ทวิภาค
หมายถึงน. ๒ ส่วน. (ส.).
หมายถึงน. ๒ ส่วน. (ส.).
หมายถึงพยัญชนะตัวที่ ๔๐ เป็นพวกอักษรสูง ใช้ได้ทั้งเป็นพยัญชนะตัวต้นและตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น สวย สงสาร สวิตช์ รส สัมผัส สวิส.
หมายถึงคำประกอบหน้าคำอื่นที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต บ่งความว่า กอบด้วย, พร้อมด้วย, เช่น สเทวก ว่า พร้อมด้วยเทวดา. (ป., ส.).
หมายถึง[ทะวิ-] (แบบ) ว. ที่ ๒. (ส.).
หมายถึง[สะกะ-] ว. ของตน. (ป.; ส. สฺวก).
หมายถึง[ทะไว] (แบบ) น. หมวด ๒, ส่วนทั้ง ๒. (ป., ส.).
หมายถึง[ดังสะ-] (แบบ) น. เหลือบ. (ป. ฑํส).
หมายถึง[สะวะ-] น. ของตนเอง. (ส.; ป. สก).
หมายถึง(โบ) ส. ท่าน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.
หมายถึง(โบ) ส. ท่าน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.
หมายถึง[สะวะนียะ-] น. คำที่น่าฟัง, คำไพเราะ. (ป.; ส. ศฺรวณีย).
หมายถึง[ปันยาสะ-] (แบบ) ว. ห้าสิบ. (ป.).