สำรวม
หมายถึงว. รวม, ประสม, ปนกัน, เช่น อาหารสำรวม.
หมายถึงว. รวม, ประสม, ปนกัน, เช่น อาหารสำรวม.
หมายถึงก. ระมัดระวัง เช่น สำรวมกิริยามารยาท สำรวมตา สำรวมปาก, เหนี่ยวรั้ง, ครอง, เช่น สำรวมสติ.
หมายถึงก. ระมัดระวังตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ.
หมายถึง[ยะมะ] ก. สำรวม. (ป., ส.).
หมายถึงก. มองด้วยอาการสำรวม; ใช้สายตาเป็นสื่อ.
หมายถึง(แบบ) น. ผู้ชำนะตนเอง, ผู้สำรวมอินทรีย์. (ส.).
หมายถึง[สะเหฺงี่ยม-] ก. สำรวมกิริยาไม่ค่อยพูดจา.
หมายถึงน. ผู้สำรวมอินทรีย์, พระภิกษุ. (ป.; ส. ยติ, ยตินฺ).
หมายถึง[สะเหฺงี่ยม-] ก. สำรวมกิริยาวาจาด้วยเจียมตัว. ว. สุภาพเรียบร้อย.
หมายถึง[สะเหฺงี่ยม] ก. สำรวมกิริยาวาจาด้วยเจียมตัว. ว. สุภาพเรียบร้อย. (ข. เสฺงี่ยม).
หมายถึง[-ซี] น. ร่างกายและจิตใจ เช่น สำรวมอินทรีย์; สติปัญญา เช่น อินทรีย์แก่กล้า; สิ่งมีชีวิต. (ป., ส. อินฺทฺริย).
หมายถึง[ชิเดนซี] (แบบ) น. ผู้มีอินทรีย์อันชนะแล้ว, ผู้สำรวมอินทรีย์. (ป., ส. ชิต + อินฺทฺริย).