ผลการค้นหา

อรัญ,อรัญ-

หมายถึง[อะรัน, อะรันยะ-] น. ป่า. (ป. อรญฺ; ส. อรณฺย).

พนอง

หมายถึง[พะ-] น. ป่า. (ข. พฺนง).

พนาเวศ

หมายถึงน. ป่า.

วน,วน-,วน-

หมายถึง[วะนะ-] น. ป่าไม้, ดง. (ป.; ส. วนสฺ ว่า ป่า; นํ้า).

วนัส,วนัส-

หมายถึง[วะนัด, วะนัดสะ-] น. ป่า. (ส.; ป. วน).

เยิง

หมายถึงว. ป่าเถื่อน. น. ป่า เช่น มาแต่เยิง.

อรัญญิก

หมายถึงน. ป่า, บริเวณป่า, โบราณเขียนเป็น อรญญิก หรือ อไรญิก ก็มี เช่น ในกลางอรญญิก, เมืองสุโขทัยนี้มีอไรญิก. (จารึกสยาม), (โบ) วัดอรัญญิก เช่น ไปสูดญัดกฐินเถิงอไรญิกพู้น. (จารึกสยาม). ว. ที่เกี่ยวกับป่า เช่น อรัญญิกาวาส. (ป. อารญฺก ว่า เกี่ยวกับป่า).

ป่าดงพงไพร

หมายถึง(ปาก) น. ป่า.

เผือน

หมายถึง(กลอน) น. ป่า.

เถื่อน

หมายถึงน. ป่า เช่น เข้าเถื่อนอย่าลืมพร้า. ว. ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ห่างไกลจากความเจริญ, มักใช้ประกอบคำ ป่า เป็น ป่าเถื่อน; ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย เช่น เหล้าเถื่อน ฝิ่นเถื่อน ปืนเถื่อน หมอเถื่อน.

พนาลัย

หมายถึงน. การอยู่ป่า, ที่อยู่ในป่า. (ส. วนาลย).

ป่าดง

หมายถึงน. ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นทึบ.