่างยิ่ง หมวดอดทน
3 คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้ หมวดความเพียร
4 คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้ หมวดธรรมเบื้องต้น
5 คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อ หมวดบุคคล
6 คนพาลเท่านั้น ย่อมไม่สรรเสริญทาน หมวดทาน
7 คนมักทำบาปเพราะความหลง หมวดบาป-เวร
8 คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์ หมวดความโกรธ
9 คนมีปัญญาดีไม่ประมาทในเมื่อผู้อื่นประมาท มักตื่นในเมื่อผู้อื่นหลับ ย่อมละทิ้งผู้ประมาท (คนโง่) เหมือนม้าฝีเท้าเร็ว ทิ้งม้าไม่มีกำลังไปฉะนั้น หมวดความไม่ประมาท
10 คนมีสติ ย่อมได้รับความสุข หมวดบุคคล
11 คนมีสติ เป็นผู้ประเสริฐทุกวัน หมวดบุคคล
12 คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตน หมวดบาป-เวร
13 คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่ว หมวดบาป-เวร
14 คนห่อกฤษณาด้วยใบไม้ แม้ใบไม้ก็หอมไปด้วยฉันใด การคบกับนักปราชญ์ก็หอมไปด้วยฉันนั้น หมวดคบหา
15 คนห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา แม้หญ้าคาก็พลอยเหม็นเน่าไปด้วยฉันใด การคบกับคนพาลก็เป็นคนพาลฉันนั้น หมวดคบหา
16 คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุข หมวดธรรมเบื้องต้น
17 คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรก หมวดธรรมเบื้องต้น
18 คนโง่ คนพาล ไม่ควรเป็นผู้นำ หมวดธรรมเบื้องต้น
19 คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลก หมวดบุคคล
20 คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้น หมวดคบหา
21 คบคนเช่นใดเป็นมิตร เขาก็เป็นคนเช่นนั้น เพราะการอยู่ร่วมกันย่อมเป็นเช่นนั้น หมวดคบหา
22 ควรคบมิตรที่ดี หมวดคบหา
23 ควรทำบุญอันนำสุขมาให้ หมวดบุญ
24 ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่น หมวดบุคคล
25 ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายแห่งคนดี หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
26 ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดี หมวดธรรม
27 ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่ง หมวดคบหา
28 ความดี อันคนชั่วทำยาก หมวดกรรม
29 ความดี อันคนดีทำง่าย หมวดกรรม
30 ความพร้อมเพรียงของปวงชนผู้เป็นหมู่ ยังความเจริญให้สำเร็จ หมวดสามัคคี
31 ความพร้อมเพรียงของหมู่เป็นสุข และ การสนับสนุนคนผู้พร้อมเพรียงกันก็เป็นสุข, ผู้ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะ หมวดศีล
32 ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มี หมวดตน- ฝึกตน
33 ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง หมวดบุคคล
34 ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้ หมวดบาป-เวร
35 ความสุขอื่น ยิ่งกว่าความสงบไม่มี หมวดธรรมเบื้องต้น
36 ความอดทน เป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์ หมวดอดทน
37 ความอดทนเป็นเครื่องประดับของนักปราชญ์ ความอดทนเป็นตบะของผู้พากเพียร ความอดทนเป็นกำลังของนักพรต ความอดทนนำประโยชน์สุขมาให้ หมวดอดทน
38 ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
39 ความไม่เบียดเบียนกันเป็นสุขในโลก หมวดความสุข
40 คำจริงเป็นสิ่งไม่ตาย หมวดธรรมเบื้องต้น
41 จงสามัคคีมีน้ำใจต่อกัน หมวดสามัคคี
42 จงเตือนตน ด้วยตนเอง หมวดธรรมเบื้องต้น
43 จงเตือนตนด้วย ตนเอง หมวดตน- ฝึกตน
44 ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน หมวดตน- ฝึกตน
45 ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้, แต่อับปัญญา แม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้ หมวดปัญญา
46 ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยาก หมวดตน- ฝึกตน
47 ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว หมวดธรรมเบื้องต้น
48 ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว หมวดกรรม
49 ท่านทั้งหลาย จงยินดีในความไม่ประมาท คอยรักษาจิตของตน จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น หมวดความไม่ประมาท
50 ท่านทั้งหลายต้องทำความเพียรเอง ตถาคตเป็นแต่ผู้บอก ผู้มีปกติเพ่งพินิจดำเนินไปแล้วจักพ้นจากเครื่องผูกของมาร หมวดความเพียร
51 บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมอง หมวดตน- ฝึกตน
52 บัณฑิตพึงทำความเป็นเพื่อนกับคนมีศรัทธา มีศีลเป็นที่รัก มีปัญญาและเป็นพหุสูต เพราะการสมาคมกับคนดีเป็นความเจริญ หมวดคบหา
53 บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท หมวดความไม่ประมาท
54 บัณฑิตย่อมไม่แสดงอาการขึ้นลง หมวดบุคคล
