ผลการค้นหา

ละทิ้ง

หมายถึงก. ละด้วยวิธีทิ้ง เช่น ละทิ้งหน้าที่.

กาฬปักษ์

หมายถึง[กาละ-] ว. ฝ่ายดำ คือ ข้างแรม.

ลีซอ

หมายถึงน. ชนชาวเขาเผ่าหนึ่ง ตระกูลทิเบต-พม่า อยู่ทางแถบเหนือของประเทศไทย.

สละ

หมายถึง[สะละ] น. ขนเม่น. (ป.).

ลการ

หมายถึง[ละกาน] น. ใบเรือ. (ป.).

ลลาฏ

หมายถึง[ละ-] น. นลาฏ, หน้าผาก. (ป., ส.).

ทลอึง

หมายถึง[ทนละ-] (กลอน) ก. ตั้งมั่น, มั่นคง.

ไวพจน์

หมายถึงคำที่เขียนต่างกันแต่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมาก เช่น มนุษย์กับคน บ้านกับเรือน รอกับคอย ป่ากับดง คำพ้องความ ก็ว่า (ภาษาบาลี คือ เววจน)

งะ

หมายถึง(โบ) คำกร่อนของคำหน้าซึ่งซ้ำกับคำหลังในคำที่มี ง เป็นพยัญชนะต้น มีคำแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น งะงก งะงัน งะโง้ง.

รากศัพท์

หมายถึงน. รากเดิมของคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เรียกว่า ธาตุ เช่น กรรมการ มีรากศัพท์มาจาก กรฺ ธาตุ.

กะปิ

หมายถึงน. ของเค็มทำด้วยเคยกับเกลือโขลกและหมักไว้ใช้ปรุงอาหาร, เยื่อเคย ก็ว่า. (พม่า ว่า งาปิ).

เป็น

หมายถึงก. คำกริยาสำหรับแสดงความสัมพันธ์ระหว่างคำกับคำเพื่อให้เห็นว่าคำหน้าและคำหลังมีภาวะ คือ ความมี ความเป็น เกี่ยวข้องกันอย่างไร เช่น ท่านเป็นเจ้า เขาเป็นนาย.