พุทธสุภาษิต เกี่ยวกับ หมวดตน- ฝึกตน
รวมพุทธสุภาษิต เกี่ยวกับ หมวดตน- ฝึกตน
พุทธสุภาษิต เกี่ยวกับ หมวดตน- ฝึกตน ตามที่เคยรู้จัก พุทธสุภาษิต มีอยู่หลายคำ จะมีคำไหนที่เรารู้จักไหมนะ
- กรรมไม่ดี และไม่เป็นประโยชน์แก่ตน ทำได้ง่าย ส่วนกรรมใดดีและเป็นประโยชน์ กรรมนั้นแลทำได้ยากอย่างยิ่ง
- การทำประโยชน์เพื่อผู้อื่น ถึงจะมากก็ไม่ควรให้เป็นเหตุ ทำลายประโยชน์ที่เป็นจุดหมายของตน
- กำหนดประโยชน์ที่หมายของตนให้แน่ชัด แล้วพึงขวนขวายแน่วในจุดหมายของตนนั้น
- คนชั่วฆ่าตัวเองก่อน ภายหลังจึงฆ่าคนอื่น
- คนมิได้เป็นโจรเพราะคำของคนอื่น มิได้เป็นมุนีเพราะคำของคนอื่น
- คนอื่นจะทำคนอื่นให้บริสุทธิ์ไม่ได้
- ควรรักษาตนนั้นไว้ให้ดี
- ความบริสุทธิ์และไม่บริสุทธิ์ เป็นของเฉพาะตัว
- ความผิดของตน มองเห็นได้ยาก
- ความผิดของผู้อื่นเห็นได้ง่าย
- ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มี
- จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น
- จงพิจารณาตนด้วยตนเอง
- จงอยู่อย่างมีหลักยึดเหนี่ยวใจ อย่าเป็นคนไร้ที่พึ่ง
- จงเตือนตนด้วย ตนเอง
- จงเป็นผู้ตามรักษาตน อย่าให้เดือดร้อน
- ชนะตนนั่นแหละ เป็นดี
- ชัยชนะใดกลับแพ้ได้ ชัยชนะนั้นไม่ดี ชัยชนะใดไม่กลับแพ้ ชัยชนะนั้นแลเป็นชัยชนะที่ดี
- ชื่อว่าที่ลับ ไม่มีในโลก
- ตนทำชั่ว ตัวก็เศร้าหมองเอง ตนไม่ทำชั่ว ตัวก็บริสุทธิ์เอง
- ตนที่ฝึกดีแล้ว เป็นความโชติช่วงแห่งคน
- ตนนั่นแหละเป็นที่รักยิ่ง
- ตนมีทางไป เป็นของตน
- ตนเองนี่แหละสำคัญกว่า สำคัญกว่าเป็นไหนๆ ตระเตรียมตนไว้ให้ดีก่อนแล้ว ต่อไปก็จะได้สิ่งที่รัก
- ตนแล เป็นคติของตน
- ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน
- ตนไม่ทำบาปเอง ย่อมหมดจดเอง
- ตระเตรียมตนให้ดีเสียก่อนแล้ว ต่อไปจะได้สิ่งอันเป็นที่รัก
- ติตนด้วยข้อใด อย่าทำข้อนั้นเสียเอง
- ติตนเองเพราะเหตุใด ไม่ควรทำเหตุนั้น
- ถึงผู้ใดจะชนะเหล่าชนได้พันคนพันครั้งในสงคราม ก็หาชื่อว่าผู้ชนะยอดเยี่ยมไม่ ส่วนผู้ใดชนะตนคนเดียว ผู้นั้นแลชื่อว่าผู้ชนะยอดเยี่ยมในสงคราม
- ถ้ารู้ว่าตนเป็นที่รัก ก็ไม่ควรประกอบตนนั้นด้วยความชั่ว
- ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยาก
- ทำบาปเอง ย่อมเศร้าหมองเอง
- ทุกท่านสามารถทำดีได้
- ท่านเอ๋ย ท่านก็สามารถทำดีได้ ไยจึงมาดูหมิ่นตัวเองเสีย
- บัณฑิต ย่อมฝึกตน
- บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมอง
- บัณฑิตพึงทำตนให้ผ่องแผ้วจากเครื่องเศร้าหมองจิต
- บัณฑิตไม่ควรขุดโค่นความดีของตนเสีย พึงรักษาตนไว้ให้ได้ทุกเมื่อ
- บุคคลไม่ควรลืมตน
- บุรุษ ไม่พึงสละเสียซึ่งตัวเอง
- บุรุษไม่พึงให้ซึ่งตนเอง
- ผู้ประพฤติดี ย่อมฝึกตนอยู่เป็นนิจ
- ผู้ฝึกตนได้ เป็นผู้ประเสริฐสุดในหมู่มนุษย์
- ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก
- ผู้ใดมีความไร้ศีลธรรมครอบคลุม เหมือนย่านทรายคลุมไม้สาละ ผู้นั้นชื่อว่าทำตนเหมือนถูกผู้ร้ายคุมตัว
- ผู้ใดรักษาตนได้ ภายนอกของผู้นั้นก็เป็นอันได้รับการรักษาด้วย
- ฝึกตนได้แล้วจึงควรฝึกคนอื่น
- พึงขวนขวายในเป้าหมายของตน
- มัวพะวงอยู่ว่า นี่ของเราชอบ นี่ของเรารัก แล้วปล่อยปละละเลยตนเองเสีย คนอย่างนี้จะไม่ได้ประสบสิ่งที่ชอบสิ่งที่รักเลย
- รักอื่นเสมอด้วยรักตน นั้นไม่มี
- รู้ตนว่าเป็นคนเช่นใด เหล่าเทพไท้ก็รู้เช่นนั้น
- สิ่งที่รักอื่นเสมอด้วยตนไม่มี ทรัพย์อื่นเสมอด้วยข้าวเปลือกไม่มี แสงสว่างอื่นเสมอด้วยปัญญาไม่มี ฝนแลเป็นสระที่ใหญ่
- อย่าฆ่าตัวเองเสียเลย
- เป็นที่รู้กันว่า ตนนี่แหละ ฝึกได้ยาก
- แน่ะ บุรุษ จริงหรือเท็จ ตัวท่านเองย่อมรู้
- โทษคนอื่น เห็นง่าย แต่โทษตนเองเห็นยาก
- โทษคนอื่นเที่ยวกระจาย เหมือนโปรยแกลบ แต่โทษตนปิดไว้ เหมือนพรานนกเจ้าเล่ห์แฝงตัวบังกิ่งไม้
- ไฉนจึงดูถูกตัวเองเล่า
- ได้ยินมาว่า ตัวเราฝึกได้ยาก
- ไม่ควรพร่าประโยชน์แห่งตน เพราะประโยชน์ผู้อื่นแม้จะมีมาก
- ไม่ควรเอาตัวไปพัวพันกับความชั่ว
- ไม่ควรใส่ใจคำแสลงหูของผู้อื่น ไม่ควรแส่มองธุระที่เขาทำและยังไม่ทำ ควรตั้งใจตรวจตราหน้าที่ของตนนี่แหละ ทั้งที่ทำแล้วและยังไม่กระทำ
- ไม่พึงอาศัยผู้อื่นยังชีพ
