ผลการค้นหา

กะต่อย

หมายถึง(ถิ่น-ปักษ์ใต้) ว. เล็ก, ลีบ, เช่น สะตอกะต่อย ว่า ลูกสะตอลีบ.

แคระ

หมายถึง[แคฺระ] ว. เตี้ยเล็กกว่าปรกติ เช่น คนแคระ ม้าแคระ ต้นไม้แคระ.

จับเจี๋ยว

หมายถึงน. หม้อดินเล็ก ๆ มีพวยและที่จับสำหรับต้มนํ้า. (จ.).

สำเส็ด

หมายถึงน. ต้นไม้ขนาดเล็ก ลูกเหมือนลูกชมพู่. (พจน. ๒๔๙๓).

ลูกขวาน

หมายถึงน. ขวานขนาดเล็ก หน้าประมาณนิ้วครึ่ง ใช้เหน็บหลังเป็นอาวุธ.

ลูกแห

หมายถึงน. สายโซ่ตะกั่วเล็ก ๆ ที่ร้อยปากแหสำหรับถ่วง.

เลือดล้างหน้า

หมายถึงน. เลือดระดูที่ออกมาเล็ก ๆ น้อย ๆ หลังจากคลอดลูกแล้ว แสดงว่าจะตั้งท้องได้อีก.

กรวด

หมายถึง[กฺรวด] น. ก้อนหินเล็ก ๆ เขื่องกว่าเม็ดทราย. (ข. คฺรัวสฺ).

เชื้อหมัก

หมายถึงน. จุลินทรีย์พวกราที่มีขนาดเล็ก สามารถเปลี่ยนนํ้าตาลให้เป็นแอลกอฮอล์และแก๊สคาร์บอนไดออกไซด์ได้. (อ. yeast).

มะกอกน้ำ

หมายถึงน. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Elaeocarpus hygrophilus Kurz ในวงศ์ Elaeocarpaceae มักขึ้นริมนํ้า ผลเล็กรี รสเปรี้ยวฝาด ใช้ดองเป็นอาหาร.

ตันหยง

หมายถึงน. (๑) ดอกพิกุล. (จินดามณี). (๒) ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Caesalpinia coriaria (Jacq.) Willd. ในวงศ์ Leguminosae ดอกเล็ก สีขาว กลิ่นหอม.

เรียว

หมายถึงน. สิ่งที่มีลักษณะโคนโตปลายเล็ก เช่น เรียวหวาย เรียวไม้, เรียกไม้ปลายเรียวเล็กสำหรับตีเด็กว่า ไม้เรียว. ว. เล็กลงไปตามลำดับอย่างลำไม้ไผ่ เช่น นิ้วเรียว ขาเรียว; โดยปริยายหมายถึงเสื่อมลงตามลำดับ เช่น ศาสนาเรียว.