พึ่ง
หมายถึงก. อาศัย เช่น พึ่งบารมีคนอื่น, พักพิง เช่น ไปพึ่งเขาอยู่, ขอความช่วยเหลือ เช่น หนีร้อนมาพึ่งเย็น.
หมายถึงก. อาศัย เช่น พึ่งบารมีคนอื่น, พักพิง เช่น ไปพึ่งเขาอยู่, ขอความช่วยเหลือ เช่น หนีร้อนมาพึ่งเย็น.
หมายถึงว. คำช่วยกริยาหมายถึงเวลาที่ล่วงไปหยก ๆ ในขณะที่พูดนั้น เช่น เขาพึ่งไป, เพิ่ง ก็ว่า; ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าพึ่ง หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าพึ่งไป อย่าพึ่งกิน, เพิ่ง เพิก หรือ เพ่อ ก็ว่า.
หมายถึงว. พึ่ง. (ดู พึ่ง ๒).
หมายถึงก. พักพิงอาศัย.
หมายถึงก. อาศัยกัน, ช่วยเหลือกัน.
หมายถึง(สำ) น. การพึ่งพาอาศัยกัน.
หมายถึง(สำ) ก. ช่วยตนเอง, อาศัยลำแข้งตัวเอง ก็ว่า.
หมายถึงว. เพ่อ, เพิ่ง, พึ่ง.
หมายถึงก. ขอคืนดีด้วย, ขอพึ่งพาอาศัย.
หมายถึงว. ต่างฝ่ายต่างพึ่งพาอาศัยกัน.
หมายถึง(สำ) ก. หนีจากที่ที่มีความเดือดร้อนมาอาศัยอยู่ในที่ที่มีความสงบสุข.
หมายถึง(สำ) ก. อาศัยผู้อื่นมักไม่สะดวก, ยืมจมูกคนอื่นหายใจ หรือ เอาจมูกผู้อื่นมาหายใจ ก็ว่า.