ผลการค้นหา

กว้าง

หมายถึง[กฺว้าง] น. ด้านสั้นที่คู่กับด้านยาว. ว. ไม่แคบ, แผ่ออกไป.

เวิ้ง

หมายถึงน. ที่เปิดกว้างเข้าไปถัดจากที่แคบ เช่น พ้นปากถ้ำไปเห็นเป็นเวิ้ง.

ซุกซิก

หมายถึงว. มีลักษณะแคบ ๆ เป็นซอกเล็กซอกน้อยน่ารำคาญ.

ผิวปาก

หมายถึงก. ห่อริมฝีปากให้แคบพอ แล้วเป่าลมออกให้เกิดเสียงตามที่ต้องการ.

ตุ่ม

หมายถึงน. ภาชนะสำหรับขังหรือใส่นํ้า ก้นสอบ ปากแคบกว่าโอ่ง.

ขลุกขลัก

หมายถึงว. ติดกุกกักอยู่ในที่แคบ, ติดขัด, ไม่สะดวก, เสียงดังอย่างก้อนดินกลิ้งอยู่ในหม้อหรือในไห.

ระแหง

หมายถึงน. รอยแยกขนาดแคบ ๆ ของแผ่นดินเป็นต้นที่แยกออกจากกัน เช่น ดินเป็นระแหง แตกระแหง.

หยี

หมายถึงก. หรี่ (ใช้แก่ตา) ในคำว่า หยีตา. ว. หรี่, ที่แคบเรียวเล็ก, ในคำว่า ตาหยี.

โกรกธาร

หมายถึงน. หุบผาลึกชันและแคบมาก มีหน้าผาชัน ๒ ข้าง มักมีลำธารอยู่เบื้องล่าง.

ตีบ

หมายถึงว. มีอาการแคบเข้าผิดปรกติ (ใช้แก่สิ่งที่เป็นช่องกลวง) เช่น คอตีบ เส้นเลือดตีบ ไส้ตีบ.

ลมบ้าหมู

หมายถึงน. ลมหมุนที่เกิดในบริเวณแคบ ๆ มีความรุนแรงไม่มากนัก มักหอบเอาของเป็นวงขึ้นไปในอากาศ.

ซอก

หมายถึงน. ช่องทางที่แคบ ๆ เช่น ซอกเขา ซอกหู ซอกคอ. ก. ซุก, ซุกแทรกเข้าไป, ซ่อน.