ผลการค้นหา

ปากเสียง

หมายถึงก. โต้เถียง, ทะเลาะ, ในคำว่า เป็นปากเสียง มีปากเสียง. น. ผู้พูดหรือโต้เถียงแทน เช่น ผู้แทนราษฎรเป็นปากเสียงของประชาชน.

พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง

หมายถึง(สำ) ก. พูดไปไม่มีประโยชน์ นิ่งเสียดีกว่า.

มีดเสียม

หมายถึงน. มีดหัวเสียม.

มีดหัวเสียม

หมายถึงน. มีดขนาดกลาง ใบมีดปลายแบนป้าน โคนแคบ ยาวประมาณ ๑ ศอก ด้ามทำด้วยไม้ยาว ๑ คืบ ใช้ถากหญ้าหรือขุดดินแทนเสียมได้, มีดเสียม หรือ พร้าเสียม ก็เรียก.

กระจายเสียง

หมายถึงก. ส่งเสียงแพร่ไกลออกไป.

กระเสียน

หมายถึงว. ชิด, สนิท, แนบเนียน, เช่น ชฎากลีบจีบเวียนกระเสียนพระศก. (อภัย), เขาเข้าไม้ปะที่ตรงนี้ดีนัก พอดีกระเสียนกันทีเดียว; (โบ) อาการที่ของสิ่งใดสิ่งหนึ่งสอดเสียดลงไปในช่องในรูไม่คับไม่หลวมพอครือ ๆ กัน. (ปรัดเล).

กระเสียน,-กระเสียน

หมายถึง(โบ) ว. ใช้เข้าคู่กับคำ กระเบียด เป็น กระเบียดกระเสียน หมายความว่า อาการที่คนพูดจาเสียดสีด้วยถ้อยคำต่าง ๆ หรือกดขี่เบียดเบียน. (ปรัดเล).

ได้เสีย

หมายถึงก. ร่วมประเวณี; ได้เงินเสียเงิน, ได้ผล.

ต้นเสียง

หมายถึงน. คนร้องนำ.

ง่อยเปลี้ยเสียขา

หมายถึงว. มีร่างกายพิการจนเดินไม่ได้อย่างปรกติ.

สร้าวเสียว

หมายถึง[ส้าว-] ก. เร่ง; เตือนใจ.

ส่อเสียด

หมายถึงก. อาการที่พูดยุยงให้ผู้อื่นแตกแยกกัน.