55 บุคคลควรเตือนกัน ควรสอนกัน และ ป้องกันจากคนไม่ดี เพราะเขาย่อมเป็นที่รักของคนดี แต่ไม่เป็นที่รักของคนไม่ดี หมวดธรรม
56 บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น ผู้ทำกรรมดี ย่อมได้ผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้ผลชั่ว หมวดกรรม
57 ปราชญ์ พึงรักษาศีล หมวดธรรม สีลํ รกฺเขยฺย เมธาวี
58 ปราชญ์ผู้ให้ความสุข ย่อมได้รับความสุข หมวดทาน
59 ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์ หมวดธรรมเบื้องต้น
60 ผู้คบคนชั่ว ย่อมถึงความสุขโดยส่วนเดียวไม่ได้ เขาย่อมยังตนให้ประสบโทษ เหมือนกิ้งก่าเข้าฝูงเหี้ยฉะนั้น หมวดคบหา
61 ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญ หมวดบุคคล
62 ผู้ประมาท เหมือนคนตายแล้ว หมวดความประมาท
63 ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก หมวดตน- ฝึกตน
64 ผู้มีปัญญา ถึงพร้อมด้วยความรู้ ฉลาดในวิธีจัดการงาน รู้กาลและรู้สมัย เขาพึงอยู่ในราชการได้ หมวดปัญญา
65 ผู้เคารพผู้อื่น ย่อมมีความเคารพตนเอง หมวดบุคคล
66 ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนย่อมสำนึก (คุณของเขา) ได้ ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมเจริญ หมวดกรรม
67 ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนแต่ไม่รู้สึก (คุณของเขา) ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมฉิบหาย หมวดกรรม
68 ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่า หมวดความประมาท
69 ผู้ใดเกียจคร้าน มีความเพียรเลว พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี แต่ผู้ปรารถนาความเพียรมั่นคง มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าผู้นั้น หมวดความเพียร
70 ผู้ให้ ย่อมผูกไมตรีไว้ได้ หมวดทาน
71 ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขา หมวดทาน
72 ผู้ให้สิ่งที่เลิศ ย่อมได้สิ่งที่เลิศอีก หมวดทาน
73 ผู้ให้สิ่งประเสริฐ ย่อมถึงฐานะที่ประเสริฐ หมวดทาน
74 ผู้ไม่ประมาท ย่อมไม่ตาย หมวดความไม่ประมาท
75 ผู้ไหว้ ย่อมได้รับการไหว้ตอบ หมวดบุคคล
76 พึงชนะคนไม่ดีด้วยความดี หมวดการชนะ
77 พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจ หมวดความโกรธ
78 พึงรักษาความดีของคนไว้ ดังเกลือรักษาความเค็ม หมวดกรรม
79 พึงละเว้นบาปทั้งหลาย หมวดบาป-เวร
80 พึงศึกษาความสามัคคี ความสามัคคีนั้น ท่านผู้รู้ทั้งหลาย สรรญเสริญแล้ว ผู้ยินดีในสามัคคี ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะ หมวดสามัคคี
81 พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง) หมวดธรรมเบื้องต้น
82 พูดอย่างไร ทำได้อย่างนั้น หมวดธรรมเบื้องต้น
83 ฟังด้วยดี ย่อมได้ปัญญา หมวดธรรมเบื้องต้น
84 ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลดีงาม ตั้งความดำริไว้ให้ดี คอยรักษาจิตใจของตน หมวดความไม่ประมาท
85 มีมิตรเลวมีเพื่อนเลว ย่อมมีมารยาทเลวและที่เที่ยวเลว หมวดมิตร
86 สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอ หมวดพิเศษสำหรับบุคคลทั่วไป
87 สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมไม่ได้สุข หมวดกรรม
88 สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุข หมวดกรรม
89 สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น หมวดธรรม
90 อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์ หมวดธรรมเบื้องต้น
91 อย่าปล่อยกาลเวลาให้ล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์ หมวดความเพียร
92 เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้ หมวดกรรม
93 เมื่อผู้อื่นทำความดีให้ ทำประโยชน์ให้ก่อน แต่เราไม่สำนึกบุญคุณ เมื่อมีกิจเกิดขึ้นภายหลัง จะหาผู้ช่วยทำไม่ได้ หมวดกิเลส
94 เมื่อให้ บุญก็เพิ่มขึ้น หมวดทาน
95 เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร หมวดบาป-เวร
96 เหย้าเรือนที่ปกครองไม่ดี นำทุกข์มาให้ หมวดทุกข์-พ้นทุกข์
97 โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป, สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียว หมวดจิต
98 ใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำ ดีกว่า หมวดกรรม
99 ได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ นินทา สรรเสริญ สุข และ ทุกข์ สิ่งเหล่านี้เป็นธรรมดาในหมู่มนุษย์ไม่มีความเที่ยงแม้แน่นอน อย่าเศร้าโศกเลย ท่านจะโศกเศร้าไปทำไม หมวดพบสุข
100 ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กิน หมวดบาป-เวร

เมนูแนะนำ

Vocab cloud

ดูตามหมวดหมู่