ตัวกรองผลการค้นหา
ภาษาปาก
หมายถึงน. ภาษาพูดที่แสดงความคุ้นเคย ไม่เหมาะที่จะใช้เป็นพิธีรีตอง เช่น ตาแป๊ะ ตะบี้ตะบัน เทน้ำเทท่า.
ภาษาศาสตร์
หมายถึงน. วิชาที่ศึกษาภาษาในแง่ต่าง ๆ เช่น เสียง โครงสร้าง ความหมาย โดยอาศัยวิธีการวิทยาศาสตร์ เช่น มีการตั้งสมมุติฐาน เก็บและวิเคราะห์ข้อมูลแล้วสรุปผล.
ภาสุระ
หมายถึงว. สว่าง, มีแสงพราวเช่นแก้ว. (ส.).
ภิกขุนี
หมายถึงน. ภิกษุณี. (ป.; ส. ภิกฺษุณี).
ภิกษาจาร
หมายถึงน. การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. (ส.; ป. ภิกฺขาจาร).
ภิกษุณี
หมายถึงน. หญิงที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุนี).
ภิญโญ
หมายถึงว. ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป. ภิยฺโย; ส. ภูย).
ภิตติ
หมายถึงน. ฝาเรือน, กำแพง. (ป., ส.).
ภินชาติ
หมายถึงว. ต่างชาติ, ต่างชาติชั้น. (ป., ส. ภินฺนชาติ).
ภิยโย
หมายถึงว. ภิญโญ, ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป.; ส. ภูย).
ภิษัช
หมายถึงน. หมอ, แพทย์. (ส. ภิษชฺ).
ภิสัก
หมายถึงน. หมอ, แพทย์. (ป. ภิสกฺก; ส. ภิษชฺ).