ผลการค้นหา

บางครั้งความเจ็บปวด มันก็อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ มีแต่น้ำตาและเวลา ที่จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น

แรกๆมันอาจจะเจ็บ ต่อไปก็อาจจะชิน ต่อไปก็จะไม่รุ้สึก และต่อๆๆๆๆไปเราจะเลิกรักเขาได้เอง

บางทีการที่เราเป็นตัวจริง แล้วคนรักนอกลู่นอกทางไปบ้าง แต่สุดท้ายก็กลับมาหาเรา ความรู้สึก "สุดท้ายมึงก็ไปไหนไม่รอด" มันสะใจแต่ขมขื่นมากนะ

มันผิดที่ตัวเราเอง ที่ไม่ยอมซื่อสัตย์กับความรัก พอถึงเวลาที่เค้าอดทนไม่ได้ แล้วเค้าเลือกที่จะไป เรากลับเพิ่งมารู้ว่า (เราขาดเค้าไม่ได้จริง ๆ)

หัวใจของคนเรามีระบบป้องกันตัวเอง แรก ๆ จะเจ็บ แต่พอเจ็บไปนาน ๆ มันจะช่วยเราโดยการเปลี่ยนเป็นความชินและชาเข้ามาทดแทน

ความผูกพันที่เคยมีให้กันมามันไม่มีค่าอีกแล้ว ปล่อยให้เขาได้เจอคนที่ดีกว่านี้ อยากให้รู้เสมอว่ายังรัก

คิดจะมีความรัก ต้องเตรียมใจสำหรับความเจ็บปวดเช่นกัน

เจ็บมาบ่อยๆนะ แต่ไม่ยอมจะชินซะที มาทุกวันนี้ เลยเลือกที่จะเดินหลีกทาง เรื่องความรัก

ผมเจอมาเยอะแล้วเรื่องแบบว่าจะรักใครแบบจริงใจสักคนแต่สุดท้ายเขาก็มองข้ามเราไป

การจะทำอะไรให้ประสบความสำเร็จนี่มันใช้อะไรมากกว่าแค่คำว่ารักและชอบไปเยอะมากเลยนะ

ชีวิตคนเรามันสั้น จะรักใครชอบใครก็บอกไปตรง ๆ เลย ก่อนที่จะไม่ได้บอก

เคยคิดที่จะปรับปรุงตัวเพือใครสักคนเคยพยามบอกตัวเองว่าให้ลืมพวกเค้าไปแต่มันทำไม่ได้เพราะยังคิดถึงมิตภาพที่ผ่านมา