ตัวกรองผลการค้นหา
วัลลภ
หมายถึง[วันลบ] น. คนสนิท, ผู้ชอบพอ, คนโปรด, คนรัก. (ป., ส.).
หำ
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน, พายัพ) น. ลูกอัณฑะ, ไข่หำ หรือ หมากไข่หำ ก็เรียก.
หมาขี้ไม่มีใครยกหาง
หมายถึง(สำ) น. คนที่ชอบยกตัวเอง, คนโอ้อวด.
กุ๊ย
หมายถึงน. คนเลว, คนโซ. (จ. กุ๊ย ว่า ผี).
คอหยัก ๆ สักแต่ว่าคน
หมายถึง(สำ) น. คนที่ประพฤติตัวไม่สมศักดิ์ศรีของความเป็นคน.
คนร้าย
หมายถึงน. คนที่ไม่มีคุณธรรม; คนทำผิดอาญา, อาชญากร.
กระพา
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. เครื่องสานชนิดหนึ่ง สำหรับใส่สิ่งของบรรทุกไว้ที่หลังคน มีสายรัดไขว้หน้าอก ใช้อย่างต่างใส่วัว แต่มีอันเดียว.
สุชน
หมายถึงน. คนดี, คนประพฤติดี. (ป., ส.).
ต้นบท
หมายถึงน. คนบอกบทให้คนรำรู้ว่าจะรำอย่างไร หรือให้คนร้องรู้ว่าจะร้องอย่างไร.
แสลงเบื่อ
หมายถึง[สะแหฺลง-] (ถิ่น-อีสาน) น. ต้นแสลงใจ. (ดู แสลงใจ ๒).
หมาหัวเน่า
หมายถึง(สำ) น. คนซึ่งเป็นที่รังเกียจของคนอื่นจนไม่สามารถเข้ากับใครได้, คนที่ไม่มีใครรักหรือคบหา.
หนอก
หมายถึง[หฺนอก] (ถิ่น-พายัพ, อีสาน) น. ต้นบัวบก. [ดู บัวบก (๑)].